AHÜZAR #TAMAMLANDI#

11.BÖLÜM

NOT: Arka arkaya yayınlanan üç bölümle ile ilgili yorumlarınızı alalım arkadaşlar :D

"İyi misiniz?" diyen gri gözlü çocuğa şaşkınca bakıyordu Özüm. Ne olduğunu anlamadan düşmekten son anda kurtulmuş ve şimdi bir yabancının kollarını sığınak gibi görmüştü kendine.

"E-evet." Diye kekeleyerek korku içinde çıkmıştı sesi. O anlarda kanın beynine öfke ile sıçramasına sebep olan görüntüye daha fazla tahammül edemedi Alper. Yerinden bir ok gibi fırladı ve sevdiği kızı tanımadığı ama artık düşmanı olarak kabul ettiği adamın kollarından sertçe çekip aldı. Özüm şaşkın bir halde hala neler olduğunu anlamaya çalışıyordu. Gri gözlü çocuğun kollarındaki genç kızı düşmekten kurtarmaktı tek niyeti ama şimdi kendisine kırmızı görmüş bir boğa gibi bakan bu adamla işi olduğunu anladı.

"Sen kimsin de dokunuyorsun lan Özüm'e?" dedi az sonra bir cinayet işleyecek gibi gözünü kan bürümüştü. Onun olana kimse el uzatamazdı. El uzatıldığı an Alper büyük bir zevkle o ellerin her bir parmağını tek tek kırardı.

"Arkadaşım sakin ol Özüm'ün sadece düşmesine engel oldum başka bir amacım yoktu." Dedi elleri havada teslim olur gibi kaldırdı.

"Onun adını ağzına alma." Dedi. Bir adımla çocuğun dibine geldi gözlerinin içine tehditkâr bir şekilde bakarken her bir kelimesi tükürür gibi çıkmıştı ağzından. "Bir daha bu kızın yüz metre yakınına dahi yaklaşmayacaksın duydun mu beni?" dedi. Özüm'ün kolundan tutup "Yürü gidiyoruz." Dedi sertçe. Özüm bir kâbustan uyanır gibiydi. Bu adam kendini ne zannediyordu böyle? Karşısındaki adama teşekkür etmek yerine resmen onu tehdit etmişti. Özüm çekiştirilen kolunu Alper'den sertçe kurtardı.

"Dokunma bana. Seninle hiçbir yere gelmiyorum." Dedi. Alper artık iyice zıvanadan çıkmıştı. Bugün yaşadıkları çok fazlaydı ve her an kontrolünü yitirip etrafında taş taş üstüne bırakmayabilirdi. Ve karşısındaki kız Alper'i o sınıra umarsızca sürüklüyordu ve bundan haberi bile yoktu.

"Özüm zorlama beni, yürü dedim sana."

"Bırak kolumu ben seninle hiçbir yere gelmiyorum." Dediği anda gri gözlü çocuk araya girip Özüm'ü Alper'in sert tutuşundan kurtardı.

"Arkadaşım kız seninle gelmek istemiyor. İstersen biraz sakinleş sonra konuşursunuz." Dedi tüm nezaketiyle. Ama nereden bilsin karşısında nezaketten nasibini almamış bir kabadayı olduğunu.

Alper'in tüm sınırları karşısında artık ezeli düşmanı olarak kabul ettiği çocuğun sözleriyle yerle bir olmuştu. Bu adam kimdi böyle de ona akıl veriyordu? O kimdi ki ona olana tekrar el uzatmaya cüret ediyordu? Alper'in öfkeden sinir damarları atmaya başladı. Gözlerini kapadı derin bir nefes alıp verdi. Daha ne olduğunu anlayamadan kendisini az önce Özüm'e dokunma cesaretini gösteren çocuğun üzerinde soluğu aldı.

"Sen kimsin lan? Sen kimsin benim canımın özüne dokunuyorsun?" diyerek yumruklarını savurmaya başladı. Çığlık çığlığa dağılan insanlar, yerdeki gri gözlü kanlar içinde yatan çocuk ve üzerinde gözlerini öfke bürümüş Alper... Daha fazla dayanamayan Özüm Alper'i kolundan çekiyor, çığlık çığlığa onu durdurmaya çalışıyordu. Korkuyordu Özüm, ilk defa sevdiğim dediği adamdan delicesine korkuyordu. Onu hiç böylesine çıldırmış gibi görmemişti. Alper tüm tehditlerini yerde kanlar içinde yatan adama savururken "Bir daha onun yanına yaklaştığını görür ya da duyarsam senin de sülalenin de varlığını bu dünyadan silerim duydun mu beni?" dedi. Özüm onu kolundan çekiştirerek kantinin dışında sürükledi. Gözleri yaşlı olanlara anlam veremezken herkesten uzaklaştığını anladığı an elinden tuttuğu adamı gücü yettiğince savurdu.

"Sen ne yaptığını sanıyorsun? Okulun ortasında kabadayı gibi gezip canının istediği herkesi dövemezsin."

"Canımın istediğini dövmüyorum Özüm, bana ait olana el uzatanın canına okumak ban farz anlamıyor musun?"

"Sana ait mi? Ben sana ait falan değilim, bunu o kalın kafana sok."

"Sen bana aitsin. İki cihanda da yanımdan ayırmayacağım, nefsimden önce ruhumun arzuladığı şu dünyadaki tek kızsın."

"Alper, beni delirtme, beni delirtme yeter artık. Benim seninle uğraşacak gücüm yok. Ben senin isteklerini karşılayamam, ben seninle baş edemem."

"Özüm yapma be gözüm. Biraz olsun anla beni, seni öyle görmek ölümden beterdi. Başkasının kolları arasında onun gözlerine baktığın an ölümden beterdi Özüm. Ben buna dayanamam, benim buna katlanmamı sessiz kalmamı nasıl beklersin?"

"Alper, bunu anlamak bu kadar mı zor o çocuğu tanımıyorum bile bir anda düşmek üzereyken beni kurtardı."

"Seni benden başkası kurtaramaz lan."

"Bana lanlı lunlu konuşma karşında benim olduğumu unutma Alper."

"Unutturma o zaman, benim damarıma basma. Sinirlerimi oynatmaktan vazgeç. Bırak çocukluk yapmayı."

" Ben mi çocukluk yapıyorum? Sen benim damarıma basarken iyi değil mi? Hem Leyla..."

"Yeter artık Özüm, sürekli Leyla, Leyla demenden bıktım. Bunu anlamıyorsun ya da anlamak istemiyorsun. O kız bu okulda olduğu sürece benim sorumluğumda."

"Asıl sana yeter Alper bu kadar empati yoksun bir adam daha görmedim ben hayatımda. Geç de bir aynaya bak beni ne hale soktuğunu yansımana bakarak düşün. Sen nasıl bir adamsın ki küçük bir çarpışma esnasında beni düşmekten kurtaran adama teşekkür etmek yerine onu kanlar içinde bırakıyorsun. Benim ise seni sürekli bir kızla görmemi ve ona laf söyletmemeni anlamamı istiyorsun. Sen bugün o kız için dört senedir kaldığın dersin, günlerdir seferber olup seni çalıştırdığımız dersin sınavına girmedin. Onun sırf bir adamın yanına gittiği için sen kendi hayatını feda etmeyi göze aldın. Sen ne istediğini bilmiyorsun Alper. Bir elin yağda bir elin balda yaşayamazsın. Yaşasan da ben böyle bir hayatı kabul etmem. Benim midem bu kadar geniş değil."

"Ne demeye çalışıyorsun Özüm?"

"Bitti diyorum Alper, bitti. Seni terk ediyorum. Ben senin gibi bir adamla yapamam." Dedi ve daha fazla bir şey söylemeden gözyaşları içinde koşarak oradan uzaklaştı. Arkasında tükenmiş bitmiş bir adam bıraktığından habersizdi...

Öfke, kimi neye ne zaman kurban edeceği belli olmayan ilkel bir duygu. Anlatmasını ya da dinlemesini bilmeyen, bunu öğrenmeyi beceremeyen her insan hayatında bir şeyleri öfkeye feda etmek zorunda kalır. Alper anlatamadığı için, Özüm ise tam olarak dinlemediği, dinlese de yaşananları istediği gibi yorumladığı için iki insanın belki de en güzel anları yaşama şanslarını elden uçup gitmişti. Alper bitmiş Özüm tükenmişti. İkisi içinde zorlu zamanlar ayak seslerini duyururken bir şeyler düzelir miydi? Kim bilir?