Haar naam is Sophia

|Deel 89

Starend naar het plafond dacht ik aan alles wat ik de afgelopen maanden heb moeten doorstaan. Of zeg maar gerust jaren. Ik ben mijn moeder kwijtgeraakt, mijn oom die door Adil is vermoord en Leyla, mijn vriendin die ik kwijt ben geraakt door een ongeluk. Ik ben mijn eer kwijt geraakt en zelfs mijn verstand liet me hier en daar in de steek. Niet te beginnen over mijn eigen zoontje die ik tweemaal per week moest afstaan aan zijn vader.

Het was hopeloos. Ik voelde me hopeloos. En vaak dacht ik aan de woorden van Badr toen ik vroeg wat er gebeurd zou zijn als mijn vader mij niet was komen halen. Ik zou het vele malen beter hebben volgens hem. Hij zou Liyam nooit bij mij weg hebben gehouden. Dit klinkt hartstikke idioot, maar zouden we dan samen kunnen zijn?

Hou je kop Sophia... hij heeft je nooit zien staan..

Inderdaad.

Dit keer had dat innerlijke stemmetje gelijk. Ik zou de moeder van zijn kind zijn, meer niet. De vrouwen die Badr om zich heen had, daar had ik totaal niets van. Ondanks zijn duistere hart was hij verdomd aantrekkelijk en dat wist hij zelf ook heel goed. Ik moet toegeven dat ik nooit jaloers was geweest op Christina. Dat was ook de periode dat ik overgeleverd was aan zijn duivelse praktijken jegens mij. Maar wat was het waardoor ik Badr niet geheel uit mijn hoofd kon zetten?

Je deelt misschien een kind met die man?

No shit sherlock.

Ik probeerde dieper na te denken over wat het nou wel kon zijn. Het was in ieder geval geen liefde die ik voor hem voelde. Hij heeft keihard op mijn hart getrapt en ook nog flinke natrappen gegeven.

Mijn telefoon maakte een geluidje die aangaf dat ik een berichtje binnen heb gekregen. Zou het hem zijn?

Het was inmiddels twee uur geleden dat ik hem een berichtje had gestuurd om te vragen hoe het met Liyam ging. Domme excuus omdat ik me zo ontzettend alleen voelde. Na een paar minuten had ik spijt van het berichtje dat ik gestuurd had..

'Prima.'

Het was een kort en krachtig berichtje. Goed, tijd om te rusten. Morgen zou ik Liyam om negen uur ophalen en ik kon niet wachten om hem weer in mijn armen te hebben.

Zondag 09:00 uur

"Heeft hij dit keer goed geslapen?" Vroeg ik aan Badr voordat ik hem uit zijn bedje optilde. Badr stond op een afstandje te kijken met zijn armen over elkaar. We hadden geen woord gewisseld tegen elkaar. Tot nu.

"Is dat de reden waarom je mij gisteren een berichtje stuurde?"

Ik keek op en werd een beetje rood. "Eh.. ja." Loog ik. Hij humde wat en liep de kamer van Liyam binnen. "Waar is je rechterhand trouwens?" Vroeg hij. "Hh..hoezo?" Stamelde ik. Hij wreef met zijn hand over zijn kin en glimlachte even. "Hoe moet ik dit zeggen Naciri?". Hij stak zijn handen in zijn broekzakken en keek me indringend aan. "Omdat ik het niet zo prettig vind dat mijn zoon in de buurt is van iemand die graag hoofden af hakt?"

Ik fronste mijn wenkbrauwen en schudde lichtjes mijn hoofd. "Tarik zou zijn leven geven voor Liyam. Je hebt het mis." Beet ik hem toe. "Hm, hij zou zijn leven geven... waar is hij nu dan als het zo'n beschermengel is?". Vroeg hij. "Dat zijn niet jouw zaken." Antwoorde ik geïrriteerd. Ik trok de schoentjes van Liyam aan en hoopte dat Badr stopte met vragen stellen. Ineens bedacht ik me iets en legde ik Liyam even terug.

"Weet je wat ik niet prettig vind?". Vroeg ik. Badr humde even en keek me aan. "Wat die smeerlap van een Salih in de buurt van mijn kind doet. Dezelfde smeerlap die zich aan mij vergreep." Beet ik hem toe. Badr moest lachen. "Dat is appels met peren vergelijken. Een beul versus een... wat? Aanrander? Verkrachter?". Vroeg hij. "Ik ben de moeder van je kind." Siste ik. "Precies! Meer ben je niet Naciri. Dus het laat me verdomme koud wat je van Salih vind."