***MİNİ GİRİŞ BÖLÜMÜNÜ KESİNLİKLE OKUYUNUZ.
Ben içimdeki şeytanı öldürmüş bir zebaniydim belki ama o...
O, şeytanın cennetten kovulmamış ilk hali gibiydi. Öylesine zarif, öylesine güzel, ve de öylesine yalan...
Dudakları açıkta kalan boynuma küçük...
Yorumlarda geleceğe dair Spoiler yazmazsanız sevinirim. Lütfen başka okurlardan da Spoiler istemeyin. (Başka okurlara saygı duymamız açısından bu benim için oldukça önemli. Beni kırmayacağınızı biliyorum. ♥)
Bana İnstagram hesabımdan da ulaşabilirsiniz. Orada aktif oluyorum ve sizlerle daha samimi bir ilişki kurabiliyorum. Oraya özel paylaşımlarımız var.
İnstagram : hilaleasar
Bölüm Şarkısı/-ları : Ludovico Einaudi - Fly
Lütfen Oy vermeyi ve Yorum yapmayı unutmayın. Çok öptüüüm ♥
Keyifli Okumalar...
SINIR : 800 yorum
*SINIR GEÇMEDEN BÖLÜM GELMEYECEK CANLAR. Okuyan herkes bir iki tane yorum yapsa bölüm daha erken gelecek 🌸🙏🏻
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Katilsin Umay. Sen pis bir katilsin...
Ailene zarar verenleri öldürdüğün için değil, sevdiklerinin kalbinde kendini öldüren bir katilsin.
Bir zamanlar bir kabus gördüğümü düşünmüştüm. Halbuki en gerçek hakikatlerimi görmüştüm. Egemen'in yıkılışının sebebi bendim. Oğlumun gözlerindeki nefretin nedeni de bendim. Bileğimdeki kelepçelerin verdiği his, onları üzmüş olmanın verdiği hissin yanında hiçbir şeydi.
Donmuştum adeta. Kulaklarımda aynı sesler dönüp dolaşıyordu.
Senden nefret ediyorum anne...
Neler yaşadığın umurumda bile değil Umay!
Beni aptal yerine koydun!
Ağlayamıyordum bile. Sanki gözyaşlarım bile yemin etmişti bir daha akmamaya. Evin kapısından yavaşça çıkarken bir koluma Tunç, diğer koluma Cansel girmişti. Sokağın bir ucundan diğer ucuna kadar polis arabalarıyla doluydu. Bu mahalleye ilk taşındığımızda tanıştığımız teyze bile sabahın ilk saatlerinde üşenmeden cama çıkmış olayları izliyordu. Yalnızca o da değildi. Meraklı kalabalık evimin çevresini sarmış, çoğu esnaf dükkanından ayrılmış neler döndüğünü anlamaya çalışıyorlardı. Boş gözlerle baktım onlara.Beni bu hayatta en dibe batıracak iki kişi vardı. Biri Egemen'di diğeri oğlumdu. İkisi de dibe çakılmamı sağlamakla kalmamış, yok etmişlerdi beni. Öyle yok olmuştum ki bir boşluk, bir hiçlik içindeydim ve ilahi bir güç tarafından tüm hislerim elimden alınmış gibi donuklaşmıştım. Bileklerimdeki demir kelepçeye baktım. Her zaman suçlulara taktığım o kelepçe şimdi benim bileklerime vurulmuştu. Yüzümde neşeden yoksun bir tebessüm oluştu. Sinirlerim bozulmuştu. Artık hiçbir şey umurumda değildi.
Ekip arabasına tam bindirileceğim anda onları bir dakikalığına durdurup arkamı döndüm. Bu eve gelirken intikamımı alıp oğlumla birlikte buralardan uzaklaşacağıma yemin etmiştim kendime. Gözlerim evimin pencerelerinde dolaşırken Kamer'in odasının perdesi hareketlenip hızla kapandı. Kamer... Gözlerim anında dolarken buruk da olsa bu sefer gerçekten gülümsedim. Hiç olmazsa üzgün olduğumu anlamamalıydı.
