✔ Kissed By A Nerdy Gangster (Completed)

Epilogue

CHRIS

Inilibot ko ang paningin ko sa lugar na isa sa mga mahahalagang bagay na naglalaman ng mga ala-ala ko kasama siya.

The clear sky was filled with a little cloud that covered half of the sun, may mangilan-ngilan ring mga ibon na malayang nagsisiliparan sa himpapawid.

The man made lake that was made in front of the very place I was standing was splendidly glittering as it reflected the scattered sunrays. Hanggang ngayon ay malalago pa rin ang mga punong naka-tanim sa paligid no'n na malayang isinasayaw ng preskong simoy ng mahalumigmig na hangin.

This place is more beautiful at night— kitang-kita ang mga bituin sa langit at maraming mga alitaptap na lumilipad sa itaas ng lawa. Sayang nga lang at hindi ko magagawa ang bagay na ipinunta ko dito sa mga ganoong oras.

Napabuntong hininga ako saka ngumiti.

Siguro, may mga bagay talaga na dapat nating kalimutan kahit na mahirap at masakit na gawin—dahil 'yon lang ang natatanging paraan para magawa nating maging masaya at tuluyan nang maka-usad mula sa pagkadapa natin.

Pero hindi ibig-sabihin no'n na kakalimutan na rin siya ng puso mo.

Once you loved someone, you can never get her out of your heart—but still, you can learn how to forget the pain she left behind your soul kahit na nagkaroon na ng peklat sa buhay mo na paulit-ulit na nagpapaalala sa 'yo kung gaano kalungkot ang naging pagtatapos niyo.

Those scars are not only there to remind you of how painful your depature is, dahil isa rin 'yon sa mga mahahalagang bagay na magpapaalala sa lahat ng nga ala-alang nakasama mo siya.

I gazed at the jar I was holding, dito nakalagay ang abo niya.

Mahabang panahon na rin pala ang nakakaraan noong mawala siya. I was so broken that time, I even refused to talk to other people. Pati kila mommy at daddy, even ate Natalia can't have a casual conversation with me—lahat sila pinagtutulakan ko palayo. Siguro, masyado akong nasanay na palagi ko siyang kasama. Siguro masyado akong naging konektado sa kaniya na pati nang mawala siya, halos sumuko na lang rin ako.

I was physically alive, but I was dying in the inside.

Lahat ng mga kaibigan ko, sinubukang iparamdam sa 'kin na hindi ako nag-iisa—that I still have them after all that has happened. They even told me that everything will be alright as the time passes, pero totoo nga ba 'yon? How could they even say those words as if they had already experienced what I am being through? Madali lang sabihin para sa kanila 'yon dahil madali lang magsalita, pero kung sila na kaya mismo 'yong mapunta sa puwesto ko? Magagawa pa kaya nilang sabihin ulit ang mga 'yon?

But then I realized na wala silang kasalanan sa lahat, gusto lang naman nilang makatulong sa 'kin na makalimot sa sakit at any way possible. I should be thankful dahil nagkaroon ako ng kaibigang katulad nila na hindi ako iniwan sa downfall ng buhay ko.

Pero kahit na anong gawin ko, hindi talaga gano'n kadali na kalimutan ang isang tao na naging parte na ng buhay mo—lalo na kung minahal mo na siya ng higit pa sa buhay mo.

She was my streght, but she was also my weakness. Siya ang nagturo sa 'kin kung paano ngumiti ngunit siya rin ang naging dahilan kung bakit ako nasadlak sa lungkot. Siya ang nagturo sa 'kin kung paano maging matapang pero siya rin ang dahilan kung bakit matakot akong magpatuloy sa buhay na hindi siya kasama.

I missed her, I missed her so much. Kung puwede ko lang maibalik ang oras, gagawin ko. Kung puwede ko lang siyang mayakap ngayon, I'll hug her for the hole week or maybe—forever. But nothing from those thoughts has the possibility to come true, ang tangi ka na lang magagawa ngayon ay mabuhay sa mga masasayang ala-ala na binuo ko kasama siya.