Link's

58 Zweverig

We zijn de enigen in de parkeergarage. Harry heeft de motor niet stilgelegd en ik weet dat ik eigenlijk moet uitstappen.
"Har..." Het klinkt kort en wanhopig, niet zoals ik me zou willen voelen. "Kus me." Ik leg expres de keuze in zijn handen. Hij lijkt even niet in te ademen als zijn blik naar mijn lippen en hoger schiet. Hij beweegt traag naar me toe als hij me vastneemt en zijn volle lippen die naar pepermunt smaken, de mijne enorm liefdevol kussen. Waarom gedraagt hij zich niet zo? Mijn hart slaat op hol, maar hij verbiedt alle oplaaiende passie en verbreekt de zoen. Ik kijk hem kort aan en stap dan uit, het vuur is weer aangewakkerd.

Binnen besef ik dat het al veel te laat is om nog iets van voedsel te zoeken. Ik kleed me snel om en stap deze keer in mijn eigen auto om naar de voorstelling te rijden. Hoe kon ik het zelfs vergeten? Phoebe heeft er al veel over verteld aan de telefoon en in de auto. Niall komt gelijktijdig met mij aan. Enkel Lot staat nog buiten met haar vriendin om ons de tickets te overhandigen. Ik knipper een paar keer met mijn ogen als we wachten in de smalle gang. Niall komt dicht bij me staan.
"Je ziet er weer moe uit."
"Ik ben druk geweest oké?" Niall's blauwe bezorgde ogen lijken het even te begrijpen. "Nog naar Adidas en dan meteen naar hier." Hij geeft geen commentaar meer en begint over iets anders, het stuk. Ik praat geanimeerd met hem mee totdat we onze plaatsen hebben. Ergens achteraan en onopvallend terwijl mam op de tweede rij zit met Dais. Mijn maag doet pijn en de lucht is drukkend als het stuk start, maar er is maar een iemand waar ik me op kan focussen en dat is Phoebe.
"Ze doet het echt goed." Ik knik naar Niall en vang even haar nerveuze blik op om haar gerust te stellen. Ik ben aanwezig.

*derde persoon*
Het is laat als Louis zijn auto parkeert en vermoeid even in zijn ogen wrijft. Boven wacht Harry al op hem, ongeduldig omdat hij weet dat Louis is aangekomen. Als de deur open gaat, is hij dan ook opgelucht dat hij er goed en wel staat. Zijn hartslag klinkt snel in Harry's ogen, hij wijt het aan stress en glimlacht lichtjes naar zijn lover die zijn schoenen uit doet.
"Was ze goed?"
"Ze was fantastisch Har." Hij grijnst naar de grote man die aangedaan is door de gebruikte afkorting. "Ik hoop dat jij even fantastisch jezelf bent nu?" De blauwe ogen doen Harry kort zijn adem inhouden als hij scheef glimlacht.
"Aan jou om je te gedragen." Louis grijnst en staat op. Voordat Harry op de versnelde onregelmatige hartslag kan reageren, ligt de jongen op de grond en reageert hij niet. Sneller dan een mens knielt dat grote lichaam langs hem neer op de grond en tilt hij voorzichtig zijn hoofd wat omhoog. Hij ademt nog oppervlakkig en zijn oogleden zijn gesloten. Alles ziet er normaal uit, maar waarom is hij dan neergevallen? Even kijkend naar zijn pols, haalt hij toch zijn telefoon boven om een hulplijn in te schakelen.
"Niall, met Harry. Het is Louis. Hij is neergevallen en ik weet niet wat te doen. Er lijkt niks aan de hand en mijn bloed durf ik hem niet te geven. Kan je komen?" De blonde Ier reageert boos en zegt dat hij rechtsomkeert zal maken. Harry legt het bewusteloze lichaam heel voorzichtig op de bank met een kussen onder zijn hoofd. Het lijkt wel alsof hij droomt, beseft hij. Af en toe fladderen de oogleden lichtjes open en ademt hij net dieper in, of net niet. Harry haalt een mes boven en laat zijn eigen bloed alvast in een glas lopen. Een van de twee zal het wel kunnen gebruiken.

Ondanks zijn altijd vriendelijke uitstraling is Niall woedend als hij zijn beste vriend op de bank ziet liggen.
"Eventjes met jou is telkens weer genoeg om hem dichterbij de dood te brengen." Harry accepteert het verwijt van Niall die een koud vochtig doekje op het hoofd legt en dan zijn oude kameraad een blik geeft.
"Vertel wat je hebt gedaan sinds hij na de training is aangekomen."
"We zijn meteen naar Adidas vertrokken. Ik heb hem later hier afgezet waarna hij meteen naar de voorstelling is gegaan."
"Zonder iets te eten?" De manier waarop Niall de woorden benadrukt, doet de grote man zuchten en knikken. Hoe kan hij dat vergeten? De Ier wrijft het koude doekje over het gezicht. "Hij droomt?" Harry beaamt het en zet een glas gevuld met zijn bloed voor de blonde man neer. Die drinkt het zonder pardon leeg en zwijgt dan. "Wat doen we? Hem ook bloed geven? Hij is gewoon flauw van de honger."
"Jij bent de mens, en anders breng ik hem naar de spoed." De blonde man schudt meteen zijn hoofd, het idee van al die drama en aandacht bevalt hem niet. Hij probeert hem te laten drinken via het doekje, om hem toch iets te geven.
"Normale hartslag. Maak jij al eten voor hem." Als Harry de kasten open trekt, vindt hij helemaal niets. "Niet naar de winkel geweest. " Niall zit nog steeds beschermend om Louis heen gebogen.
"Wel dan doe je dat nu?!" Het klinkt scherp en geïrriteerd in de ruimte, iets wat de oudere en sterkere vampier niet accepteert.
"Ik blijf bij hem Niall. Ga jij als mens het maar halen." Niall snuift en onderdrukt de neiging op te staan.
"Jij-" Een kuch en bewegend lichaam doet de mannen stoppen met bekvechten. Louis is wakker.

Ik ben enorm verward als ik Niall naast me zie zitten en iets verderop jaloerse blikken van Harry ontvang. Het licht van enkele lampen voelt te fel aan. Ik hoest hees opnieuw en wil naar een glas op de tafel grijpen, maar Niall geeft het snel door aan Harry die een ander voor me neemt.
"Wat is er aan de hand?" Ni ziet er belachelijk bezorgd uit, en aangezien hij een schone slaper is, is het maar niets voor hem om hier zo laat te zijn.
"Je bent flauwgevallen van de honger." Ik haal mijn wenkbrauwen kort omhoog en open mijn mond, maar Harry geeft me het glas water al, ook al wil Ni die ook aannemen.
"Herinner je je iets?" Ik schud mijn hoofd traag en drink wat.
"Helemaal niets. Het is leeg." Nieuwsgierig naar hun reactie daarop bekijk ik de twee mannen die me neutraal aanstaren. "Ga naar huis Ni." Ik fluister het zachtjes en geef hem een schouderklopje. Zijn blauwe ogen gaan even zoekend heen en weer voordat ze de mijne terug vinden.
"Wil je wel dat ik je alleen achter laat met de man die vergeten was je eten te geven?" Ik glimlach en kijk kort naar die man.
"Ik ben geen baby, dat is niet zijn verantwoordelijkheid. Ga naar huis, je zou dit niet moeten doen." De Ier twijfelt even, maar omhelst me dan kort. En voorzichtig. Ik ruik iets bitter, maar negeer het en sta mee op. Harry's arm ontvangt me soepel terwijl Niall de weg naar buiten zoekt. "Je mag ook op de andere kamer." Hij geeft me een blik waardoor ik mijn lach moet inhouden.
"Liever niet."
"Ik ga eten voor je maken." Harry weigert me los te laten en duwt me naar een lege stoel terwijl hij een pak havermout neemt, het enige dat ik nog in huis heb, ik moet echt eens naar de winkel. Hij fronst als hij in het halfdonker opzoek gaat naar hoe je het zelfs klaarmaakt.
"Moet ik je helpen?" Een eenvoudige glimlach rust op mijn lippen als Har koppig zijn hoofd schudt en verder doet.
"Ik kan dat heerlijk maken." Vast, daarom lees je de achterkant van het pakje.

Mijn tanden zijn net gepoetst, het is half drie 's nachts en ik kruip nu pas in bed met enkel een jogging. Har blijft even in de deuropening staan, maar als ik hem zachtjes roep, komt hij naast me liggen. Ik schuif gewoon tegen hem aan, alsof ik echt zijn vriend was.
"Waarom belde je Niall zelfs?"
"Ik was ongerust." Hoe lief dat klinkt uit die diepe stem en dat sterke lichaam... Zijn vingers liggen beschermend om me heen terwijl de mijne zijn arm verkent. Ik kus zachtjes zijn schouder een paar keer en leg dan vermoeid mijn hoofd neer, te moe om een antwoord te bedenken. Als Harry het deken over ons heen trekt neem ik aan dat het slim is om in slaap te vallen, en zo niet; jammer.

Tja, Louis blijft de kerel die zichzelf altijd vergeet.