Haar naam is Sophia

| Deel 52

"Baas, je broe...". Ik keek hem meteen aan en hij zweeg direct. "Je neefje staat te wachten in de hal."

"Franco, doe mij een plezier en gooi die rat me huis uit." Zei ik terwijl ik weer door wat papieren heen keek. "Hij vraagt naar.. die vrouw." Zei Franco. Ik legde de papieren weg en keek hem aan. "Die is toch naar hem toe gevlucht?". Zei ik verbaast. Franco hief zijn schouders op en keek me enkel aan.

Ik zuchte diep en liep met hem naar de hal waar Adil stond. "Wat wil je nu weer..". Vroeg ik. Hij keek me aan en had een flinke snee op zijn voorhoofd. "Wat is er gebeurd met je?". Vroeg ik. Tja de zorgzame kant van mij jegens Adil is nooit verdwenen, het ging automatisch. "Dat is bijzaak. Waar is Sophia?". Vroeg hij. Ik hief mijn schouders op. "Bij jou." Zei ik. Adil keek verbaast. "Ze is niet bij mij." Zei hij.

"Dat is dan vreemd, ik meen me te herinneren dat ze naar jou toe wilde gaan." Zei ik. "Badr, hou me niet voor de gek. Waar is ze?". Vroeg hij. "Dat zeg ik toch net. Weg." Adil keek weg en schudde zijn hoofd. "Je hebt haar laten gaan wetende dat ze ten dode is opgeschreven." Zei Adil.

"Dus?? Dan valt ze maar ergens dood neer." Zei ik terwijl ik naar de huiskamer liep. Hij liep me achterna en ik stond stil en draaide me om. "Waarom? Waarom zoek je haar?". Vroeg ik nogal nieuwsgierig. Adil zweeg en hief z'n schouders op. "Is het omdat je je zorgen maakt? Als je haar in de eerste instantie niet betrokken had in deze hele gedoe had je nu ook geen zorg aan haar." Zei ik. Ik pakte een glas en schonk er wat drank in. Adil wreef over zijn gezicht en keek me aan. Hij zag er niet goed uit. "Was dat het?". Vroeg ik. "Voor nu wel." Zei hij.

Hij draaide zich om en liep toen weg. Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek naar Franco. "Laat hem volgen. Hij is iets van plan." Zei ik. Franco knikte en liep vervolgens weg. "Señor...¿que quieres comer?". Ik draaide me om en keek naar mijn nieuwe huishoudster. Eentje die in ieder geval alleen praatte als het moest en me niet voor de voeten liep. "Nada" antwoorde ik. Ze knikte en liep vervolgens weg. Trek of honger had ik niet aangezien ik vanmiddag laat geluncht had met Alicia.

Er was een rust terug gekeerd in dit huis waar ik letterlijk intens van genoot. En daar waren twee personen verantwoordelijk voor, Christina en Sophia. Met een glimlach liep ik naar mijn werkkamer en ging ik verder met mijn werk.

Een aantal dagen later stond Franco voor de deur met nogal dringend nieuws dat niet wachten kon. Ik ken Franco al jaren maar hem zo zien met zo'n blik voorspelde niets goeds. "Wat is er?". Vroeg ik. "Baas, ze hebben de rooie opgegraven een aantal dagen terug." Zei hij. Ik keek hem verbaast aan. "Wat.. zei je daar?".

"Ze hebben hem opgegraven." Herhaalde hij. "Waarom?". Vroeg ik. "Ik heb onze mannetje bij de politie in Almere gesproken. Baas, de rooie is vermoord. Er is een nieuw onderzoek gestart en daaruit is gebleken dat het om moord ging." Zei hij.

Ik werd niet goed en ging even zitten.

"Vermoord?" Zei ik vol ongeloof. "Onze bron daar bij de politie, hoe zeker is dit?" Vroeg ik. "U weet dat hij niet met nieuws komt wat niet waar is. Het is honderd procent betrouwbare informatie." Zei Franco. "Ik begrijp het niet. Adil zei dat het een overdosis was waar hij aan overleden is." Zei ik toch twijfelachtig. "We waren er niet bij, iedereen kan ons wijs maken dat het een overdosis was." Zei Franco. "Adil en zijn mannen hebben hem voor het laatst gezien. Denk je dat...?" Ik stopte met praten en dacht aan een scenario waar ik liever niet aan wilde denken. "Zijn dochter en zijn vrouw ook natuurlijk." Ik keek ineens op. "Denk je dat hun er iets te maken mee hebben?" Vroeg ik. "Jij had een reden om de rooie om te leggen maar hun hadden er wel meer. Ik durf te zweren dat ze weleens een poging hebben gedaan of in ieder geval erover nagedacht hebben. De rooie was geen fijne vader of echtgenoot geweest. Althans wat ik vanuit onze bron begreep." Zei Franco.

"Adil zou zoiets niet doen. Hij heeft een half miljoen gestolen, ik had het eruit geslagen en hem dan pas omgelegd. Nee, Adil zou me nooit op zo'n manier verraden, hoe zweverig hij soms ook kan zijn..". Antwoorde ik. Maar zijn dochter..

Zijn dochter haat hem nog erger dan ons allemaal. Vind haar. Ik heb antwoorden nodig."

Franco knikte en liep meteen weg.

Dat haar vader vermoord is laat me koud. Het ging er bij om wie de waarheid sprak. Want mij in de waan laten dat hij een overdosis heeft genomen terwijl er juist iets anders is gebeurd is heel, maar dan ook heel kwalijk.

Tijd om erover na te denken had ik niet want de volgende bezoeker stond alweer voor de deur. "Meneer Ziane..". Zei hij dit keer iets opgetogen. "Kom vooral binnen rechercheur..". Zei ik licht geïrriteerd. Ik moest denken aan de deal die hij Sophia had beloofd. "Om maar meteen met de deur in huis te vallen, we hebben het lichaam van de heer Naciri opgegraven alias de Rooie zoals jullie hem graag noemen." Ik keek hem aan en glimlachte. "Nooit van gehoord." Zei ik. "Ja, dat dacht ik al. Een standaard antwoord die ik meestal vaak te horen krijg." Zei hij.

Ik trok mijn wenkbrauwen op en pakte twee lege glazen. "Wiskey?". Vroeg ik. "Nee, bedankt. Ik ben aan het werk." Zei hij. "Hm misschien een andere keer dan maar." Zei ik. Ik vulde mijn glas en keek hem aan. "De heer Naciri is vermoord. Er is grondig onderzoek uitgevoerd op het lichaam en..." Ik kapte hem meteen af. "Volgens mij heeft u niet goed geluisterd zonet. Ik ken geen meneer Naciri. Nooit van gehoord. Dus onderzoeken en opgravingen, daar bezorgt u mij alleen hoofdpijn mee." Hij trok zijn wenkbrauwen omhoog en keek om zich heen.

"Maar zijn dochter Sophia Naciri werkt wel bij u? Nogal vreemd..". Zei hij. "Oh is dat zijn dochter?". Vroeg ik. Hij keek me met een boze blik aan en vond het duidelijk niet leuk dat hij wederom met lege handen naar zijn werk terug moest gaan. "Waar is Sophia..?". Vroeg hij. "Weg." Antwoorde ik. "Ah ok. Andere baan gevonden?" Vroeg hij. "Hoe moet ik dat weten? U bent hier de detective." Antwoorde ik licht geïrriteerd. "Goed, had u nog vragen? Ik heb het druk." Zei ik.

"Voor nu niet meneer Ziane..". Zei hij. Hij wierp me nog een boze blik toe en liep toen weg. Ik begreep er niks van. Vermoord? Zou zijn dochter echt zo ver gaan? Ik nam een slokje en liep toen naar mijn slaapkamer. Sophia was ook niet naar Adil gegaan. Waar zou die vrouw kunnen zijn? Ik trok mijn overhemd uit en wilde gaan trainen totdat Franco me belde met het nieuws dat hij Sophia had gevonden.

"Breng haar hier naartoe."

Na een uur werd er aangebeld en liep Rosalia, mijn nieuwe huishoudster naar de voordeur. Franco liep even later de huiskamer in met Sophia in zijn armen.

"Wat is er gebeurd?" Vroeg ik.

"Ze wilde niet mee. Ik moest wel baas." Zei hij. "Verdomme Franco, het duurt uren voordat ze wakker wordt". Zei ik zwaar geïrriteerd. "Goed, leg haar maar ergens neer maar zorg ervoor dat ze niet weg kan." Zei ik.

Franco liep weg en ik keek naar Sophia die half levenloos in zijn armen lag. Wat er ook gebeurt was die dag, zij had alle antwoorden. En ergens vond ik het maar een vreemd en vaag verhaal. Ik stopte met nadenken over die hele situatie doordat ik een nieuwe start wilde maken. Iemand sprak hier niet helemaal de waarheid..

Adil of Sophia?

Met een zucht liep ik naar de logeerkamer waar ze op het bed lag. Het is gek, als ik zo naar haar keek leek ze op een schone slaapster die diep aan het dromen was. Nou ja, in dit geval door de verdoving. Ze leek op haar vader al wilde ze dat niet toegeven. En ik gaf haar geen ongelijk, wat moet je met een vader die zwaar verslaafd en een alcoholist was. Wie weet wat dat monster nog meer heeft gedaan. Dat zij hem dan toch heeft vermoord, daar zou ik niet eens van opkijken. Het probleem was dat ze elke dag kon kiezen om die daad uit te voeren. Maar nu is het allemaal wel erg toevallig. Er was een half miljoen verdwenen, en de rooie was vermoord.

Nee..

Dit verhaal wankelde aan alle kanten..