Haar naam is Sophia

| Deel 54

"Waar ben je met je gedachten?".

Ik keek opzij en ging op mijn zij liggen. "Niks." Zei ik. "Hm, je ogen vertellen iets anders." Zei ze. "Wat dan?". Vroeg ik terwijl ik met haar krullen speelde. "Dat je ergens mee zit natuurlijk."

"Nee hoor, ik zit nergens mee..".

Loog ik.

Want ergens hierboven sliep een vrouw die verdomme zwanger was van mij. Ik kon nog steeds niet geloven dat die ene keer met Sophia in bed uitgemond is tot een ware horror. Een horror omdat uitgerekend zij mijn kind draagt. Zij, de dochter van een junk! En ondanks dat mijn moeder een blok aan mijn been was wat dat kind betreft zal ik ervoor zorgen dat het nooit maar dan ook nooit geboren zal geworden..

Kinderen heb ik nooit gewild en al helemaal niet van een complexe warhoofd als Sophia.

Alicia streek met haar wijsvinger over mijn arm en ik moest ineens aan het woord denken wat ik ooit heb laten tatoeëren 'onbreekbaar'. Dat is wat ik ben, en geen ene vrouw noch mijn moeder zou mij kapot krijgen. Ik maak dingen graag kapot en niet andersom.. "Ik ga slapen, morgen moet ik vroeg op." Zei ik. Ze keek een beetje down waardoor ik juist een glimlach op mijn gezicht kreeg. "Ben je niet moe?". Vroeg ik. Ze schudde haar hoofd en ik trok haar over mij heen. Waren alle vrouwen maar zoals deze prachtige vrouw. Ze doet alles wat ik van haar vraag en nog veel meer..

De volgende morgen stond ik vroeg op en liet ik Alicia liggen. Ik nam een warme douche, deed mijn pak aan en kreeg ineens een hysterische Rosalia aan mijn hoofd. "Señor.. señor..Sophia se ha ido..". Zei ze. Ik keek op en trok mijn wenkbrauwen omhoog. "Dónde?" Ze hief haar schouders op en keek me nogal ernstig aan. "Ella estuvo muy enferma ayer." Zei ze ineens. "Is dat je oude werkster Sophia over wie ze het heeft?". Hoorde ik ineens. Ik draaide me om en keek naar Alicia. "Wat doe jij zo vroeg op?". Vroeg ik. Ze glimlachte en liep naar mij toe. "Ik ga ook werken meneer Ziane." Zei ze terwijl ze me een kus gaf. "Maar Rosalia heeft gelijk, Sophia was gisteren niet goed. Ze leek zo suf en kon elke moment omvallen." Zei Alicia.

"En sinds wanneer is dat jouw hoofdpijn?". Vroeg ik nogal lichtelijk geïrriteerd. Alicia keek op en toen weer weg. "Kom, als je snel bent en niet een uur voor de spiegel gaat staan kan je mee rijden." Zei ik. Ze glimlachte even en liep toen terug naar de slaapkamer. Sophia was weg en dit keer baalde ik enorm want ik had verdomme de dokter vandaag hier over de vloer met een oplossing waardoor de zwangerschap afgebroken kon worden. En nu is die domme gans weg..

Een paar uren later werd ik gebeld door mijn moeder. Midden in een vergadering nog wel. Ik liep de vergaderzaal uit en kreeg dit keer een hysterische moeder aan de telefoon. "Badr heb je Sophia nog gesproken?". Zei ze. Ik zuchte diep en sloot mijn ogen dicht. "Heb je me hiervoor gebeld ma? Ik zit verdomme in een belangrijke vergadering!". Snauwde ik boos. Dit moet niet gekker worden. Eerst moet ik maar accepteren dat ik haar bezwangerd heb en nu moet ik me ook zorgen maken waar ze uithangt? "Ze was erg ziek en ik ben bij je zus in Canada. Dat weet je toch. Kan je dan alsjeblieft even het fatsoen hebben om te kijken waar ze is?". Vroeg ze nogal bezorgd. "Ma, dat zal mij een worst wezen waar ze is." Reageerde ik kwaad. Ik hoorde een diepe zucht en dacht aan de dag dat mijn moeder een lichte hartaanval heeft gehad door alle commotie. Ik was vreselijk bang haar te verliezen en juist daarom liet ik Sophia bij mij thuis slapen. Enkel voor de gemoedsrust voor mijn moeder. "Prima ma, ik stuur Franco erop uit...". Zei ik zwaar geïrriteerd.

Ik hing op en belde Franco op. Ik gaf hem de opdracht om Sophia te zoeken en na een half uur had hij haar al gevonden. Dat is de reden waarom ik Franco als rechterhand had, hij was mijn ogen en oren en wist binnen no time mensen op te sporen die zich schuil hielden.

"Ziekenhuis? Welke?". Vroeg ik. Ik knikte langzaam en kreeg toen een idee. "Stuur de dokter naar haar toe en laat hem doen wat we afgesproken hebben." Zei ik.