Unicode>>
အခန်း (၇) နတ်မျိုးနွယ် သားရဲတိရစ္ဆာန်
စိတ်ထဲတွင်တော့ အတော်လေး ကသိကအောက်ဖြစ်သွားပေမင့် ရှန်ချန်းလင်လည်း များများစားစား မမေးမိတော့ချေ။ လိမ်လိမ်မာမာဖြင့်သာ လခြမ်းကွေးလေးပမာ ခွေညွတ်လျက် ခုတင်ကို မှီထိုင်ရင်း ကြက်စွပ်ပြုတ်ကို စောင့်နေလိုက်တော့သည်။ သူ့နဖူးပေါ်၌ စိုစိစိ အနီရောင်တသက်တစ်ထည်ကို တင်ထားရသေးသည်။
"အမေ"
အခန်းထဲရှိ တခြားလူများ အားလုံးထွက်သွားပြီးနောက်တွင် ရှန်ချန်းလင်က ခါးသက်သက်အမူအရာဖြင့် မေးလာသည်။
"ကျွန်တော် ဒါကြီးကို နဖူးပေါ်တင်မထားလို့ မရဘူးလား?"
"မရဘူး"
ရှန်သခင်မကြီးက သူ့ပါးလေးများကို ညှစ်ကာဖြေသည်။
"ဒီဥစ္စာက မကောင်းဆိုးဝါး နှင်နိုင်တယ်ကွဲ့"
ရှန်ချန်းလင်၏ မျက်ဝန်းများ၌ ရေစင်လေးများ ရစ်ဖွဲ့လာချေသည်။
ဒီလိုမဟုတ်ကဟုတ်က အယူသည်းမှုတွေကို ယုံကြည်တာက လူသေစေနိုင်တယ်လို့...
ပြီးတော့ ဒီပုံစံကြီးက အရမ်းကြည့်ရဆိုးတယ်ဆိုတာ သိရဲ့လားဗျ!
"မင်းရဲ့ဒဏ်ရာတွေက ဘယ်အချိန်လောက်မှ အရှင်းပျောက်နိုင်မယ် မသိပါဘူးကွယ်"
ရှန်သခင်မကြီးက သက်ပြင်းချလျက်ဆိုသည်။ ခဏနေတော့ သူမက အံကြိတ်ကာ ရှန်ချန်းလင်၏ခေါင်းကို နာနာခေါက်လိုက်ပြီး ဆိုပြန်သည်။
"မင်းပြောစမ်း... ကိုယ့်ဘာသာ ကောင်းကောင်းမနေဘဲ ဘာကိစ္စ သစ်ပင်ပေါ်သွားတက်ရတာလဲ... မင်းငယ်ငယ်တုန်းက အမေ ဘယ်လိုသွန်သင်ဆုံးမခဲ့သလဲ?"
အမေ ဘယ်လိုသွန်သင်ဆုံးမခဲ့သလဲ ကျွန်တော်ဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ? ကျွန်တော်က ငယ်ငယ်တုန်းက အသင်ခံရတဲ့ တစ်ယောက်မှမဟုတ်တာကြီး!
ရှန်ချန်းလင်သည် သူ့နဖူးသူပေါက်ထွက်သွားတော့မည်ဟု ခံစားရအောင် နာကျင်သွားမိသည်။
သူ့အမေလက်က သံမဏိလက်ချောင်းလားဟ!
"ဇနီးလေး"
YOU ARE READING
သိုင်းလောကတစ်ခုလုံးကဗရုတ်သုတ်ခတွေချည်းပဲ!
Historical Fictionစာရေးသူ - ယွီရှောက်လန်ရှန်း ဇာတ်ဆောင် - ရှန်ချန်းလင် x ချင်ရှောက်ယွီ - ယဲ့ကျင် x ရှန်ချန်းဖုန်း
