***MİNİ GİRİŞ BÖLÜMÜNÜ KESİNLİKLE OKUYUNUZ.
Ben içimdeki şeytanı öldürmüş bir zebaniydim belki ama o...
O, şeytanın cennetten kovulmamış ilk hali gibiydi. Öylesine zarif, öylesine güzel, ve de öylesine yalan...
Dudakları açıkta kalan boynuma küçük...
Yorumlarda geleceğe dair Spoiler yazmazsanız sevinirim. Lütfen başka okurlardan da Spoiler istemeyin. (Başka okurlara saygı duymamız açısından bu benim için oldukça önemli. Beni kırmayacağınızı biliyorum. ♥)
Bana İnstagram hesabımdan da ulaşabilirsiniz. Orada aktif oluyorum ve sizlerle daha samimi bir ilişki kurabiliyorum. Oraya özel paylaşımlarımız var.
İnstagram : hilaleasar
Bölüm Şarkısı/-ları :
Çok öptüüüm ♥
Keyifli Okumalar...
Sınır : 1000 yorum (İki bölüm sınırı da geçince yeni bölüm gelecek🌸🙏🏻)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Savaş'ın üzeri annesinin kanlarıyla örtülürken kaskatı olan bedeni son kez acıyla titremişti. Acı her yerdeydi... Ölümün nefesi hepimizin ensesindeydi. Ve Egemen... Bu sahneyi yaşamamış olduğu için nereden geldiğini bilmediğim bencilce bir cesaretle şükrettim yaratıcıya. Bir gün beni anlayabileceği ümidine sarılmaktan başka çarem yoktu.
"Savaş..." Titreyen ellerim onun bedenine değdiği anda güçlenirken Savaş sanki tüm gücünü tüketmiş gibi gevşemişti. Yanan gözlerimden akan bir damla gözyaşına değdi ruh gibi olan gözleri. Öyle büyük bir enkaza dönüşmüştü ki bu durumda onu nasıl toparlayabilirdim bilmiyorum. Bu durumda kendimi bile nasıl topalayacaktım onu da bilmiyordum.
"Teşekkür ederim." kendisinin bile zor duyabileceği bir fısıltıyla konuşmuştu. Dışarıdan gören biri Savaş'ın nasıl büyük bir metaneti olabildiğini sorgulardı. Çünkü ne ağlıyor ne de yüzünde en ufak bir mimik oynuyordu. Ama biz onunla öyle bir bağla bağlanmıştık ki beraber olduğumuz zamanlarda kalıplara ihtiyaç duymuyorduk. Görüyordum. İçinde kurduğu duvarlar Turan'la sarsılmış, Zerrin annesiyle birlikte yıkılmıştı. Şimdi bir enkaz vardı ve onu toparlamaya yardım edecek dostları bile kötü bir durumdaydı.
Annesini öldürdüğü için sevdiği kadına teşekkür eden bir adam...
Bana teşekkür ediyordu! Gözlerim daha da yoğun bir duyguyla sarsılırken nefes alamadığımı hissettim. Egemen ile tam yeni aramızı düzeltmişken... Annesinin katili bir kız kardeşe sahip olmak nasıl hissettirirdi ona?
Kendine gelmelisin Umay...
"Savaş... Kadını bırak." Sesim tahmin ettiğimden daha güçlü çıkmıştı. Parmak uçlarımdaki silaha uzunca bir süre baktığında elimdeki silahı sanki ateşe değmiş gibi kenara fırlattım. Yorgun gözleri acıyla kasıldığında dudaklarında beliren tebessümle başını kollarındaki kadına çevirdi.
Egemen beni affetmeyecekti...
Savaş benimle hayal ettiğim gibi yurtdışına falan gelmeyecekti...
