WSZYSTKIE DROGI PROWADZĄ DO CIEBIE

IV.9.

123. Ewa.

Listopad 2015 r.

Od kiedy wróciłam do domu, nie mogłam sobie znaleźć miejsca. Całą sobą czułam, że nie powinnam była wyjeżdżać od niego. Ale przecież musiałam. Miałam Ingę i pracę. Mój ukochany codziennie dzwonił do mnie, ale czasem słyszałam po jego głosie, że jest z nim kiepsko. Kiedy zaś miał świetny humor i grobowe żarty, wiedziałam, że jest na lekach, co zdarzało się coraz częściej. 

30 listopada Ingmar do mnie nie zadzwonił. Myślałam, że dostanę zawału ze stresu. Zadzwoniłam do Djamela, a on mi wyjaśnił, że tego dnia właśnie odwiózł go do hospicjum. – A więc to już...

Grudzień 2015 r.

1 grudnia wieczorem Ingmar zadzwonił, jak zawsze:

– Jak się masz, kochanie?

– Teraz już dobrze. Martwiłam się wczoraj.

– Przepraszam, że nie zadzwoniłem, ale musiałem się z tym oswoić...

– Mogłeś chociaż napisać „żyję, nie dzwoń". Djamel mnie uratował od zawału serca.

– Wybacz, skarbie. Wczoraj jednak myślałem tylko o sobie.

– W porządku, Ing. Jak mogłabym robić ci jakiekolwiek wyrzuty? No, sam powiedz...

– Możesz, możesz. Ty wszystko możesz, Ewo. Możesz mnie opieprzyć z góry na dół. I tak jesteś dla mnie zbyt wyrozumiała. Nie chcę się czuć, jak sierota. Wszystkie kobiety kłócą się ze swoimi facetami i ich opierdalają, mają fochy i PMS, strofują ich i sztorcują, a ty mnie nie – zaśmiał się.

– Znowu się naćpałeś, Ing?

– No pewnie – zachichotał.

– Kocham cię. Gdybyśmy mieszkali razem dłużej, na pewno byśmy się kłócili. Nie zdążyliśmy dojść do tego etapu.

– Ale ja właśnie chcę. Zrób mi awanturę, proszę.

– Pogięło cię, Ing.

– Ewo...

– Dobrze. Jak chcesz... Co ty sobie myślisz?! – wydarłam się do telefonu. – Jak mogłeś nie zadzwonić? Umierałam z niepokoju o ciebie, ty łosiu! Nigdy więcej mi tego nie rób!

– Dziękuję, kochanie. – Ingmar zaszlochał. – Naprawdę musisz mnie kochać.

– No pewnie, że cię kocham. Ale wolę już, żebyś wrócił do poprzedniego humoru. Nie płacz, skarbie.

– To są łzy wzruszenia – stwierdził. – Mam jeszcze jedno pytanie...

– Słucham cię.

– To zostaniesz moją żoną?

– Chyba już nią jestem, skoro cię opieprzyłam za brak telefonu wczoraj – zaśmiałam się.

– A formalnie?

– Tylko jeśli ci tak bardzo na tym zależy.

– Zależy mi, kochanie. Ale potrzebuję twoje dokumenty z Polski z tłumaczeniem. Przyślesz do Djamela?

– Dobrze.

– Kiedy przyjedziesz do mnie, Ewo?

– 19 grudnia. I zostanę do 3 stycznia.

– To niesamowite.

– I przyjadę z Ingą.

– Cieszę się.

– Ale ty czekaj na mnie, Ing.

– Sam bym sobie nie wybaczył, gdybym nie dał rady. Ale pogadałem z Adolfem i do świąt mi odpuści.