Haar naam is Sophia

| Deel 73

De hele nacht heb ik voor mezelf een tijdlijn uitgestippeld van het moment dat ik Adil voor het eerst zag tot nu.

Er waren veel gebeurtenissen in mijn leven. Wat ik ook deed, ik waakte altijd over mijn eer. Die vond ik zo belangrijk. Het was alles voor mij. Het was zo belangrijk dat iemand bakken met geld kon verdienen aan mij maar me toch heeft laten gaan, wetende dat mijn eer alles voor mij betekende. En toen kwam ik in de handen van zijn broer terrecht. En we weten allemaal wel hoe genadeloos hij was en hoe denigrerend hij tegen mij was geweest.

En toch...

Toch heb ik mezelf gegeven aan diezelfde man. Als een cadeau op een presenteerblaadje en daar maakte hij gretig gebruik van. Wat voor hem een vluggertje naast zijn drank en sigaretten was, was het voor mij een zweverige fantasie die uitkwam. De jaloezie die ik had jegens zijn vriendin deed daar ook nog eens een schepje bovenop.

En toen kwam de dag dat ik dakloos op straat terrecht kwam. Alweer. En dan kom je erachter dat die ene bewuste keer uitgemond is in een zwangerschap. Een zwangerschap waarin ik er in de eerste instantie zelf niet achter stond want ik was bang voor zijn reactie en hoe kon ik in hemelsnaam voor een kind zorgen als ik amper voor mezelf kon zorgen?

Ik keek opzij en zag Liyam de hele tijd naar mij kijken. "En toen kwam jij.." zei ik zachtjes. Hij stak zijn tongetje uit wat een glimlach op mijn gezicht toverde ondanks mijn emotionele bui waar Tarik voor gezorgd had.

Tarik.

Shit de afspraak!

Ik keek op mijn horloge en zag dat het half tien was. Snel stond ik op en wipte ik in mijn pantoffels. Douchen deed ik later maar aangezien ik al laat was. Eenmaal aangekleed liep ik gauw naar de hal en zocht ik naar Tarik die normaliter altijd daar stond te wachten. Ik zag hem nergens staan. Stefan liep toevallig voorbij en ik vroeg of hij hem gezien had. Hij trok een wenkbrauw omhoog en keek op zijn horloge. "Tarik is al drie kwartier geleden vertrokken mevrouw Naciri." Zei hij. Ik keek op en wist even niet wat ik hoorde. "Kan ik u nog ergens mee van dienst zijn?". Vroeg hij. Ik schudde langzaam met mijn hoofd waarop hij even glimlachte en verder ging met waar hij gebleven was.

Verdomme!! Verdomme Tarik!!!

Wederom voelde ik de pijn van mijn nagels in mijn handpalmen en kookte ik van binnen. Mijn bloed borrelde en ik was zo kwaad dat hij zonder ook maar iets te zeggen was vertrokken. Hij had me kunnen bellen zoals hij altijd deed Woest als ik was liep ik naar de slaapkamer van mijn vader. Ik klopte zachtjes op zijn slaapkamerdeur en deed de deur langzaam open. "Pa..?". Vroeg ik zachtjes. Er kwam geen geluid. Toen ik ietje naar binnen liep zag ik dat hij nog lag te slapen. Ik zuchte lichtjes en verliet toen zijn slaapkamer.

Terug in mijn eigen slaapkamer keek Malika me al met grote ogen aan. Ze zag de razernij die je makkelijk van mijn gezicht aflezen kon. "Die hufter...!". Vloekte ik binnensmonds. "Gaat alles goed mevrouw Naciri?". Vroeg ze. Ik knikte langzaam en plofte naast haar op het bed. "Die Tarik...". Zuchte ik terwijl ik met mijn handen over mijn gezicht wreef. "Wat is er met hem?". Vroeg ze. Ik keek haar quasi verbaast aan en glimlachte. "Wat is er niet met hem..". Zei ik met een diepe zucht. Ik keek toen op naar Malika en hoopte dat zij wel wist waarom die akelige man zo in elkaar zat.

"Hij is zo agressief Malika, wat heeft hij meegemaakt dat hij zo is?". Vroeg ik. Malika werd meteen een beetje rood en kuchte even. "Eh dat is niet aan mij om te vertellen mevrouw Naciri." Zei ze terwijl ze gauw op stond en zich excuseerde. Ik begreep niets van haar reactie en liet het maar gaan. Dan niet!

Ik trok mijn kleren uit en ging maar een poosje in bad liggen.

En in bad kreeg ik ineens een idee. Een hele gevaarlijke idee weliswaar..