Haar naam is Sophia

| Deel 84

"Selaam mevrouw Naciri, wij komen voor uw vader, Omar Naciri. En ik heb ook een aantal vragen die ik aan u wil stellen."

De politieagent was niet alleen en in gezelschap van drie andere collega's. Alleen de strepen op zijn uniform vertelde mij dat hij geen doodgewone politieagent was.

Mijn vader was niet thuis en vanochtend vroeg al vertrokken naar Marokko. Nu weet ik dat ik ten alle tijden bij zijn afwezigheid mensen moet vertellen dat ik geen flauw benul heb waar mijn vader is. Ik had alleen nooit gedacht dat zo'n moment ook in werkelijkheid zou aanbreken.

"Ik heb mijn vader al een tijd niet gezien. Zei ik met een glimlach op mijn gezicht. Ik probeerde kalm over te komen maar van binnen ging ik dood door de zenuwen. "U weet niet waar uw vader is?" Vroeg de politieagent. Ik knikte langzaam. "Wat is uw naam?" Vroeg ik. Hij kuchte even en schraapte zijn keel. "Muhammed." Antwoorde hij. Ik bleef glimlachen en gebaarde hem mee te lopen. "Had u iets willen drinken?" Muhammed keek om zich heen en was duidelijk van zijn stuk gebracht door alles wat hij zag. "Eh, chai?" Antwoorde hij. Ik riep Malika en deze kwam meteen naar me toe lopen. "Eén chai en één koffie." Zei ik. "Hadden u collega's wat willen drinken?" Vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd en Malika liep weg naar de keuken. "Heeft u misschien iets van een identiteitsbewijs bij u?". Vroeg hij. "Jazeker, heeft u een moment?". Hij knikte en ik stond op om naar de werkkamer van mijn vader te gaan.

Shit! Wat was hier aan de hand??

Ik opende een lade en haalde daar alle benodigdheden uit. Met een diepe zucht liep ik de werkkamer uit terug naar de politieman die al voorzien was van thee, oftewel chai zoals hij het noemde. "Alstublieft." Zei ik. Hij nam deze aan en nam ze zorgvuldig door. Ik probeerde koel en kalm te blijven en vroeg me af waar Tarik bleef. "Dit ziet er in orde uit." Zei hij terwijl hij mij de paspoorten en de rest van de papieren terug gaf. "Mevrouw Naciri, klopt het dat u een zoon heeft genaamd Liyam? Liyam Ziane?". Hij moest even in zijn notitieboekje kijken of hij de naam wel goed had.

Mijn adem stokte en ik trok wit weg. Kwam dit bezoekje door Badr?

"Dat klopt." Antwoorde ik. "Hm, we hebben vanuit Nederland een melding gekregen dat Liyam ontvoerd is door.. nou ja.. u?". Hij verkleinde zijn ogen tot spleetjes.

Ik keek op en mijn koele en kalme blik veranderde in iets wat wanhoop uitstraalde. "Ik? Waarom zou ik mijn eigen kind ontvoeren?". De politieman ging zich een beetje verzitten en streek zijn dunne snorretje glad. "Nou, het is een kwalijke zaak mevrouw Naciri. De politie in Nederland neemt deze zaak ook heel hoog op en heeft zelfs een arrestatiebevel uitgevaardigd." Ging hij verder.

Nu werd ik helemaal slap en duizelig. Waar was Badr mee bezig??

"Ik kan u verzekeren dat ik mijn eigen zoon niet ontvoerd heb. De vader van mijn zoon heeft de overheid in Nederland wijs gemaakt dat dit wel het geval is. Dezelfde vader die een dokter had ingeschakeld om mij met drie maanden zwangerschap van de baby te ontdoen. Ziet u, meneer Ziane was geen voorstander van de zwangerschap en wilde er niets van weten. Nu snap ik heus wel dat hij enigszins spijt heeft en het goed wil maken, maar niet door te zeggen dat ik mijn eigen kind ontvoerd heb."

De agent keek me met grote ogen aan. "Uw man... heeft..".

"Het is niet mijn man." Haakte ik er meteen in.

Nu trok hij helemaal scheef van verwarring en kuchte nog harder als daarnet. "Goed, heeft u bewijs dat meneer Ziane gedaan heeft waar u hem zojuist van beschuldigd?". Vroeg hij. Ik glimlachte en knikte langzaam. "Jazeker." Antwoorde ik.

Dacht Badr dat ik na onze gesprek bij hem niet op zoek zou gaan naar troefkaarten? Dan had hij het mis. Dit bewijs wilde ik pas aanleveren als er daadwerkelijk een zitting zou komen maar Badr liet me blijkbaar geen keus.