Haar naam is Sophia

| Deel 88

"Mevrouw Naciri.."

Ik deed mijn ogen langzaam open en had een barstende hoofdpijn. Langzaam kwam ik overeind en voelde ik iets in mijn keel opkomen.

Prompt vlogen mijn ogen open en begon ik vliegensvlug naar de badkamer te rennen waar ik over begon te geven. Toen ik daarmee klaar was spoelde ik mijn mond en liep ik langzaam naar mijn bed.

"Mevrouw Naciri...?".

Ik keek naar het lege bedje van Liyam en wreef met mijn handen over mijn gezicht. 'Shit.. natuurlijk...'. Zei ik in mezelf.

Wederom klonk er geklop en dit keer was ik iets wakkerder. Ik probeerde me te herinneren waarom Liyam daar niet lag. Hij zou in zijn eigen bed moete...

Ik bleef prompt stil staan toen ik naar een fles wijn keek die op mijn nachtkastje stond. Wacht eens even..

Gauw liep ik ernaartoe en pakte ik de fles op. Hij was helemaal leeg. Ik sloeg met mijn handpalm op mijn voorhoofd en dacht ineens aan gisteren. 'Nee.. nee... shit!' Ik vloekte binnensmonds tegen mezelf en werd tegelijkertijd gek van het geklop. Gauw verstopte ik de fles onder mijn kussen en liep ik snel naar mijn slaapkamerdeur. Malika keek me nogal geschrokken aan. "Sophia... het is half negen. Over een half uur moet je Liyam ophalen..'. Zei ze.

Ik kreeg ineens een shock door mijn lichaam heen en keek naar de klok in mijn kamer. 'Vijf over half negen, shit!' Malika keek me nogal verbaast aan en begon ineens haar neus op te halen. "Wat ruik ik?" Vroeg ze. "Bel Suleyman, zeg dat hij klaar moet staan, alsjeblieft." Zei ik tegen Malika. "Alcohol." Zei ze.

"Wat..?" Vroeg ik. Maar ik had haar dondersgoed gehoord.

"Ik ruik alcohol." Ik schudde mijn hoofd. "Ik ruik niks. Alsjeblieft Malika... Suleyman?" Ze knipperde met haar ogen en was weer met haar hoofd erbij. "Goed, ik ga hem meteen bellen." Zei ze. Ik liep snel naar de badkamer en trok mijn pyjama uit. Snel poetste ik mijn tanden en waste ik mijn gezicht. Stagfirullah!! Mijn ochtend gebed heb ik amper kunnen bidden! Wat bezielde mij gisteravond??

Ik sloeg een abaya over mezelf heen en liep snel mijn kamer uit. Suleyman stond al te wachten en gauw sprong ik zowat op de achterbank. "Selaam mevrouw Naciri." Zei hij. "Selaam... hoe laat denk je dat we er zullen zijn?" Vroeg ik. Hij keek op zijn horloge terwijl hij langzaam de oprit richting de hekken afreed. "Pakweg half uurtje." Zei hij. 'Shit!' Vloekte ik weer binnensmonds. Suleyman keek in de binnenspiegel en reed zo gauw mogelijk naar Badr toe. Het was zo vreselijk druk op de weg en met de minuut die verstreek leek ik van de zenuwen te exploderen. Maar ergens had ik nog dat bedwelmende gevoel in mij. Alsof ik een soort mist in mijn hoofd had die me vertelde dat ik me niet zo moest stressen. Kwam dit nog van de wijn die ik gisternacht op had? Mijn hemel, ik! Ik heb gewoon dat gore spul gedronken, ik walgde van mijzelf!

Kwart over negen stopte Suleyman voor het grote appartementencomplex en gauw stapte ik uit. "Ik ben zo terug." Zei ik. Ik liep snel naar binnen richting de lifthal en drukte alle knopjes in. Even later stond ik voor zijn deur en belde ik aan. Mijn handen trilden en ik merkte aan mezelf dat ik een soort van hyper was, maar ook weer niet. Het was in ieder geval een raar gevoel. 'Waarom duurt het zo lang..' mompelde ik in mezelf. De deur ging op dat moment open en voor mij zag ik hem staan. Met zijn intimiderende houding en nogal verbaasde blik keek hij me aan. Hij had een driedelige pak aan en keek op zijn horloge. "Hij slaapt." Zei hij.

"Rond deze tijd?" Zei ik met een frons op mijn voorhoofd. Badr zuchte diep en keek me verbaast aan. Zijn blik veranderde en hij keek me indringend aan. Hij trok toen zijn wenkbrauwen omhoog en liep weg naar binnen. Langzaam stapte ik zijn appartement in en keek ik om me heen. Typisch Badr, hij had oog voor details en hij had smaak. Ik moest mijn hoofd erbij houden..