102 Vroege morgen

112 11 1
                                    

Ik gaap en rek me uit, mijn lichaam voelt moe, stram en bezweet aan ook al ben ik nog maar net wakker. Ik zucht en kijk naar de lege plek naast me, letterlijk warm zal die nooit zijn. Waarom is hij er al niet meer? Mijn wekker duidt aan dat het vijf voor zes is, precies één minuut voordat hij werkelijk afgaat. Terwijl ik gaap, besluit het rotding om dat ook te doen. Ik sla er op en voel me gefrustreerd. Met een badjas rond mijn dunne en zo goed als naakte lichaam loop ik richting de lege woonkamer. Er brandt licht, maar de persoon die ik zoek, is er niet. Geen romige krullen en getrainde spieren met een lieve glimlach en een bepaalde blik. In het washok brandt er ook licht. Zou hij daar zijn?
"Har?" Hij mompelt terug en komt vanaf zijn hurken overeind.
"Je droogmachine piepte enorm vervelend." Ik glimlach en neem de wasmand uit zijn handen aan om die op de boosdoener te zetten zodat ik mijn armen om dat heerlijke middel kan slaan.
"Wie heeft hem zelfs opgezet?" Het is een retorische vraag, want ik weet het antwoord al zodra de vraag gesteld is; Phoebe. Vermoeid leg ik mijn hoofd tegen zijn borstkas aan en zoeken mijn vingers naar steun bij zijn sterke rug. Hij kust mijn kruin en aait even door mijn haar, het stelt me gerust. Hij geeft me een gevoel van welbehagen. Ik kus zachtjes zijn lippen en sluit genietend mijn ogen totdat Harry verstijft en mijn gezicht loslaat. Ik draai me vragend om richting deuropening; Phoebe.
"Lou, ik wil niet vervelend doen, maar..." ze fronst en haar gepanikeerde gezichtsuitdrukking doet me stiekem glimlachen, "kan ik je even apart spreken?" Ze geeft Harry geen blik als ik om het hoekje ga staan en zelfs iets verder zodat 'Harry ons zeker niet kan horen'. Ze moest eens weten.
"Heb je hier nog ergens maandverband liggen?" Vandaar die grote ogen en ongemakkelijke bewegingen. Twijfelachtig begeef ik me richting badkamer en trek ik de enige kast daar open.
"Ik weet het niet zeker..." Ik wil haar zeker niet meer stress geven want dat kleine tengere lijfje lijkt het nu al te gaan begeven bij de gedachte dat er geen maandverband is. Ik zoek en keer de handdoeken ondersteboven, maar er liggen geen restanten van vroegere vriendinnetjes meer.
"En nu?" Ze staat al naast me, als een boze volwassen vrouw terwijl ze eigenlijk gewoon een bang meisje is. "Het is zes uur 's morgens er zijn echt geen winkels open."
"Geen paniek, binnen twintig minuten staat mijn lift hier, en toevallig is dat een vrouw.
"Twintig minuten?" Ze zucht en wrijft eens door haar lange haren heen waarna ze knikt na een bemoedigende blik van mij.
"Je weet de pijnstillers staan, hé. Kijk goed naar wat je neemt." Er staan veel vitaminerommels maar ook zwaardere onstekingsremmers en dergelijke. Ik wandel terug richting slaapkamer, Harry zit inmiddels in de keuken en kookt wat havermout voor me, hij denkt er tenminste aan. Ik zou zelf nog te laat komen. Telefoon, telefoon...
"Godverdomme Louis, als je uren wou bellen had ik eerder moeten opstaan." Ik lach en toom dat snel in, ze klinkt gehaast. Eigenlijk zou ik dat ook moeten zijn, maar ik voel me verschrikkelijk moe.
"Er is een klein vrouwelijk probleempje hier: Phoebe heeft haar maandstonden maar geen verband..." Ik hoor haar zuchten en kan me haar hoofd goed voorstellen terwijl ze duidelijk rondloopt en van alles samen gooit.
"Ik los het wel op, zie maar dat je klaar bent. Ik vertrek binnen vijf minuten."
"Je bent een superwoman." Ik leg af voordat ze nog meer tijd verliest en kleed me snel om.
"Alles oké?" Schijnheilig als hij moet zijn, geeft Harry me een eerlijke blik die me echt aan zijn gehoor zou doen twijfelen. Ik zucht, knik en ga aan tafel zitten om meteen te eten.
"Weet je," hij draait zijn hoofd niet om Phoebe haar afwezigheid te controleren, maar luistert kort waarna hij verder praat, "je ziet er belabberd uit. Als je echt match hebt..." Hij zegt niets meer als zijn ogen de mijne weer vinden. Mijn maag draait zich al om bij de gedachte aan dat op dit tijdstip alleen.
"Ik heb er echt geen behoefte aan nu. Wat vitamines zo dadelijk en het zal wel lukken, al is het wel tegen Chelsea." Ik weet ook niet waarom er twee topvoetbalclubs in één stad mogen zijn, maar het maakt ons wel grote rivalen.
"Hé," het klinkt hard, ik kijk dan ook tamelijk geschrokken op. Zijn ogen branden in de mijne, bosgroen als een oase van kalmte en zelfvertrouwen. "Jij kan dit." Ik glimlach en lepel het laatste beetje binnen.
"En jij bent een schatje." Hij glimlacht, ik sta op en dwing mezelf om niet naar de badkamer te slenteren. Als Maria op tijd is, heb ik nog zeven minuten om te vertrekken inclusief afscheid. Ik jog dan ook maar snel terug en steek mijn telefoonkabel nog in mijn tas, waarna ik besluit de volgende zes minuten aan mijn lieve vriend te spenderen. Hij ziet me aankomen, en laat het volledig gebeuren dat ik mijn armen om hem heen sla en hem duizend-en-één kusjes in zijn hals geef totdat hij lacht en ons zo gedraaid heeft dat de eettafel tegen mijn bovenbenen aanduwt. Ik begin ook te lachen als allerlei scenario's zich in mijn hoofd beginnen af te spelen en ontvang met alle liefde zijn kusjes. Tevreden leun ik tegen de tafel aan terwijl we elkaar beiden een seconde aankijken.
"Heb je nog dingen te doen vandaag?"
"Naast Phoebe-zitten?" Wauw, wat een geweldige grap. Zijn mondhoek staat scheef omhoog waardoor hij er enorm schattig en speels uitziet met die wilde haardos en weinige kledij. "Naar jouw sponsor gaan en alles een keertje overlopen." Ik knik en speel ondertussen met zijn linkerhand. Dat gebeurt zelfs bijna bewuster dan het luisteren. "En misschien kom ik wel kijken, al lijk ik niet veel geluk te brengen." Ik beaam dat maar kus wel opnieuw zachtjes zijn lippen. Mag ik erop hopen dat Maria te laat is?
"Je doet maar wat je moet doen." Zijn ogen sprankelen ondeugend waardoor ik geen beter respons vind dan mijn wenkbrauwen vragend omhoog te trekken en hem opnieuw tegen me aan te trekken.
"Ik ben nog aan het nadenken over hoe ik ze het laat weten, van ons." Ik weet niet of hij dat laatste woord nog nodig had, maar twijfel sowieso als hij even stil is en mijn blik opzoekt. Hij glimlacht, ik probeer dat ook, maar mijn hartslag verraadt mij sowieso al. Ik heb begod nog geen idee hoe ik het moet aanpakken. Zoiets gooi je niet gewoon even in de groep.
"Zoals jij het wilt, Louis." Ik lach en neem afstand als mijn telefoon trilt.
"Anders ben je zo dominant en als ik je om hulp vraag, geef je me alle vrijheid." Ik snuif veelbetekend naar hem en lees het hoofdletterberichtje van Maria, ze doet me lachen. Ik doe de deur open en merk dat ze er beter en vriendelijker uitziet dan haar berichtjes zouden doen vermoeden.
"Je doet toch nog open." Zonder pardon loopt ze verder door en klopt ze aan bij de gastenkamer. Het is en blijft een vrouwenzaak zeker? Ik geef Harry een blik en afscheidsknipoog, hij grijnst en kijkt onmiddellijk weer braaf als Maria ons een blik geeft, in haar ogen wrijft en mij nog een blik geeft. "Je schoenen?" Ik knik braafjes met een grijns en ga ze dan maar aantrekken.
"Er is toch nog geen verkeer nu."
"Dat hoop ik voor jou! Ik wacht in de auto! Oh ja, Phoebe is niet de enige die dat verband nodig heeft! Dag Harry!" Ik lach en schud mijn hoofd, alsof ik dat nog niet kon afleiden.
"Harry, één ding over Maria, als ze zo bleek ziet als nu maar nog wel kan wandelen, dan blijf je beter uit haar buurt." Hij knikt en blokkeert met zijn lange armen de deuropening.
"Ik heb niets te maken met haar." De intensiteit van zijn blik doet mijn buikspieren verliefd samentrekken, God, doe dit alsjeblieft nu niet Har...
"Ze vermoordt me als ik nu niet ga."
"Wachtwoord?" Zo speels en goed gespeeld... Ik kus vluchtig zijn lippen en duik als een voetballertje onder zijn armen door.
"Volgende keer beter, schatje!" Ik hoor nog een lach voordat ik de deur achter me dichttrek en maar snel op die liftknoppen duw. Met Niall zo vroeg op pad zijn, is niet veel beter dan met Maria. Ze zijn beiden geen ochtendmensen.

"Ik hou van dit liedje." En ik hou van die opmerkingen. Ik glimlach en leg mijn hoofd dieper tegen de steun aan. Maria is een van de enigen die weet hoe vervelend het is als iedereen de hele tijd vraagt of het gaat lukken, of je wel klaar bent, of je dit en of je dat...
"Ik val er van in slaap." Ik lach als ze me slaat en zet me terug rechter. Als ik nu terug in slaap val, komt het niet meer goed vandaag.

CUTE

Link'sWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu