Link's

77 Geroezemoes

"Louis? Ben je speelklaar?" Mijn oren filteren automatisch de bekende stem uit de menigte van pers die allemaal mijn naam roepen. Ik doe teken dat hij niets mag opnemen, dus neemt hij er een authentiek schrijfblokje bij, ik glimlach.
"Ik denk het wel. De vraag is en blijft natuurlijk: hoe voluit kan ik gaan? Ik zal vandaag in ieder geval spelen zoals ik altijd al gedaan heb: met passie voor de sport en fans." Dex geeft me een blik, hij wisselt vaker in zijn job af met een andere 'vriend' van hem die ik wel mag.
"Klopt het dat je verwikkeld bent in een rechtszaak?" Ik frons en voel mijn hartslag stijgen, maar negeer dat beklemmende gevoel helemaal.
"Dat zijn privézaken Dex, daar antwoord ik niet eens op."
"Wat hoop jij dat er vanavond gebeurt?" Zonder enige gêne geeft de bruinharige jongen me een eerlijke blik. Hij weet dat ik ook een mens ben en niet enkel profspeler.
"Ik hoop natuurlijk dat we doorgaan, het is al lang geleden en ik denk dat we een sterk en fijn team hebben om mee te kunnen strijden." Hij knikt en geeft me nog snel een hand.
"Dankjewel." Nu gaan de andere mensen strijden om dezelfde informatie te kunnen publiceren, zij liever dan ik.
Ik heb mijn startplaats gekregen en blijf tijdens de match acties maken, voorzetten geven, en soms zak ik mee terug om te verdedigen. Kevs goal staat nog steeds op het scorebord, en met die overwinning zouden we absoluut geplaatst zijn voor de volgende ronde. Ik adem hevig, benut elke pauze om even te kunnen uitrusten, en val dan mee terug in de verdediging. Jan en Hugo doen uitstekend werk daar en nemen duidelijk de leiding door me bijvoorbeeld te bevelen nummer zes beter te dekken. Het is zwaar puffen voor ons allemaal, mijn shirt plakt van het zweet en de scheenlappen beginnen af te zakken. Nog maar een paar minuten-
"Louis!" Ik kreun als alle lucht uit mijn kleine lichaam verdwijnt. Nummer 9 heeft me gewoon omgelopen en is nu zielig aan het doen bij de scheids. Ik draai me tot op handen en knieën en spuug het opkomende zuur uit, dat was een gemene actie.
"Lou?" Niall klopt me bemoedigend op mijn rug, ik besluit nog even te wachten voordat ik recht sta en de steunende armen van Christian en Dele vind.
"Dat was smerig." De scheids komt me controleren op bloed.
"Can you play?" Ik bekijk hem met een gekke blik en voel me kort op een andere wereld, alsof heel mijn voetbalconcentratie eruit geslagen is.
"My chest hurts; he punched all the air out of my longs."
"He already passed the ball, ref, please, this is absolutely yellow!" Jan begint zich boos te maken en wordt dan ook gehoord doordat de ref zijn kaart bovenhaalt en me opgelucht doet ademen. Nog drie minuten.

Son en Dele vallen in mijn armen na het tweede doelpunt (van Son) en het fluitsignaal. Het publiek maakt oorverdovend veel lawaai en zorgt voor een extra adrenalineboost, al is dat nu niet meer nodig. Mijn benen zijn natte rollen papier, maar toch geef ik de Russen beleefd een handje, ook nummer negen die even een pijnlijk gezicht trekt, de smeerlap, en loop ik mee naar het publiek toe om ons daar te laten glijden, te lachen, en mee met ze te vieren. Wij gaan Europa League spelen.

Ik kan niet anders dan stoppen bij de doorgang richting uitgang, helemaal gevuld met tierende journalisten. Ik ga ergens staan en merk dat er meteen twee microfoons onder mijn neus geduwd worden, beleefd is anders.
"Louis, je hebt absoluut een geweldige match gespeeld, hoe blik je daar zelf op terug?" Ik probeer niet naar de grond te kijken, maar naar de grote camera en kleine dikke man voor me.
"Ik ben tevreden met de prestatie van vandaag. Niet alleen was mijn inzet groot, maar ook die van de anderen. Het tweede doelpunt bevestigde dat we sterker waren vandaag." Ik knik kort als teken dat ik klaar ben met de vraag.
"Ondanks de pech met je enkel, een rechtszaak om een ex-vriendin van je en de nodige tikken, hoe voel je je?" Ik frons kort om het tweede, begint hij ook al? Hoe weten die lui dat?
"Ik weet niet precies wat er allemaal over me gezegd is in verband met dat tweede, maar zowel fysiek als mentaal was ik sterk vandaag, en dat heb ik ook getoond."
"Je bevestigt dus niet dat je ex zwanger zou zijn?" Ik probeer rustig adem te halen en niet meteen te antwoorden.
"Nee, ik weet niet wie dat gezegd heeft."
"En in verband met je advocaat, je bent de laatste tijd erg vaak met hem gezien, is hij meer dan een advocaat?" Ineens staat er een opgemaakte vrouw voor me, ze ziet er enorm bezitterig uit. Verbaasd probeer ik geen stap naar achteren te zetten.
"Ik weet echt niet waarover jullie het hebben. Zijn dit nog matchanalyses?" Ik geef ze een kritische blik en besluit dat het bijna tijd is om te gaan.
"Dat was inderdaad ongepast, maar er circuleert veel over je op dit moment. Tot slot, als er een ding is dat beter had kunnen zijn vanavond, wat zou dat zijn?"
"Onze concentratie is goed geweest tot het einde. Ik heb daar dan nog een incassering gehad, we hebben nog een goal gemaakt... Misschien waren we iets te voorzichtig in het begin, maar de supporters hebben ons daar doorheen getrokken." Ik glimlach, accepteer de 'dank-u' en loop naar het koudere buiten. Mijn hoofd gloeit van de vragen; wat circuleert er precies op internet?