WSZYSTKIE DROGI PROWADZĄ DO CIEBIE

II.7.

63. Ewa

Grudzień 2014 r.

Ingmar tu był. Zobaczyłam go pierwszy raz od prawie trzech lat. Patrycja nie raczyła mi powiedzieć, że on będzie świadkiem Djamela. – Może bała się, że wtedy nie przyjadę? – Okazało się, że on też nie wiedział, że ja tu będę. – Specjalnie to zrobili? Ale przecież oboje musieliśmy dostać zaproszenia z małżonkami. Dlaczego więc on też jest sam?

Nie miałam jednak wiele czasu na rozmyślania, bo byłam często potrzebna przy stole. Pomagałam Patrycji tłumaczyć między francuskim a polskim. Ingmar tłumaczył na angielski tym, którzy go znali, ale nie mówili po francusku. Staraliśmy się ułatwić rodzinom Pati i Djamela komunikację.

Kiedy jednak wszyscy zaczęli tańczyć, przestaliśmy być tak potrzebni. Stałam tak, patrząc jak Patrycja i Djamel tańczą ze sobą i świata poza sobą nie widzą. Wtedy Ingmar podszedł do mnie i poprosił mnie do tańca:

– Ewo, zatańczysz ze mną?

– Tak – zgodziłam się, podając mu rękę. – Chyba mamy sporo do nadrobienia.

– Później będziemy nadrabiać. Teraz po prostu chciałbym z tobą zatańczyć – odpowiedział i przyciągnął mnie do siebie w tańcu. Położyłam mu jedną dłoń na ramieniu i spojrzałam na niego uważnie. Też patrzył na mnie i nic nie mówił, ale trzymał mnie mocno w ramionach. Kilka minut później nie czułam już żadnego skrępowania. Czułam się z nim tak, jakbyśmy się nigdy nie rozstali. – Nie powiedziałem ci dziś jeszcze jak pięknie wyglądasz – zreflektował się po dłuższej chwili.

– Dziękuję. Ty też całkiem nieźle się prezentujesz – odpowiedziałam, zgodnie z prawdą. Tańczyliśmy jeszcze dłuższą chwilę, a potem odprowadził mnie na moje miejsce przy stole. I znowu każde z nas miało zajęcie w tłumaczeniu stolikowych rozmów.

Tańczyliśmy tak jeszcze wiele razy tego wieczoru. W końcu, chyba oboje mieliśmy dość promili we krwi, bo rozwiązały nam się języki:

– Mieliśmy coś nadrobić – przypomniał mi.

– Oczywiście. Od czego tu zacząć?

– Może od tego, dlaczego przyjechałaś sama?

– A ty?

– Ty pierwsza, proszę.

– Dobrze, więc... mój mąż nie chciał, żebyśmy tu przyjeżdżali. Strasznie się o to kłóciliśmy i w końcu postawiłam na swoim. Nie wyobrażałam sobie, żeby mogło mnie nie być przy Patrycji w taki dzień.

– Ale jej na twoim ślubie nie było?

– Nie.

– A dlaczego?

– Powiedziała, że nie chce na to patrzeć – zachichotałam. Teraz to wydawało mi się nawet zabawne, ale kiedy próbowałam sobie przypomnieć, jak to było, w oczach zalśniły mi łzy.

– A gdzie masz córkę? – zmienił temat Ingmar, kiedy zauważył, że dzieje się ze mną coś niedobrego.

– Została z ojcem. A teraz twoja kolej na opowieści...

– Moja żona pojechała do Szwecji. Podobno służbowo, ale ja już sam nie wiem... Ostatnio dziwnie się zachowuje.

– Ona też? Ja myślałam, że tylko mój mąż jest mistrzem dziwnych zagrywek... – westchnęłam.

– Nie tylko... – odpowiedział. Oboje odczuliśmy porozumienie dusz.

– Niedawno się ożeniłeś, a z tego co wiem, nikt cię nie zmuszał... To była inna sytuacja, niż moja. Dlaczego nie jesteś więc szczęśliwy?