Haar naam is Sophia

| Deel 81

"Er stond vandaag geen afspraak in de agenda."

Net dat ik mijn kamer in wilde lopen hoorde ik zijn stem. Ik sloot mijn ogen dicht, zuchte lichtjes diep en draaide me toen om. "Dat klopt." Antwoorde ik. Als Tarik erachter zou komen waar ik daadwerkelijk was, dan zou de bom pas echt los barsten. En over mijn vader maar te zwijgen. "Ik wilde even iets halen. Iets wat ik nodig had voor Liyam." Loog ik. Ik kreeg een schuldgevoel dat ik uitgerekend tegen hem moest liegen. Tarik was iemand die mij beschermen moest. Dit was niet eerlijk tegenover hem.

"Daar hebben we Malika voor, die kon met Suleyman mee." Het was alsof hij wist dat ik loog. Soms vergat ik wat zijn werk inhield en hiermee begaf ik me echt op glad ijs. "Ja, had ik kunnen vragen. Is er nog iets?". Vroeg ik om het gesprek snel te doen eindigen. Hij schudde lichtjes maar langzaam zijn hoofd. Ik trok me terug in mijn kamer en dacht continu aan de woorden van Badr. Maar waar ik het meest mee zat was om hem weer in levende lijve te zien. Om weer met hem als vanouds te praten, enkel hij en ik en niemand anders om ons heen. En dan zijn aanraking, het waren natuurlijk loze woorden die hij gebruikte en dat wist ik maar al te goed.

"Mevrouw Naciri, Liyam is verschoond en is net gaan slapen. Kan ik nog iets voor u doen?". Ik keek op naar Malika en schudde mijn hoofd. "Nee.. nee bedankt Malika. Bedankt voor je hulp." Antwoorde ik. Ze glimlachte en liep toen mijn kamer uit. Ik keek automatisch naar Liyam die er vredig bij lag. Stel je voor dat hij een bepaalde leeftijd bereikt waarin hij vragen begint te stellen. Zoals wie zijn vader is en waar hij woonde. Vragen als wanneer hij zijn vader kon of mocht zien.

Ik kreeg er koude rillingen van over mijn rug. Moest ik hem dan ook op laten groeien met geheimen? Moest ik dan precies hetzelfde doen als wat mijn moeder mij had aangedaan? Het was overduidelijk dat Badr Liyam in zijn leven wilde. Wat zijn intenties ook waren, ergens zag ik in zijn ogen dat hij Liyam zelfs mistte. De manier hoe ernstig zijn blik stond als hij zijn naam noemde sprak boekdelen.

Zou Badr de strijdbijl jegens mijn vader en mij laten vallen als ik Badr in het leven van zijn zoon betrok? Ik heb mezelf deze -eigenlijk belachelijke- vraag nooit gesteld. Het was een vraag die ik aan Badr zelf kon stellen maar zodra ik hem zag sloeg ik dicht. Ik was allang opgelucht dat ik nog op mijn beide benen overeind bleef staan van de zenuwen.

Mijn vader zou overmorgen terug komen naar Dubai. Zou ik het met mijn vader kunnen bespreken? Als Badr die aanklacht echt zou doorzetten dan zou ik Liyam misschien zelfs voorgoed kwijt raken. Met een zucht liet ik me achterover vallen en wreef ik over mijn gezicht. Mijn oogleden werden zwaar en uiteindelijk viel ik even later in slaap.

Ik werd wakker gebruld door Liyam die kennelijk wel erg honger had. Langzaam stond ik op en knipperde ik even met mijn ogen. Ik liep sjokkend naar zijn bedje toe en zag dat deze leeg was. Dit was raar! Waar komt dat geluid dan vandaan, ik hoorde hem toch echt huilen en niet zo zachtjes ook. Ik voelde een windvlaag langs mij heen gaan en gauw draaide ik me om. "Jij?" Zei ik met angst in mijn ogen en mijn hart die stil leek te staan. Badr glimlachte en had Liyam in zijn armen. Hij draaide zich om en verdween ineens uit mijn kamer alsof hij ergens door een muur heen werd gezogen. "Nee!!!!".

Ik schoot meteen fier overeind. Mijn ademhaling ging tekeer en gauw keek ik naar het bedje van Liyam die door mijn harde schreeuw wakker was geworden. Ik sloeg mijn benen over het bedrand en liep naar hem toe. Het was alsof ik het niet geloofde, pas als ik hem in mijn armen zou hebben. Liyam keek me alleen aan en begon weer te glimlachen. Ik legde een hand op mijn borstkas en haalde diep adem. Het was een nachtmerrie..

'Wat moet ik doen liefje?' Liyam bleef maar glimlachen en ik kuste hem op zijn bolle wangetjes. Ik heb zo hard moeten vechten voor hem, en nu werd er roet in het eten gegooid. 'Ze willen jou van mij afpakken...'.