Link's

43 Schuldig

"Ik vertrouw je Louis." Ik frons, alles is licht en helder en ik herken de vrouwelijke stem absoluut niet. En toch lijkt ze me te vertrouwen. "Laat hem niet alleen. Hij heeft je nodig." En over wie gaat het hier? Alles is zweverig en hemelachtig, zelfs de zoete stem van de vrouw. "Laat hem weten dat ik jullie steun." Plotseling is er een schreeuw en krijg ik flitsen van beelden voor mijn ogen. Ik jammer het zwetend uit. Brede mannen, kale man, op de vlucht, doden, gevechten, Lottie.
Ik schiet wakker met vochtige wangen en een trillende onderlip, dit is echt de hel. Ik sta op en mank naar de badkamer om mijn gezicht af te spoelen, maat het geschreeuw blijft zich herhaaldelijk afspelen binnen mijn hersenpan. Keer op keer weerkaatst het waardoor ik op de bank ga liggen en naar een kinderprogramma kijk, mezelf bang voelend, alleen. Het is donker en ik voel me enorm bekeken, maar door de eerdere angst zal het wel een illusie zijn, ja. Ik wieg mezelf en val laat in slaap onder een dik deken, met gezwollen ogen en kinderachtige stemmetjes.

"Niet voetballen doet je echt geen goed." Ik grom wat en steek mijn autosleutels weg, het is tijd om te trainen. Niall wil net vertrekken naar zijn training terwijl ik gebruik zal maken van zijn zwembad, maar goed dat ik overal een sleutel van heb.
"Ik slaap slecht."
"Blijf bij mij slapen dan." Ik aarzel even, maar knik dan toch, de manier waarop de blonde jongeman het zo onschuldig en schattig bracht is onweerstaanbaar. Ik trek hem in een knuffel en kus plagerig zijn haardos waarna hij lacherig weg loopt. "Niet verdrinken!" Ik lach te luid terug en trek mijn shirt alvast uit. Het zwembad ligt achteraan in Nialls villa en is perfect om mijn voet weer (te vroeg) te belasten. Ik besluit eerst enkel mijn armen te gebruiken en steek een plankje tussen mijn benen. Mijn spieren zijn opgelucht dat ze terug kunnen werken, maar mijn hoofd voelt duf aan. Overmorgen spelen de jongens al de eerste ronde van de Europa League en ik voel me extreem slecht. Ik zucht en zwem zoveel baantjes totdat ik me hijgend aan de kant moet vastgrijpen; zwemmen is niet mijn beste sport en Nialls zwembad is werkelijk 30 meter lang. Het is stil en die stilte knaagt aan me, ik voel me ongemakkelijk en gooi het plankje woest weg om dan proberend schoolslag te zwemmen. Als ik de beweging maak, zak ik onmiddellijk richting bodem van de pijn, de hoeveelheid water verplaatsen is te pijnlijk. Ik besluit de andere slag dan maar te proberen, maar zo flexibel is mijn voet niet. Na veel pijn kan ik uiteindelijk toch een paar baantjes op normale snelheid zwemmen en geef ik er de brui aan, stomme kut enkel. Stom leven, stomme Harry en stomme dromen of zijn het illusies? Ik wandel normaal met een handdoek rond mijn druppende lichaam naar de fitnesszaal die er net langs ligt, om daar wat gewichten te heffen. Als ik dat beu ben, trek ik mezelf op en draai ik mijn benen elke keer een kwartslag zodat mijn buikspieren de druk duidelijk voelen. Na veel oefeningen zwem ik terug wat en ga ik douchen, gebruik makend van Nialls douchegel. Op een of andere manier ruikt hij graag naar aardbei, en ben ik daar nu de pineut van. Ik word gek van de honger en sluit de deur, om ergens een broodje te gaan halen en dat bij mams verlaten huis op te eten. Dit is echt klote zo.

"Je bent echt maar saai vandaag." Phoebe komt langs me op de bank zitten terwijl Lottie naar boven is met haar vriend. Ik zucht, vermoeid.
"Ik verveel me gewoon."
"Ga dan iets leuks doen?" Haar stem klinkt meteen helder en enthousiast, ik zucht opnieuw en wrijf door mijn ogen.
"Al mijn maten zijn hard aan het trainen."
"En die Harry gast?" Ik grijns kort en schud dan mijn hoofd om weer naar de tv te kijken.
"Nee Fiz, echt niet." Hij begrijpt me niet.

Wanneer zal hij Louis wel begrijpen?