အခန်း (၄၅) လီပေါ်ဟောက်!
【ရဲတင်းလွတ်လပ်လှသော အပြာစာအုပ်!】
ဒုတိယနေ့တွင် ရှန်ချန်းလင်သည် နေ့လယ်ခင်းရောက်လုနီးပါးမှသာ အိပ်ရာနိုးလာတော့၏။ အရက်မူးထားသော အရှိန်နှင့် ခေါင်းကိုက်နေသည့်အပြင် အလွန်ပင် ရေငတ်နေသည်။ လူတစ်ကိုယ်လုံးကလည်း မူးဝေဝေနှင့် နည်းနည်းလေးမျှ အားမရှိသည့်နှယ်။
" သခင်လေး နိုးပြီလား? "
သူ့ချောင်းဆိုးသံကို ကြားသော် ဟွားထန်က တံခါးတွန်းဖွင့်၍ ဝင်လာ၏။
" အင်း "
ရှန်ချန်းလင်သည် စောင်ကိုပိုက်၍ ထထိုင်လိုက်ပြီး ညည်းညူလေသည်။
" ခေါင်းမူးလိုက်တာ "
" သေရည်မူးပြီးနောက်ပိုင်း အဲ့လိုပဲ ဖြစ်တတ်ပါတယ် "
ဟွားထန်က သူ့ကို ရေတစ်ခွက် ကမ်းပေးလိုက်သည်။
" ဂိုဏ်းချုပ်က ငါးအသားပြုတ်နဲ့ ဆန်ပြုတ်လုပ်ခိုင်းထားတယ် ၊ ပြီးတော့ သခင်လေးကို သေရည်လုံးဝ ထပ်မသောက်ပါနဲ့တဲ့ "
ငါလည်း တကယ်တော့ အရက်သောက်ရတာ ကြိုက်တဲ့လူ မဟုတ်ပါဘူး!
ရှန်ချန်းလင်ကလည်း ညှိုးငယ်စွာ ပြောသည်။
" မဟုတ်ရင်.. ကျုချင်းလန်ကို ခေါ်လိုက်ရမလား? "
သူ့စိတ်အခြေအနေ သိပ်မကောင်းတာကို မြင်သော် ဟွားထန်က ဆိုခြင်းပင်။
" သခင်လေးကို အဖော်လုပ်ပြီး လက်ဖက်ခြောက်သုံးဆောင်ရင်းပေါ့ "
ငိုး! သေချာပေါက် မခေါ်ချင်ပါဘူး!
ရှန်ရှောင်ရှို့က မျက်လုံးများကို မှေးမြောင်း၍ -
" ငါနဲ့ သူ မရင်းနှီးဘူးလေ "
" သူက အရမ်းကောင်းပါတယ် "
ဟွားထန်က ဆက်ဆိုသည်။
" ပြီးတော့ ပညာဗဟုသုတနဲ့ ပြည်စုံပြီး စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းတယ် "
ဘာတွေများ ပညာဗဟုသုတ စုံစရာ ရှိလို့လဲ!
ရှန်ချန်းလင်က အရေးမထားပေ။
YOU ARE READING
သိုင်းလောကတစ်ခုလုံးကဗရုတ်သုတ်ခတွေချည်းပဲ!
Historical Fictionစာရေးသူ - ယွီရှောက်လန်ရှန်း ဇာတ်ဆောင် - ရှန်ချန်းလင် x ချင်ရှောက်ယွီ - ယဲ့ကျင် x ရှန်ချန်းဖုန်း
