Nie wygrasz ze mną, skarbie...

76

Wreszcie już oboje mieliśmy dosyć i przerwaliśmy. Zaczęłam ciężko nabierać powietrza do ust. Byłam zmęczona tymi pocałunkami. Ledwo co mogłam swobodnie oddychać. Zerknęłam na Nicka, który tak samo jak ja był zdyszany. Dotarło do mnie co obiecałam chłopakowi... Że nigdy więcej nikogo nie skrzywdzę i że jesteśmy przyjaciółmi...

-Przepraszam. - Spuściłam głowę wciąż głęboko oddychając.

-Niby za co?! - Chłopak gwałtownie wyprostował się.

-Za to... Obiecałam Ci swoją przyjaźń... I że cię nigdy więcej nie zranię.

-Przecież oboje siebie kochamy... Teraz możesz mi obiecać swoją miłość, a skoro mnie kochasz, to mnie nie zranisz.

-Czyli... Ty też mnie kochasz? Po tym co ci zrobiłam?

-Heh... Starałem się zapomnieć o tobie, ale gdy tylko się pocałowaliśmy, uczucie miłości do Ciebie wróciło. Nawet z podwojoną siłą... Bardziej bałem się, że Ty mnie nie kochasz... Przecież dałaś mi kosza wiele razy i byłaś z kimś innym.

- To zaczęło się niedawno... Kiedy zrozumiałam jak ważne w moim życiu jest twoje towarzystwo. Zerwałam z Edem gdy tylko się dowiedziałam o moich uczuciach... Ale potem Ty mnie odrzuciłeś.

-Oh... Trzeba było tak od razu powiedzieć, że mnie kochasz. Na pewno bym Cię tak wtedy nie potraktował... Przepraszam. Moje zachowanie z dnia na dzień jest coraz gorsze w stosunku do Ciebie... Czy mnie kochasz czy nie, ja zawsze powinienem darzyć Cię szacunkiem...

- Nie wiem czy zasługuję na szacunek...

Nick dotknął mojej zmarzniętej dłoni.

-Zasługujesz. Jeśli tylko chcesz mogę przed tobą klękać królowo! - Zaśmiał się.

- No to klękaj przede mną moj rycerzu! - Zachichotałam.

Nagle oboje ucichliśmy.

- To... co teraz będzie? - Zapytał Nick.

-W jakim sensie?

- No z nami...

-Eh... nie mam pojęcia. Przed nami i za nami były trudności... Myślę, że związanie się będzie trudne. Nasze ekipy też źle zareagują. W końcu do końca zawodów jesteśmy wrogami...

- Nie musimy nimi być.

- Ale jak sobie wyobrażasz zawody? Będziemy dawać sobie fory, bo jesteśmy razem? To bez sensu.

-Czyli jak zawody dobiegną końca... Będziemy mogli być ze sobą?

-Myślę, że tak, ale narazie cicho.

Uśmiechnęliśmy się do siebie w tym samym momencie. Nick schował mi kosmyk włosów za ucho dotykając przy tym mojej czerwonej twarzy.

- Ale będę mógł Cię całować po kryjomu? - Zapytał nie odrywając wzroku ode mnie.

- W takich chwilach jak ta... Kiedy nikt nas nie widzi...

-Czyli będzie to miłość zakazana? - Podniósł brew.

-Tak...

-Podoba mi się to...

W tej chwili czułam jak serce raduje się mi w piersi, a ja nie potrzebuję niczego innego do szczęścia. Położyłam głowę na oparciu i przymrużyłam oczy. Czy to właśnie uczucie zadowolenia? Kiedy już niczego do życia nie potrzebujesz...

-Mike ma jutro urodziny. Zaprosił mnie, ale chyba się nie obrazi jak przyjedziemy we dwoje... - Mrugnął.

-Żadna impreza nie może się odbyć beze mnie... Czy wy się przypadkiem nie zgraliście? Przecież Ty też masz niedługo urodziny.

-Po prostu oboje się urodziliśmy w czerwcu. Co w tym dziwnego? Chodziło mi bardziej, że spędzimy tam razem czas.

-Ah... z tobą zawsze i wszędzie. Przepraszam, ale nie mogę się powstrzymać!

-O co chodzi?

W tym momencie gwałtownie i ostro przyciągnęłam chłopaka na swoją stronę by nasze usta znów się złączyły. Kochałam tą chwilę gdy wtapiałam swoje spierzchnięte usta z jego ustami.

-Kto by przypuszczał, że się w tobie zakocham? - Rzekłam przerywając.

-Mogę sobie zadać to samo pytanie...

-Wiesz... nigdy Ci tego nie powiedziałam, ale jesteś bardzo przystojny... - Poczerwieniałam mówiąc to.

- Nie spodziewałem się, że usłyszę to od Ciebie.

-A co? Ty już to dobrze wiedziałeś. Mam rację?

- No wiedziałem... Przecież każda chce mieć mnie tylko dla siebie. Nic dziwnego, że w końcu Ty popadłaś mojemu urokowi osobistemu.

-Eh... Ty się nigdy nie zmienisz.

-Wiem... Jestem nie do zniesienia.

- Ale i tak kocham Cię. Nawet za te odzywki i to, że jesteś najbardziej chamskim facetem na świecie.

-Oh... zaraz mnie zasłodzisz. - Zaśmiał się. - Też Cię kocham, deseczko.