Link's

112 Vriendjes

Tijdens de training merk ik duidelijk dat Hars kracht mij ook extra energie geschonken heeft. Op dit moment heb ik het moeilijk, ik wil er niet aan denken dat het mogelijk nog zwaarder had kunnen zijn. Bij een rotatieoefening schuif ik door naar de verdedigers. De grote brede Kyle staat me op te wachten. De bal bevindt zich snel dicht bij mijn voeten terwijl ik probeer mijn lichaam te zetten en zo de grote reus af te houden. Op een of andere manier beukt hij niet vol in op mijn fijnere lichaam zodat ik kan wegdraaien van hem en op het minigoaltje kan mikken. Ik geef de man een vragende blik, hij negeert deze eerst, maar opent dan toch zijn mond.
"Je ziet er moe uit. Als ik je nu omduw, hebben we er als team toch geen profijt van." Professioneel. Ik glimlach en ga de bal weer oppikken. Zijn fysieke afstandelijkheid heeft volgens hem dus niets te maken met mijn geaardheid... Ik geef Kyle nog een blik voordat ik opnieuw met de bal aan mijn voet de andere kant oploop en me klaar zet om opnieuw de stevige kerel voorbij te gaan. Bij een knikje dribbel ik met enkele schijnbewegingen voorbij hem, maar hij draait zich zo dat hij nu wel hevig tegen me aan duwt. Zijn aanleg tot spieren duwt me bijna op de grond waarna ik de bal een tikje geef en zo verder loop, struikelend door Kyle die me uit evenwicht bracht.
"Je blijft kleiner en ongespierder." Ik lach en tik de bal naar hem toe.
"Ik ben toch maar ontsnapt, ongeveer." We weten beiden even goed dat ik in een wedstrijd de bal had verloren. Kyle ging niet eens voluit om me niet te blesseren.
"Louis?" Ik hum en ga twijfelend iets dichter staan, zijn gedrag is nog steeds twijfelachtig. "Ik wil me verontschuldigen voor eerder. In mijn religie bestaan er geen mensen zoals jij, ik wist niet hoe ik ermee moest omgaan." Zei hij nu...? Een glimlach breekt door terwijl ik lach en hem een duw geef.
"Je wilt niet weten hoe blij ik ben dat je dat zegt."
"Maar, euhm...", nog steeds die onzekerheid in zijn grote bruine ogen, "dat ik zo dicht op je kom, wind je niet op ofzo...?" God, ik probeer een serieus gezicht te houden, maar als ik oogcontact maak, houd ik het niet meer. Zijn blik die niet weet waarom ik lach is nog grappiger. Om zo'n stevige jongen als Kyle zo zoekend te zien is absoluut bizar. Aangezien zijn blik van onzeker naar geïrriteerd gaat, probeer ik te stoppen met lachen.
"Ik ben niet verliefd op je Kyle, dus nee." De man zijn wenkbrauwen gaan heel traag omhoog.
"Ik snap echt niets van je, Tomlin." Ik schud mijn hoofd en tik de bal voor zijn voeten weg zodat hij nu tegen mijn linker aan rust.
"Dat is ook niet nodig." Zou ik hem over de uitzending vertellen? Nog niet? Ik weet niet eens of ik dat door ga laten gaan. "Ik val blijkbaar op karakters, K. En jij bent mijn type niet, dus no worries." Gekwetst springt hij naar voren in een poging om de bal te nemen. Nu gaat hij wel op volle kracht en duwt hij me gewoon van de bal. "Te-te-te, dat was dan een gele kaart voor Kyle Walker." Ik lach en loop hem achterna, die bal is voor mij.

Het is laat en mijn maag grommelt als ik eindelijk thuis ben. Harry is nog aan het werk waardoor ik zelf maar aan het maken van mijn maaltijd begin. De muziek knalt uit de box die draadloos aangesloten is op mijn gsm; het verdrijft de tijd beter dan andere dingen die je alleen kan doen.
De deur vliegt net open als ik een eerste hap van mijn maaltijd neem; ik heb de deur open gelaten voor een exacte persoon, en het is niet hij die binnen komt gewandeld alsof dit zijn eigen huis is.
"Ni, eet je mee?" Harry heeft toch geen echt voedsel nodig om zijn honger te stillen.
"Ik heb al gegeten." Hij grijnst en neemt plaats op de barkruk tegenover me. "Ik vond het een goed idee om naar de match van mogelijke tegenstanders met je te kijken." Ik knik en kauw traag op de vezelrijke pasta.
"Je had ook even op voorhand kunnen sturen. Misschien was ik wel dingen aan het doen." De Ier trekt zijn wenkbrauwen op zo'n manier op dat hij me doet lachen. Ni is gewoon een echte clown.
"Ja, ja. Nu je ineens een boyfriend hebt, he." Ik schenk hem wat te drinken in en schuif het glas naar hem toe. Het water klotst gevaarlijk tegen de randen aan. "Hoe is de uitzending trouwens gegaan?" De eerlijkheid van mijn beste vriend weerspiegelt zich in die helderblauwe ogen terwijl hij van zijn glas drinkt. "Ik durfde het niet goed te vragen bij de anderen." Ik knik en laat mijn vork en mes even rusten op tafel. Ik zou die vraag waarschijnlijk ook niet beantwoord hebben in een volle kleedkamer.
"Zoals je van mij kan verwachten, denk ik." Ik glimlach traag voordat ik de vork met de pasta in mijn mond steek. Niall schudt nu grijnzend zijn hoofd.
"Ja, daar kan ik me wel iets bij voorstellen." Ik lach nu ook en schrik bijna als de deur opnieuw opengaat. Nu staat er wel een man met weelderig haar en een lang gespierd gestalte.
"Oh, ik stoor precies?" Een verliefde glimlach komt automatisch op mijn gezicht te staan, ik kan het gewoon niet stoppen. Het is absoluut belachelijk.
"Nee, volgens mij doe ik dat." Ik schud mijn hoofd naar Niall wiens opmerking enorm droog overkomt en Harry doet lachen.
"Vrienden boven vriend?" De hese stem klinkt opgewekt terwijl er schoenen uitgestampt worden en hij zijn jas ergens aan een kapstok hangt, slordig als een jonge man.
"Jullie kunnen me ook delen, hé jongens." Ik grijns. De vork hangt al een halve minuut in de lucht, klaar met dampend eten, maar de sfeer zorgt ervoor dat zij maar niet op haar bestemming geraakt, tot nu.
"Ik zie in Harry niet de grote vriendelijke vriend die alles deelt."
"Dan zal je dat idee toch even moeten vergeten, want vanavond zijn we allemaal vriendjes."
"Ik heb geen zin in een trio, toch bedankt." Ik lach opnieuw om Nialls droge opmerking die beladen is met zijn zware accent. Mijn hoofd rust op mijn onderarm terwijl mijn buik schokt van het lachen en mijn ogen vochtig worden. Wat is er toch mis met die kerel...
"Het is hoog tijd dat jij een vriendinnetje vindt, Horny." Hij kan er niet mee lachen en draait kinderachtig zijn ogen naar me.
"Ik zal een advertentie maken: onsterfelijke blonde kerel met gezonde eetlust opzoek naar een vrouwtje die goed kan koken en zijn eeuwenoude kennis aanvaart."
"Dat is niets in vergelijking met mijn mogelijke advertentie." Harry's stem klinkt plotseling donker en negatief beladen. Ik probeer dat gevoel echter te doen verdwijnen door een eenvoudige repliek.
"Zolang je geen vrouwen, die beweren dat ze dotatie van een kind dat niet van jouw is verdienen, hebt, is het allemaal niet zo erg." Ik glimlach en eet dan verder, mijn bord geraakt anders nooit leeg. Zoals we allemaal wel weten kan ik die extra kilo's nog wel gebruiken om in de strijd te gooien met de spierbundels van tegenspelers.
"Wat ben jij toch zielig." Weer die droogheid van Niall. Harry's lippen zijn in een geamuseerde grijns geplooid terwijl hij zichzelf trakteert op een glaasje sterke drank. Ik geef hem een veelbetekenende blik die hij met opgetrokken wenkbrauwen beantwoordt als hij ook aan tafel komt zitten.
"Jullie zouden beter al op de bank gaan zitten." Ik kauw netjes door terwijl de twee mannen me een oerdomme blik geven en hun schouders ophalen. Beiden hebben ze lichte ogen en een bepaalde onschuld als je naar hun kijkt. "Nee, serieus. Jullie kijken me het eten uit mijn mond."
"Eigenlijk waren we nog bezig over dat interview."
"Ik weet het echt niet, Ni. Ik ben gewoon mezelf geweest. Het is tamelijk moeilijk om dit allemaal uit te leggen hoor."
"Je hebt de wereld van magische wezens toch achterwege gelaten, hoop ik." Rond Harry's mondhoeken rust een geamuseerde scheve grijns die me een grijns doet onderdrukken door hem een boze blik te geven. Ik kan zo mijn mes weer naar de plagende vampier gooien.
"Nee, ik heb ze alles verteld. Tot de lengte van je penis."
"Heb je die gemeten dan?" Nu riskeert Niall om met een vliegend mes aangevallen te worden. Ik besluit mijn ergernis niet te laten merken en schuif mijn stoel naar achter om zelf te tafel dan maar af te ruimen. Ik negeer de blik van de twee mannen, hun ogen volgen me alsof ik hun prooi ben, waarna ik zelf wel mijn eigen advies op volg en op de bank ga zitten, languit. Ik was eerst en dit is mijn huis, reden genoeg dus.
"Komen jullie nog of moet ik de plaats die er over is ook opmeten?" Harry's grijns werkt enorm aanstekelijk, maar ik geef er niet aan toe. Om mezelf af te leiden, neem ik de afstandsbediening van de tv alvast en zet ik de voorbeschouwing van de wedstrijd al op. Harry is al verveeld voordat er werkelijk een bal aan het rollen is over dat geruite veld. Ik trek mijn wenkbrauwen op naar hem, hij glimlacht en haalt zijn schouders op waarna Niall zich tussen ons in gooit. Hij gaat onmiddellijk gemakkelijk zitten en geeft me dan een blik.
"Ik ga echt niet naar jullie 'geheime' blikken zitten staren, vijfennegentig minuten lang." Ik lach en duw mijn rug terug dieper tegen de kussens van de bank aan.
"Vooruit dan. Ik heb geen chips." Ik zeg het almaar voordat hij weer al mijn lades gaat opentrekken.
"Ben je trouwens van plan om te blijven slapen?" De vraag van de hese stem verrast mij, maar Niall lijkt er weinig beroerd door.
"Echt niet. Het is al een hele taak om hier te blijven zitten." Ik sla mijn arm rond zijn hals heen en knuffel hem zo.
"Dan zal ik maar lief voor je zijn." Ik lach als hij zich loswurmt en kijk dan voor het eerst terug naar de tv. Hij heeft gelijk; tussen mij en mijn vlam gaan zitten, was niet het slimste plan.

De drie musketiers...