Haar naam is Sophia

| Deel 31

Ik heb denk ik wel een uur lang opgekruld op de grond gelegen. Mijn lichaam deed pijn maar dat viel in het niet bij wat er mentaal in mij om ging. De blikken van Adil zal ik nooit vergeten. Ik zag een soort van verdriet, teleurstelling en zelfs walging in zijn ogen. Ik wilde zo graag de waarheid schreeuwen, elke woordje stond op het puntje van mijn tong. Dan maakte Badr me maar af! Het kon me niets meer schelen. Nu denkt Adil dat ik daadwerkelijk met zijn ellendige neef getrouwd ben! Dit plan van hem leek alleen maar voor meer en meer problemen te zorgen.

Wekenlang heb ik nagedacht over een 'vluchtplan'. Telkens werd ik tegengehouden door mijn angsten. Maar, waar was ik nu precies bang voor? Voor Badr die me iets zou aandoen? Daar verlangde ik geestelijk naar, dan was ik tenminste van hem af! Nee, ik moest een vluchtplan bedenken en dit keer zou ik zelfs het land verlaten. Geen haar op mijn hoofd die erover nadenkt in dit land te blijven!

Ik krabbelde dus overeind en ging op het bed zitten. Wat zou ik kunnen doen in mijn positie en waar zou ik naartoe kunnen gaan? Ik had niks, ik had niemand! Uiteindelijk dacht ik aan Farid. Hij was de enige die me uit deze hel kon redden, maar ik zou het voorzichtig moeten aanpakken. Het was al laat anders zou ik hem nu bellen maar ik moest eerst even alles goed op een rijtje zetten en mijn vluchtplan in gedachten uitwerken. Badr heeft zijn eigen plan, ik moest dus zelf ook een plan bedenken om deze hel te ontvluchten.

De volgende ochtend werd ik wakker van een straaltje licht die dit keer niet vanuit het raam kwam maar de deur die op een kiertje stond. Ik was moe en erg slaperig maar ik zag hem in de deuropening staan terwijl hij naar mij keek. Net toen ik overeind wilde komen, deed hij de deur dicht en liep hij weg. Toen ik op stond en uit het raam keek zag ik dat zijn auto er niet meer stond. Hij is naar werk gegaan zonder mij. Dat was alleen maar goed bedacht ik me, want zo kon ik mijn plan in gang zetten zonder bang te zijn dat hij zo de kamer kon binnen vallen.

Na een paar uur mijn plan uitgevogeld te hebben liep ik naar mijn tas waar mijn mobiel in zat. Ondanks dat ik mensen niet zo snel vertrouw, was ik nu genoodzaakt Farid wel in vertrouwen te nemen. Ik belde hem direct maar na een paar keer overgaan hing hij op. Wellicht was hij wel in een bespreking of gewoon bezig dus ik wachtte een half uurtje en probeerde het weer. Alleen dit keer stond zijn telefoon uit. Dat was vreemd. Ik knipperde met mijn ogen en legde mijn mobiel weg. Als mijn plan al zo begon zou het nu al in de soep lopen. Ik had Farid echt hard nodig. Zonder hem zou dit plan niet lukken. Ik hoorde ineens een appje binnenkomen en pakte meteen mijn mobiel. Na het lezen van het berichtje begonnen mijn handen te beven totdat mijn mobiel uit mijn handen gleed.

Wat ben jij een vies wijf zeg! Je bent verdomme getrouwd met Badr en je kwam doodleuk langs bij mijn bedrijf en zei niks!! Jij moet heel gauw uit mijn buurt blijven. Val me niet meer lastig!

Zijn berichtje kwam dubbel hard aan omdat hij de enige was waar ik mijn hoop op had gevestigd. Nee! Dit liet ik me niet gebeuren! Ik pakte mijn telefoon en zou Farid alles vertellen. Al was het via de app! Ik zou hem vertellen dat ik helemaal niet getrouwd ben met Badr en hij dit allemaal doet om erfgenaam te worden én zelfs zijn moeder bedonderd. Ik begon te typen en schrok ineens toen de deur open ging en Badr nijdig in de deuropening stond.

Hij liep meteen naar mij toe, griste de telefoon uit mijn hand en sloeg hem tegen de muur. Ik schrok van zijn reactie want ik wist niet wat ik nu weer kon verwachten. "Was het gezellig bij Farid op kantoor?". Ik keek hem ernstig en geschrokken aan. Heeft Farid het verteld over hem en mij? Hij had belooft te zwijgen! Vertrouwen.. ik had hem nooit moeten vertrouwen!

"Ik praat tegen je!" Zei hij hard. Zijn stem klonk schor en gevaarlijk. Het was net alsof hij me elke moment iets kon aandoen. Hij was nijdig en had de welbekende blik in zijn ogen waar mijn haren overeind gingen staan. Ik was zo vreselijk bang voor deze man dat ik me afvroeg waarom ik al lang geleden niet aan een hartstilstand ben bezweken. "Vertel, wat hebben jullie gedaan?". Zei hij dit keer iets zachter en rustiger. Ik keek hem aan en schudde lichtjes mijn hoofd. "Niks". Antwoorde ik voorzichtig.