Haar naam is Sophia

| Deel 55

Een tiranniek.

Dat was het perfecte woord om deze wrede man te beschrijven. Het feit dat hij ervoor wilde zorgen dat ik een miskraam zou krijgen was ronduit inhumaan en wreed.

Badr was een bloeddorstige monster die zijn zin moest doordraven ten koste van zijn eigen bloed. Adil zei weleens dat Badr vreselijk wreed kon zijn. Ik heb het gevoeld en ik voel het nog steeds tot diep in mijn botten.

En het was erg.

Het was zelfs zo erg dat ik mentaal niet meer kon functioneren. Hij heeft me al een paar keer mentaal kapot gemaakt, maar nu, nu leek ik er zelfs immuun voor geworden. En dat zorgde ervoor dat ik aan het twijfelen was over deze zwangerschap. Mijn zoontje zou nooit veilig kunnen zijn. Badr zou hem afpakken en wie weet wat hij zou uitspoken met hem. Het zorgde ervoor dat ik rillingen over mijn hele lichaam kreeg, alleen al bij deze gedachte..

Zijn moeder die tussenbeide kwam en mijn kant koos, daar had hij maling aan. Dat wist ik allang, maar het dieptepunt was toen zijn moeder met spoed opgenomen moest worden door een hartaanval. Enkel maar omdat ze niet wilde dat hij zou doorzetten met een abortus.

En toch, toch heeft hij door willen zetten. Toch heeft hij het geprobeerd. Met andere woorden niemand kon Badr tegenhouden. Hij was 'onbreekbaar' en dat merkte iedereen in zijn omgeving. Adil die niet meer langs kwam, zijn moeder die geen stap meer in dit huis wilde zetten, Alicia die gedwongen haar zwangerschap moest beëindigen van de tiran en Farid is een aantal weken al van de aardbodem verdwenen..

Ik wilde dit niet.

Niet zo, niet op deze manier.

Als een persoon zo ver gaat door het leven van je kind in gevaar te brengen dan ben je de titel 'vader' niet waard. Nee, wat zeg ik dan ben je de titel 'mens' amper waard. Ik krabbelde dus overeind en keek in de lange spiegel voor mij. De spiegel waar ik weleens voor stond om te zien of ik er 'leuk genoeg' voor hem uitzag. Toen de gevoelens voor hem diep in elke vezel van mijn lichaam brandde. De gevoelens die ervoor gezorgd hebben dat ik hier nu zit en een kind van hem draag. En hoe raar dit ook klinkt, diep maar dan ook heel diep van binnen probeerde ik nog steeds de Badr van die avond te zien.
Zijn hart die alsmaar sneller klopte, zijn handen over mijn lichaam heen en de intense blikken die hij me gaf. Alleen op dat moment keek hij me op een liefdevolle en tedere manier aan. Ik was ook gevallen op zijn zachte stem, zijn ogen, zijn lichaam, eigenlijk op hem in zijn geheel. En ik dacht klaar, ik was 'genoeg' voor hem. Maar geen enkele vrouw was en is genoeg in zijn ogen. Ik was maar een speeltje in zijn handen die hij bedoezeld heeft alsof het niks voorstelde..

Ik schrok op uit gedachten toen de kamerdeur open ging en de duivel in de deuropening stond. Hij liep langzaam naar mij toe en keek om zich heen. Automatisch schoof ik naar achteren. Bang voor wat komen zou..

"Hoe gaat het?". Vroeg hij. Ik keek op van deze vraag en knipperde met mijn ogen. "Het gaat wel." Antwoorde ik. Hij knikte langzaam en liet zijn blik op mijn handen vallen die op mijn buik lagen ter bescherming. "Hoeveel wil je hebben?". Vroeg hij opeens. Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek hem nogal verbaast aan. "Naciri, wil je.. laten we zeggen..". Hij pauzeerde even en keek me toen weer aan. "..Eén miljoen euro?".

Waar had hij het over?

"Waarom?". Vroeg ik. Hij trok zijn wenkbrauwen omhoog en knikte naar mijn buik. En toen viel het kwartje pas. "Je biedt me geld aan zodat ik het weg laat halen?". Vroeg ik nogal verbijsterd. "Bingo." Zei hij. "Kom op Naciri, één miljoen euro en je haalt het weg. Je begint ergens opnieuw ver weg en laat je gezicht hier nooit meer zien." Vervolgde hij. Ik keek hem alleen aan en voelde de tranen in mijn ogen prikken. Het was hopeloos. Ik voelde me verloren en ik wist gewoon niet meer wat ik moest denken of doen. Zijn kind droeg ik met alle liefde die ik in mij had, maar ik kon niet meer..