Link's

86 Werk aan de winkel

FIJNE FEESTDAGEN LIEVE, (TE SLIMME) LEZERS!!

Sprong, pas, sprong, pas, sprong, pas en schiet. En jog terug. En sprong, pas, sprong, pas, sprong, pas en schiet. En jog terug. Ik zucht en tuur naar het lege pleintje waar we aan het voetballen zijn. Doordat we eerder hier zijn dan normaal, moeten we zelf een veld zoeken om op te trainen. Dit is echt een lokaal veldje, maar stiekem vind ik dat geweldig. Af en toe een bobbeltje, het echte gras... Ik voel me meteen terug een beginner en geniet van dat gevoel. Een beginner zijn is beter dan niet eens proberen; op die manier ben ik ook uitgegroeid tot een goede speler.
"Louis!" Ik schrik op nadat ik de serie weer eens gedaan heb en ga aan de kant staan zodat de hulpcoach me makkelijker kan bereiken. "Ik zou graag hebben dat je eens oefent op een flankwissel." Ik frons, maar knik dan toch. "Zowel offensief als defensief."
"Samen met wie?"
"Moussa." Ik knik, dat kan interessant worden, als we beiden weten wat we doen tenminste.

"Eindelijk eens goed geslapen?" Eric komt langs Niall joggen tijdens de opwarming, ik glimlach onwillekeurig in mezelf; die slaappillen van hem doen hun werk.
"Waar merk je dat aan?" Eric trekt zijn wenkbrauwen omhoog en doet Kyle zo ook lachen.
"You're an open book, Horan." Dele grijnst beamend en besluit net als mij meer naar voren op te schuiven om zo het tempo wat te verhogen. Je wilt niet weten hoe zeer we conditioneel en fysiek beproefd zijn de voorbije dagen. Mijn benen willen al stoppen met lopen als ik terugdenk aan die vele kilometers vol versnellingen, balcontacten, sprongen, tackles... Het is absurd wat ze kunnen uitvinden. Die loden vestjes met extra kilo's in zou ik ook weg willen gooien. Het enige probleem is dat de vuilnisbakken hier altijd gevuld zitten met ijs zodat we kunnen recupereren na zo'n training. Vanavond zullen zowel wij als de fans die enorm luidruchtig zijn op sociale media kunnen merken of we verbeterd zijn. Ik merk dat een van de assistenten snel een foto maakt met de clone (clubphone) voor alle bedenkbare communicatiesites.

"Ben je zenuwachtig?" Die hese stem opnieuw kunnen aanhoren is zo vreemd. Ik duw mijn telefoon dichter tegen mijn oor aan in een poging meer te kunnen genieten van die heerlijke rauwe heesheid in zijn diepe stem. Ik sluit kort mijn ogen.
"Op dit moment niet. Ik voel me klaar." Na al die doorstane trainingen, zal dit ook geen probleem zijn. We moeten ons echter aan de nieuwe tricks en ingestudeerde oefeningen houden. De flankwissel met Moussa is daar slechts één dingetje van.
"Ik ben ook klaar om jou te ontvangen...morgen." Morgenavond. Ik open mijn ogen terug en staar doorheen de bus in de diepte.
"Heb je er iets speciaals van gemaakt dan?" Er is zoveel lawaai dat ik me geen zorgen moet maken over ploegmaten die iets kunnen opvangen van deze woorden. Harry's lieve woorden.
"Ik mis jou." Ik lik kort over mijn lippen en zucht dan, dat verliefde gevoel dat heviger komt opzetten, kon ik nog wel even missen.
"Ik jou ook. En dat zeg ik absoluut niet snel, maar ik ben morgenavond terug."
"Met een souvenirtje?" Mijn lach die uitbreekt is moeilijk in te tomen, maar het lukt me toch dankzij een snelle zijwaartse blik van Hugo.
"Tel ik ook als souvenirtje? Zoveel tijd heb ik echt niet gehad. Wel-, misschien wel, maar dat was echt broodnodige rusttijd."
"Die moet je ook niet opofferen voor mij." De ontspanning komt terug waardoor mijn hoofd tegen de koele ruit aan plakt, opzoek naar dat reële gevoel van echtheid. Echte koude, echt geplak. "Ik kijk vanavond, ik hang nu op." Ik knik, maar dat hoort hij niet. Zou hij het voelen?
"Oké, niet stiekem voor de tegenstander supporteren." De hese lach schettert in mijn oor en doet mijn mondhoeken rijzen.
"Daar zal je toch niet achterkomen... Tot morgen Lou." Ik mis hoe hij mijn naam kan zeggen.
"Tot morgen Har."

De supporters die trots onze blauwwitte kleuren dragen schreeuwen het uit als Son er niet in slaagt met de bal de doelman te passeren. Die doelman duwt de bal enkel triomfantelijk op de grond en neemt hem bezitterig terug vast, zijn zelfvertrouwen is zonet 20% gestegen. Ik negeer het provocerend gedrag en maak me klaar om de volgende man af te dekken. Door Moussa's wil, verliest de middenvelder echter zijn bal en kan hij hem naar Dele passen. Ik wissel snel van positie met Moussa, zoals gevraagd, en merk op dat Vincent de bal kwijt speelt en dat nummer twee besluit om hem languit te trappen naar nummer zes die al hevig langs de zijlijn aam het lopen is. Ik vloek omdat dit niet mijn beste positie in en probeer mijn verdedigende taak te doen, maar de man loopt hard en steeds dichter bij doel. Net als ik ruimte zie om het van hem over te nemen, voel ik de grip van mijn studs loslaten waardoor ik languit op mijn buik val. De adem wordt uit mijn longen geslagen, maar ik sta onmiddellijk op en loop bijna hyperventilerend achter de man aan, maar de voorzet komt er toch. Enkel Toby kan deze bal nog redden, maar deze schuift ook weg tijdens zijn verplaatsing waardoor nummer 9 Hugo zonder veel problemen passeert en de bal in het net doet belanden. Ik schreeuw gefrustreerd en zet hijgend mijn handen op mijn knieën, dit kan toch niet? Mijn haar is zeiknat doordat het eens besloot te regenen in fucking Skopje. Verslagen strompel ik terug naar de middellijn. We hebben ma een hele match van knokken en kansen nog geen enkele goal gemaakt, en dan hebben we nog zulke pech vier minuten voor het einde. We zijn God echt niet goed gezind. Ik probeer nog te vechten, maar na wat loopwerk en korte passes en doorsteekballetjes gaat het finale fluitsignaal en laat ik me na het handjes-schudden op de stomme kutbodem zakken. Die regen heeft ons als Engelsmannen genekt. Ongelofelijk. Niall komt naast me staan en reikt me zijn hand uit die ik na wat aarzeling toch aanneem.
"Hier konden we niks aan doen Louis. Jij ook niet." Hoe graag ik zijn blauwe ogen ook zou willen geloven, toch zit het me dwars. En het blijft me dwars zitten; in de warme douche, wandelend naar de ingang van het vliegveld, altijd.

Neill blijft maar vloeken op de onschuldige groenten. Hij blijft koppig proberen ze op te eten maar de smaak bevalt hem keer op keer absoluut niet. Het is gewoon amusant. Als alles in een grote pot zit komt een vrouwelijk onverwacht figuur binnen.
"Wel, het ruikt in ieder geval normaal."
"Adelinde!" Ik lach opgelucht en open mijn armen om haar te ontvangen. Haar krullige haar kriebelt in mijn nek. Zij was mijn redder van die aandachtshoeren op dat feest toen. "Wat doe je hier zelfs?"
"Ik ben zijn zus." Ze haalt haar schouders luchtig op en gaat nieuwsgierig in de kookpot kijken.
"Zijn vampiers altijd vrijgezel of zo?" De vrouw grijnst en kijkt naar haar lachende broer die zijn probeersel in een kop doet.
"We leven gewoon graag ongebonden. Een leven is lang met maar 1 partner."
"Om te zeggen dat iedereen het met iedereen doet." Een veel bruiner kleurende Har met roze blosjes op zijn wangen geeft me een snelle kus op mijn wang maar kijkt dan bedenkelijk naar de soep. Zijn ogen schitteren terug levendig.
"Gold dat ook voor jou?" Har fronst kort waardoor Adelinde begint te lachen.
"Absoluut niet. De keizer hier speelt graag 'schwierig um zu bereichen'." De krullenbol schudt zijn bruine lokken in een nee-beweging en staart dan richting de grijnzende kok.
"Wel, misschien heeft die frustratie zich jaren opgebouwd en is hij daardoor nu in bed zo-" Een ellenboogstoot van Beer doet me lachend stoppen.
"Eet je soep op Tomlinson. Je bent veel te jong voor zulke dingen." Neill lacht vrolijk op Hars commentaar. Ik grijns en eet dan zijn soep op.
"Ik snap het niet helemaal denk ik." Zijn handen slaan zich rond mijn middel als hij tussen mijn benen gaat staan, zijn hoofd dichterbij brengt en hees begint te fluisteren. Dit alles op het hoge tempo doet mijn buikspieren verliefd samen trekken.
"Tuurlijk doe je dat wel, schat." Hij glimlacht nonchalant en kust kort mijn slaap. "Je snapt meer dan je denkt." Ik kijk omhoog en kus zijn volle lippen. "Zeker op dit vlak, al geef je dat nooit toe. "
"Omdat jij me altijd opwindt." Hij glimlacht scheef waardoor enkel het rechtse kuiltje zich kan ontwikkelen. God, die krullen, blinkende oogjes en kuiltjes doen het gewoon met me. Al blijft zijn zombie staat verontrustend. "Ga je hem levend laten?"
"Het is een haar." Hij ademt oppervlakkig in via zijn neusgaten terwijl de rode pupillen de kamer door dwalen. "Nee, absoluut niet." Hij slikt en kijkt me dan weer aan, ik zie de rode schijn van de bloeddorstige zon door de emerald kleurige bomen. "Zij krijgt rijkdom in de plaats. Zoals het hoort. Ik ga haar geen pijn doen noch misbruiken Louis, ik wil dat je dat goed begrijpt." Ik knik kort en staar naar mijn bungelende voeten, net als Beer. Niet zoals bij mijn heer, Har is niet zo wreed.
"Neem genoeg, maar houd je in alsjeblieft." Har knikt als ik dichterbij kom en hem liefdevol kus waarna ik hem los laat. Ik voel zijn oncontroleerbare honger.

Ik ben een van de laatste die met zware benen de trap afwandelt en zo het vliegtuig verlaat. Onze bagage wacht beneden al op ons, net zoals Niall die aanvoelt dat de vermoeidheid zijn tol begint te eisen. Mijn blik vestigt zich automatisch op de zwarte jeep die ik op de parking zie staan; hij die me komt ophalen, Harry... Die gedachte verlicht mijn hart binnen enkele secondes. Mijn voeten vinden de begane grond en ik neem mijn koffertje terug vast.
"Oh, ik ben blij dat we terug zijn!" Dele grijnst tevreden en begint al richting de parking te rollen.
"Terug naar je vrouwtje." Hij geeft mij een veelzeggende blik waardoor ik ook kort grijns, ik ben echter niet in een uitgelaten mood, om het zo lichtjes uit te drukken.

Geen overwinning voor Louis' ploeg.