AHÜZAR #TAMAMLANDI#

61.BÖLÜM

"Nasıl olur bu? Ne zaman?" dedi elindeki kâğıda gözleri odaklanan adam fısıltı halinde sayıklar gibiydi. Özüm gözlerini denize döndürüp uzaklara baktı. Alper'in konuşmaya mecalinin kalmadığını biliyordu. Kaçış yoktu ve artık asıl konuşma yapılacaktı.

"Karasu'ya gittiğimiz zaman yaptım tercihlerimi hiç kimsenin haberi yoktu. Ne ailemin ne de Hande'nin. Karasu'da sen hayatıma girmeden önceki zamanlarımı düşündüm Alper, ben orada seni sevmeden önceki hayallerimi hatırladım. Okula başladığım ilk günümü, minik yüreklere dokunabileceğim o ilk adımı attığım zamanlarımı hatırladım. Sen benim hayatımı mahvederken ben hayallerimi unutmuşum be Alper. Yeni alınmış bir karar değil, bu olaylar yaşanmadan önce yapıldı bu tercihler. Puanımın çok iyi olmadığını bilerek yaptım tercihlerimi ve onay tuşuna basmadan yüreğimde tek bir dileğim vardı benim buralardan gitmem hakkımda hayırlıysa bu tercihlerden biri tutsun diye yakardım o gece Rabbime. Kul sıkışmayınca hızır yetişmezmiş derler ya o yaşadığım talihsiz olayın ertesi sabahında açıklandı sonuçlar. Ve evet düşünmeden, şehir ayrımı gözetmeden yaptığım bir tercih geldi ve yerleştim. Sen hayatıma girmeden önce kurduğum hayallerimi şimdi Erzurum'un Oltu ilçesinde bir köyde gerçekleştirmeye gidiyorum. Ve ben giderken ardımda yarım kalan hiçbir şey bırakmak istiyorum. Bu yüzden Cem'i ailesine teslim et diyorum, bu yüzden onu affettim."

"Peki ya ben, beni de mi bu yüzden affettin." Dedi başı önünde eğik elinde tuttuğu kâğıda bakıyordu.

"Evet, seni de bu yüzden affettim. Çünkü affetmediğim sürece hep yolumda olacaksın. Biliyorum ki oraya da gelip kendini affettirmek için çabalayacaksın."

"Geleceğim." Dedi tek bir solukta tek bir kelimeydi söylediği.

"Hayır." Diye karşı çıktı genç kız "Gelmeyeceksin." Dedi. "Çünkü bu oyun değil, gerçek hayattayız Alper, senin de benim de büyümeye ihtiyacımız var. Ben kaçıyorum sen kovalıyorsun gibi bir olay değil artık bu. Ben sensiz olamıyorum çünkü seni çok seviyorum ama bir gerçek daha var ki ben seninle de olamıyorum Alper. Hayatımda ki en büyük acıları sen yaşattın bana, en güzel yıllarımı sebebini bilmediğim bir ayrılığın diyetini ödeyerek geçirdim. Alper, bazı şeyleri ve insanları unutabilmeyi başarabilmek güzeldir. Sana acı veren ve kedere boğan her şeyi geride bırakabilmek. Sana iyi gelmeyen herkesi bir bir ardında bırakmak iyidir. Aslında unutmayı başarabilmek büyük bir ayrıcalıktır. Ben geride seni bırakarak gitmek istiyorum. Bu ayrıcalığı yaşayarak seni unutmak istiyorum. Ben hayallerimi geçmişin gölgesi olmadan gerçekleştirmek istiyorum. Beni sevdiğini söylüyorsun ya Alper artık izin ver. Elinde tutmaya çalışırken beni öldürdüğünün farkında bile değilsin. Ben gideceğim Alper ve sen bu defa gidişime seyirci kalacaksın."

"Bunu benden isteme Özüm. Gidişine seyirci kalacak bir yüreğe sahip değilim. Beni unutmak için attığın adıma saygı duyacak kadar da insan değilim. Seni çok seven yüreğim bencil..."

"İziz vereceksin Alper çünkü bizim için şu zaman dilimin de bir şans daha yok."

"Peki ya gelecek zaman diliminde." Dedi bin bir umut barındırıyordu sesi gözlerinin içine heyecanla baktı birden.

"Bilmiyorum Alper artık kesin konuşmalar yapmıyorum hayatımda. Sadece gitmek istiyorum. Senin olmadığın senin nefes almadığın bir şehirde yeni bir başlangıç yapmak istiyorum. Ben sen olmadan kurduğum hayallerin içinde hayat bulmak istiyorum. Şimdi gitmem gerekiyor. İki gün sonra yola çıkıyorum." Dedi ve ayaklandı.

Alper, sessiz... Buz gibi soğuk bakışları etrafı hissedilir derecede üşütüyordu. Gidemezsin diyemedi, geleceğim diyemedi, izin vermem asla diyemedi, diyemedikleri o kadar çoktu ki damla damla içinde biriktirdi. Kelimeler yan yana gelip bir cümle oluşturmadı. Gözleri gidişini seyretmeye hazır değildi.

Özüm bu ayrılığa ne kadar hazırlasa da aslında hiç de hazır olmadığını ikinci adımda ardında duyduğu tek bir kelime ile anlamış oldu.

"Bekleyeceğim." Dedi Alper. Özüm bu kelimeyi söyleyen adama geri dönüp de bakamadı. Biliyordu geri döndüğü an hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.

"Seni son nefesime kadar bekleyeceğim. Gelecek zaman diliminde bir şansımız olması için çabalayacağım. Asla vazgeçmeyeceğim Özüm, canım yüreğinde atıp gözlerinde nefes alırken nereye gidersen git benden gidemeyeceksin. Ne kadar çabalarsan çabala bakışlarından izimi silemeyeceksin. Her günüm seninle olabilmek adına doğacak, her gecem senin için dualar ile son bulacak. Vazgeçtim desen de inanmam, unuttum desen de bilirim unutamazsın sen beni. Bizim gözlerimiz yüreklerimizle mühürlenmişken sen benden gidemezsin ki ben can özüm." dedi.

Duydukları karşısında Özüm tek bir kelime dahi edemedi. Yanakları gözyaşları ile istila edilirken ardına bile bakmadan koşmaya başladı. O da biliyordu ondan gidemeyeceğini ama zor da olsa gitmeliydi. İkisinin de gerçek hayata atılma zamanları gelmişti. Çocuk değillerdi artık. Toz pembe hayaller yoktu. Hayat bu kadar basit değildi. Ve artık zaman onlar için büyüme zamanıydı.

Yazardan Not:

Herkese selamlar,

Saat 04:45 olmuşken sabah 07.00 da işe gitmek için hazırlanacak yazarınızın gözlerinin altında hafif morluklar oluşmuş bulunmaktadır;) Her şey sizin için ;) Sizi daha fazla bekletmek istemediğim için bilgisayara oturduğum ilk anda sabahladığım bir gerçektir. Sizden tek ricam sevdiklerinizi hikayemizi önermeniz. Hikayemiz okundukça sabahlayacağım geceler artacaktır ;) Şimdiden keyifli okumalar yeni bölümler de en kısa zamanda gelecektir. O ZAMANA KADAR HİKAYEMİZİ OKUYALIM OKUTALIM ;) AİLEMİZİ GENİŞLETELİM ;) Şimdiden hayırlı geceler ve sabahlar ;)