Haar naam is Sophia

| Deel 86

"Ik had naar mijn vader moeten luisteren meneer Khan."

Hij keek me aan en knikte langzaam. "Mevrouw Naciri, dat is te begrijpen. De tijd zal het zeggen. Badr zal nooit zo goed kunnen zorgen voor een kind. Let maar eens op." Zei hij.

Ik knikte alleen en wist niet of ik me nu zorgen moest maken of juist blij moest zijn met deze opmerking. Badr die een kind opvoedt, de idioot! Ik moest hem wel diep in de ogen kijken zodat hij zou inzien dat ik nog lang niet klaar was met hem. Het was de allereerste keer dat hij dit mijn blik ontweek in plaats van andersom. Ik voelde me niet goed worden toen we klaar waren en wilde zo snel mogelijk weg. Ik wilde Badr uit mijn gezichtsveld hebben en over zijn advocate maar te zwijgen. Het was duidelijk dat zij kinderloos was en als ze ze wel had, dan had ik oprecht medelijden met ze.

Suleyman zette eerst meneer Khan af bij zijn kantoor en zou me op de hoogte houden mochten er nieuwe ontwikkelingen zijn. Hij was één van de beste advocaten in Saoedi Arabië en heeft jarenlang in London gewoond. Sinds drie jaar woont hij in Dubai en ook hier spreekt men volle lof over hem. Het feit dat mijn vader hem als advocaat had zegt al genoeg.

Eenmaal thuis aangekomen realiseerde ik me wat er zojuist was gebeurt. "En hoe is het gegaan?". Ik keek op naar Malika en zuchte. Plots gleden de tranen over mijn gezicht. Malika keek sip en trok me in haar armen. "Habibti, het leven is oneerlijk." Zei ze. Zeg dat wel. Een man die er alles aan heeft gedaan zodat ik zijn kind niet hoefde te baren wil nu ineens de vredelievende vader uithangen. Het was te belachelijk voor woorden maar zoals meneer Khan al zei, er hoefde maar iets te gebeuren met Liyam en hij zou hem voorgoed kwijt raken.

"Ik heb gekookt. Pasta met kip. Wilt u buiten eten of in de huiskamer?". Vroeg ze. Ik keek haar aan en pakte haar hand. Malika was twee keer mijn leeftijd en ik kon er niet meer tegen dat ze steeds 'U' zei. Ik gaf een kus op de rug van haar hand alsof het mijn moeder was. Ze keek me verbaast aan en werd een beetje rood. "Malika, zeg alsjeblieft mijn naam in plaats van U." Zei ik. Ze keek nog verbaaster en moest grinikken. "Sophia...". Zei ze. "Dat klinkt veel beter." Antwoorde ik met een glimlach op mijn gezicht.

Ik liep meteen door naar mijn kamer waar ik Amal aantrof die Liyam in haar armen had. "Selaam Amal." Ze keek me aan met een glimlach en gaf me Liyam aan. 'Hi liefje, mama is er weer.' Zei ik tegen hem. Hij maakte wat brabbel geluiden en ik moest ineens weer denken aan volgende week woensdag. Ik kneep mijn ogen dicht en wilde er niet aan denken..

"Mag ik u wat vragen?". Ik keek op naar Amal en knikte. "Ja hoor, natuurlijk." Zei ik. Ze werd nogal rood en begon zachtjes te fluisteren. "Ik wil mijn baan echt niet kwijt en er is toch iets wat me van het hart moet." Zei ze. Ik keek haar met gefronste wenkbrauwen aan. "Wat bedoel je?". Vroeg ik. "Ik vind Tarik echt heel leuk...". Begon ze.

Ok...

"Maar ik weet niet of hij me leuk vind." Ging ze verder. "En waarom denk je dat je daardoor je baan kwijt kan raken?" Vroeg ik. Natuurlijk wist ik het antwoord, maar ik wide het vanuit haar mond horen. "Nou.. ik werk hier en iets met een.. andere medewerke..". Ze haperde en sloeg prompt dicht.

Het verhaal tussen Tarik en mij was nog steeds hetzelfde. Alsof hij al niet boos was op mijn verraad jegens hem, was hij nu nog bozer omdat ik daardoor iedereen in gevaar heb gebracht volgens hem.Voornamelijk mijn vader.

Het was vreselijk moeilijk om hem tegen te komen en ik dan door hem dood wordt genegeerd. Hij was mijn rechterhand niet meer en heeft dat zelfs met mijn vader besproken. Ik sprak hem namelijk drie dagen geleden toen ik hem op de hoogte wilde houden over de afspraak tussen mij en Badr. Hij baalde zo erg dat Laila de telefoon moest overnemen en ik met haar het gesprek moest afmaken. Nee, mijn vader was er dus totaal niet blij mee dat zijn kleinzoon straks bij zijn grote vijand tweemaal per week zou vertoeven. Laila gaf me de telefoon terug en toen kreeg ik de vraag der vragen.