Link's

64 Geïnfecteerd

Het duurt niet lang voordat Harry voor me gaat zitten en zijn eigen mengelmoes drinkt. Het zit in een zilveren flacon die de inhoud geheim houdt. "Je mag niet drinken achter het stuur." Hij reageert niet. Als er een vlieg voorbij komt, zit die binnen de seconde tussen zijn twee vingers, morsdood.
"Volgens mij moet ik banger zijn van iemand anders dan de politie." Harry knikt en drinkt opnieuw waarna hij me een oprechte maar intimiderende blik geeft. Als hij de volgende woorden spreekt, klinkt zijn stem oud en diep.
"You should."

Harry rijdt me dan toch, naar het ziekenhuis. Ik voel me lichtjes nerveus doordat de foto kan bepalen of ik morgenavond speel of niet. De krullenbol merkt het, maar zingt zelf ontspannen mee met enkele liedjes. Het kalmeert me, maar afleiden doet het me niet. Als hij parkeert, geven we elkaar een korte blik.
"Ga je mee of niet?" Het is even stil, de blik in zijn ogen doet me vermoeden dat ik niet de enige ben die gaat uitstappen. "Je mag niet mee naar binnen, je bent geen familie." Nog niet. Er ligt een bepaalde onbekende gloed in zijn ogen als ik dat laatste woord soepel uitspreek. Mijn vragende blik doet hem weer ontspannen en de deur openen.
"Dat betekent niet dat ik het niet kan horen, of jou zonder bescherming door mogelijke (haat)-streepje-fans stuur." Ik moet lachen om zijn serieus gedoe en stap dan zelf uit. Mijn paspoort zit al in mijn hand als we de receptie bereiken. Laat me alsjeblieft geen uren wachten. De vrouw verwijst me door naar een kleiner lokaal waar ik meteen een cocktail moet drinken voor de scan. Terwijl het mengsel inwerkt, zou ik in de wachtkamer moeten wachten. Ik wandel terug en zie inderdaad geen verbaasde blik op de vampier zijn gezicht.
"Vind je dit wel leuk?" Zijn gezicht draait zich naar mijn zittende lichaam, hij fronst, zijn volle lippen zijn lichtjes open gegaan.
"Wat?" De emerald ogen brengen me even van de wijs. Ze zijn zo mooi en zo levendig vandaag. Har glimlacht kort, ik onderdruk de neiging om hem aan te raken als zijn vingers kort de mijne aanraken om het wederzijdse vuurwerk te bevestigen.
"Wachten tot ik er eindelijk ben voor je." Dat slaat op meer dan enkel nu.
"Ik heb eeuwen gewacht Louis, dit zal ook wel lukken." Hij fluistert het enorm zacht zodat enkel ik en niet de moeder van de huilende peuter of de oude opa het kan horen. Het is aantrekkelijk en rauw. "Daarnaast, enkele momenten met jou zijn voldoende om de komende weken te wachten op de volgende." Dat klinkt echt absurd, ik snuif en glimlach dan.
"Ik denk dat Phoebe daar heel anders over denkt."
"Phoebe is jong en ongeduldig, net als jij. Ik ben net het omgekeerde Louis, al moet je mijn geduld ook niet op de proef stellen. Ik verveel me snel." Ik kijk hem opnieuw kort aan, zijn linker mondhoek veroorzaakt een minuscuul kuiltje dat enorm schattig is bij zijn stoere verschijning.
"Verveel ik je soms?"
"Helemaal niet."
"Ik geloof je niet."
"Oké, nu verveel je me." Ongelovig kijk ik hem aan als ik mijn naam in de verte hoor. Een beweging van Hars hoofd in de juiste richting is genoeg om me te doen kijken naar een verpleger die me komt halen voor de scan. Ik verlaat de grote man ( die overigens een gekke blik kreeg van de ziekenhuis medewerker) en loop door de kale gangen. Het ruikt gedesinfecteerd en het bevalt me niet echt, net als de machine overigens. Ondanks dat het enkel bij mijn onderbeen moet, mag ik niet bewegen en verveel ik me dus te pletter. De medewerker staat achter glas en kan met me communiceren en omgekeerd, dus tegen Harry kan ik ook niet beginnen.

Het is lang stil in de praktijk van dezelfde professor als hij de foto bestudeert. Ik moet mijn best doen om niet te zuchten en met mijn ogen te draaien. De man zal ook wel een lange dag achter de rug hebben.
"Zo Louis," ik glimlach naar hem, maar meen het niet. Het enige waar ik aan kan denken is het woord, eindelijk, hij moet het zeggen. "Je hebt hard je best gedaan zie ik." Ik slik kort, onzeker.
"In de positieve zin?"
"Ja, je enkel is terug genezen." Ik glimlach lichtjes, maar een beweging van zijn pen en de negatieve blik in zijn ogen zegt me meer. "Maar het is zoals een diepe wonde. Er zit nu nog een korstje op en het lijkt helemaal genezen, maar als iets of iemand er weer tegen aan stoot, kan de wond zo weer open zijn en bloeden." De metafoor verveelt me, ik wil weten wat het concreet voor me betekent.
"En voor mij betekent dat..?" Kan hij zelf niet praten of zo?
"Dat ik niet zou spelen als je zeker wilt zijn van een verdere lange carrière. Je moet overmorgen naar de volgende ronde is het niet?" Ik knik met tegenzin. Hij wil me niet laten gaan en zal de club een slecht rapport toe sturen. "Wel, je bent genezen en als je speelklaar bent, zou ik je de laatste tien minuten laten spelen. Maar geen enkel risico op een tackel." Ik slik en kijk hem niet aan, dat kan ik niet. Dit was ook niet het nieuws dat ik wou horen, ook al weet ik dat ik blij mag zijn met het huidige resultaat.
"Kop op jongen, dit is echt niet het ergste nieuws dat hier in het ziekenhuis verteld wordt." Ik knik en geef hem een hand. Daarna word ik vriendelijk verzocht om weg te gaan. Harry staat in stilte op als hij me terug ziet, samen lopen we zwijgend naar de parking. Doordat het donker is, herkent niemand me, of dat hoop ik toch. Harry staat de auto en de muziek doorbreekt onze stilte.
"Je gaat spelen overmorgen." Het was geen vraag, maar een verdomd goede inschatting.
"Uiteraard." Ik krab even aan een muggenbeet en staar naar de weg voor ons. Harry's bloed aannemen als extra lijkt nu wel heel verleidelijk. Opnieuw die stilte die er op de heenweg niet zo as.
"Je bent teleurgesteld." Ik zucht om die opmerking.
"Nee, ik kan gewoon niet goed omgaan met niets doen en-" Volgens mij snapt hij het wel. Dat zeggen zijn groene ogen me tenminste als hij me kort aankijkt en doet ontspannen.
"Wil je dadelijk wel niets doen met mij dan?" Ik glimlach licht als hij het weer zacht fluistert en stap bij hem in.
"Bij jou doe ik altijd wel iets."

All the love.