+Sen katil değilsin Jimin. Sen hepimiz gibisin.
-Yanılıyorsun ben acımasız bir katilim ve bu benim işim unuttun mu? Hepimizin bir görevi var. Plan yapmak, araştırmak, bulmak, ve benimki öldürmek. Gerekirse hiç acımadan seni de öldürürüm...
✦
+Anlam...
"Tamam ama eğer biriniz söylediğim şeyleri gizli tutmaz ve bu odadakiler dışında birine söylerseniz. Hepinizi öldürürüm. Çok ciddiyim ve umarım ciddiyetimin farkındasınızdır"
Jm-Bizim bizden başka kimsemiz yok. Bu konuda rahat olabilirsin.
"Peki... Mr. Lee beni bulduğunda 13 yaşındaydım. Annem ve babam ölmüştü. Kimsem yoktu. Gidecek bir yerim bile yoktu. Annem ve babamla birlikte evimizi de tamamen yakmışlardı. Geriye sadece hem onların hemde çocukluğumy geçirdiğim o evin külleri kalmıştı.
Bir kaç ay sokaklarda yaşamıştım. Sanırım hayatımın en kötü zamanlarıydı. Başıma bir sürü olay gelmişti. Mr. Lee beni bulduğunda ölüden bir farkım yoktu. Sadece nefes ala biliyordum ama vücudumu bile hissetmiyordum. Herneyse...
O adam beni bulduğunda bana yardım etmişti. Karşılık olarak bana bir sürü şey öğretnişti. Nasıl dövüşeceğimi, kendimi nasıl savunacağımı, bilgisayar ve bu gibi şeyler üzerinde nasıl üstünlük sağlayabileceğimi, aklınıza gelebilecek her şey konusunda ders almıştım.
On saniye içinde nasıl kamuflaj olabileceğimi bile öğrenmiştim. Tam bir yıl boyunca eğitim almıştım. Tüm bunları bana iyilik olsun diye yaptığını sanıyordum.Meğerse beni kendi çocuğu gibi kendi işlerine çalışmam için yetiştiriyormuş.
Etrafındakı herkes benden nefret ediyordu. Çünkü aynı dersleri almamıza rağmen onlardan güçlü olmamı kabullenmek istemiyorlardı. Ama bilmedikleri bir şey vardı. Benim gücümün sebebi hırs ve nefretimdi. Onlarda bu yoktu.
İlk defa o aptal işlerini yapmaya başladığımda öldürdüğüm ve zarar verdiğim insanların gerçekten kötü insanlar odluğunu sanıyordum.
İyi bir şey yaptığımı sanıyordum ama öyle değildi. 15 yaşımdayken bir şeylerin doğru olmadığını anlamaya başlamıştım. Çünkü bana konunun öncesi hakkında bilgi verilmiyordu. Sadece işlerine yarayabilecek kısımları yapıyordum sonrasında hiçbir şeyden haberim olmuyordu.
15 yaşımı doldurduğumda artık onlardan çekiniyordum. Birilerini öldürmek istemiyordum. Bir gün gizlice o adamın odasına girdim. Gerçekten şimdiye kadar yaptığım o şeyler, öldürdüğüm insanlar... neden?
Nedenini bulmak istiyordum. Bana çok güvendiği için odasının anahtarını hep ben saklardım. O yüzden odasına girmem kolay olmuştu.
Sonra tüm çekmecelerine baktım. Gördüğüm herşeyde daha çok boğuluyordum. Şimdiye kadar yaptığım o şeyler, öldürdüğüm adamlar... hiçbiri kötü insanlar değildi. O zaman anlamıştım asıl kötü olan bizdik.
Tüm çekmecelere, odasındaki tüm belgelere bakmıştım. Ve en son gördüğüm şeyden sonra devam edememiştim.
Hala unutamıyırum. Kağıtın üzerinde şunlar yazıyordu.
2008 13 mayıs Kundaklama... öldürülen kişiler bay ve bayan Miller... kayıp kız çocuğu Victoria Miller..."
Devam edememiştim çünkü o an tüm yaşadıklarım aklıma gelmişti. Annemle babamın evin içindeki haykırışları hala kulaklarımdaydı...
Ailemi öldüren adam için çalıştığımı öprenmiştim. Beni biliyordu. Beni bilerek kendi yanına almıştı.
Onu öldürmek istiyordum. Yaşadığı o yeri havaya uçurmak istiyordum. Ama yapamazdım.
Onun bölgesinde onu öldüremeyeceğimi çok iyi biliyordum. Ona zarar versem bile adamları durmayacaktı. O yüzden ordan kaçmak istedim. Kaçmak ve kendi başıma güçlenip ona beklemediği bir anda saldırmak.
Kaçmak zor olmamıştı çünkü böyle bir şeyi beklemiyordu. O yüzden beklemediği bir anda beklenmedik olan bir şeye tepki verememişti.
Ben herşeyi anlamadan ve kaçmadan beş ay önce Neom dediğim adam bizimle çalışmaya başlamıştı. Benden sonra ikinci en yakın adamıydı. Benden üç ya da dört yaş büyüktü yani o zamanlar on sekiz yada on dokuz yaşındaydı.
Ben gittikten sonra da sağ kolu Neom olmuştu. Kaçtıktan sonra bir yıl boyunca Neom her yerde beni aramıştı. Bulamıyordu çünkü elimde yüklü miktarda bir para vardı. Ve istediğim yere kolayca gidebiliyor ve saklanabiliyordum.
Kasasının şifresini biliyordum. Onu öldüremediysem en azından zarar vererek gitmeliydim. Şifresini bildiğim kasalardaki tüm paraları almıştım. Yanıma alabildiğim kadarını aldıktan sonra geri kalan hepsini yakmıştım. İşte bu kadar...
Sekiz yıldır hep birşeyler aradım. Ondan intikam almak için ondan daha güçlü olmalıydım. Bu yüzden kendimi geliştirdim.
Herşeye yeniden başladım. Kendime yeni bir hayat kurdum. Burayı bu evi ve bunun gibi bir kaç saklanmak için kullandığım alanlar yaptım.
Ona saldırmayı düşündüğüm zaman biranda karşıma siz çıktınız. Sonra sizi araştırmaya başladım.
İstediğimiz şey aynıydı bunu anşamıştım ama sizi tanımadan size güvenemezdim. O yüzden sizi araştırdım, takip ettim. Sizin hakkınızda bir sürü bilgi edindim ve işte....karşınızdayım. Bence yeterince şey öğrendiniz öyle değil mi?
Yüzlerindeki kızgınlık yok olmuştu ve daha çok bana da kendilerinden biriymişim gibi bakıyorlardı işte bu beni mutlu etmişti.
Nj-Şimdi bir birimize güvenmemizi ve birlikte çalışmamız gerektiğini söylüyorsun öyle değil mi?
Evvvet bölüm sonu...
Artık kızımızın geçmişini(kısmen😅) ve neden bizim çocuklarla çalışmak istediğini öğrendiniz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
