AHÜZAR #TAMAMLANDI#

54.BÖLÜM

NOT: Herkese hayırlı geceler,

Öncelikle  okuyan her bir okuyucum umarımçok iyidir. Hikayemiz hakkında yorumlarınızı çok merak ediyorum. Elimden geldiğince her gün bölüm yayınlamaya çalışacağım. Çünkü sizlere günlerce bölüm bekletmek istemiyorum. Eğer bölüm gelmiyorsa inanın ki o gün içinde bilgisayar başına oturmamışım demektir. Ama sizlerin gerek buradan gerek hikaye kesitlerini paylaştığım instagram sayfamda yapmış olduğunuz yorumlar sayesinde isteğim giderek artıyor ve uykumdan fedakarlık yapıp sizlere yeni bölüm yazmak istiyorum. Sizden küçük bir ricam var okunmaya değer görüyorsanız eğer hikayelerimi sevdiklerinize önerirseniz eğer çok mutlu olurum. Wattpad'de ki  ailemizi genişletirsek hikayelerimi ve karakterlerimizi daha fazla insana ulaştırabiliriz. Şimdiden destekleriniz için çok teşekkür ederim. Herkese hayırlı geceler yeni bölümlerde görüşmek üzere...

"Affet." Dedi sevdiği kadın için gözünden iki damla yaş acı bir halde akıp giderken. "Yalvarırım affet." Dedi ellerini sımsıkı tutup avuç içlerini koklayarak öperken. "Gözüm dönüyor canımın özü, söz konusu sen olunca inan ki kendimi tanıyamaz oluyorum. Sana bunları yaşattığım için yalvarırım affet beni." Dedi avucunun içine derin bir öpücük daha kondurmuştu. Özüm, bilinci kapalı bir halde hareketsiz bir şekilde yatarken başındaki adamın perişan halinden bi haberdi.

"Lütfen! Çıkmanız gerekiyor artık, yakalanacağız yoksa." Dedi kapının dibinde etrafı kolaçan eden hemşire endişe içindeydi.

Alper, restorandan Özüm'ün kendinden geçmiş bir halde ambulansa bindirilişini gördü. Hiçbir şey yapamadı, sesi soluğu ansızın çekildi. İlk defa böylesine öldürücü bir darbe indirmişti yüreğim dediği kadına kendi elleriyle. Sevdiğim dediği kadının yaşadığı stresten baygınlık geçirecek duruma getirmeyi de başarmıştı. Kaybetme korkusunu iliklerine kadar o an yaşamıştı. Ambulansı takip ederek hastaneye geldiğinde sırf Özüm'ü daha fazla zor duruma düşürmemek adına yanaşmamıştı yamacına, çıkmamıştı Cem'in karşısına. Uzaktan uzağa takip etmişti onu, ta ki Cem'in doktor ile görüşmeye gitmesine kadar. Alper bu fırsatı değerlendirmek için çok büyük bir çaba sarf etti. Hemşirelerden birine gözleri yaşlı adeta yalvardı yakardı. Yeni nişanlanmış olan hemşire bu duruma ve adamın perişan haline daha fazla kayıtsız kalamadı. Onu gizlice içeri aldığında yaptığında ne kadar haklı olduğunu adamın kıza olan bakışını gördüğünde bir kez daha anladı. Ama baygınlık geçiren ve halen bilinci yerine gelmeyen kızın başından ayrılmak istemeyen adamı görünce bir an önce onu buradan çıkarması gerektiğini fark etti.

"Lütfen!" dedi yalvarırcasına "Birkaç dakika daha izin verin." Dedi ölürken dilinden dökülen son istekte ki son yudum nefesi gibiydi. Hemşire başının olumlu anlamda salladı.

"Buradayım güzelim, sana söz bir daha seni üzmeyeceğim, bir daha asla sana zarar verecek bir harekette bulunmayacağım. Bekleyeceğim güzelim, seni uzaktan seveceğim beni kabulleneceğin güne kadar senin gözünün görmediği ama nefesin kadar yakınında olacağım. Sen bilmesen de ben hep yüreğimle senin yanında olacağım. "dedi yavaşça ayağa kalkarken alnına minik bir buse kondurdu. Gözlerinden bir damla yaş yanaklarından sevdiği kızın yüzüne akıp gitti. Sevdasına dair çektiği acıyı da pişmanlığı da bir damla yaş ile gözünden onun yüzüne tüm masumluğuyla akıttı. Ağır aksak adımlar ile hastane odasından çıkmaya yeltenen ayaklarına inat gitmek istemeyen yüreğine saygıyı öğretmekte büyük hevesliydi aklı. Artık her şeyin önüne bir ilki daha koymuştu Alper, Özüm'ün sağlığı... Onun için aldığı kararı uygulamada artık kararlıydı.

***

Günler günleri kovalamış ve Özüm hastaneden sonunda çıkmıştı. Strese bağlı yaşadığı bir ani ruhsal çöküntüydü yaşadığı. Cem, yaptığı evlilik baskısından dolayı bunun yaşandığını düşünüp kendisini suçlarken, aslında işin boyutunun gerçek yüzünü genç kız çok iyi biliyordu. O günden sonra bir daha Alper'i görmemişti. Hastaneye bile gelmediğini bilmesi itiraf etmese de moralini bozuyordu ama bir yandan da aldığı kararı uygulayacak olması için önündeki engellerin bir bir kalktığını hissediyordu. Yatakta bir sağa bir sola dönerken odasına izin almaksızın giren bir adet Hande ile reflekssel olarak yataktan doğrulmasını sağladı.