Haar naam is Sophia

| Deel 56

We kwamen thuis aan en Badr liep meteen naar zijn verslaving. Drank.

Ik moest de hele tijd denken aan de woorden van de rechercheur en de foto's...

De foto's kreeg ik gewoon niet uit mijn hoofd. Vooral de tweede. Die was luguber en vreselijk en het allerergste was dat mijn oom hier zelfs verantwoordelijk voor kon zijn. "Je bent bijna twee uur weg gebleven bij die rechercheur en hij heeft je alleen verteld dat Adil die junk van je vader heeft vermoord?". Hoorde ik ineens. Ik keek opzij en zag hem met een glas drank in zijn hand staan. Hij schudde zijn hoofd en nam een slok. "Ik geloof je voor geen meter." Zei hij. Hij pakte zijn telefoon en belde iemand op. Blijkbaar Franco want die stond binnen een paar minuten voor de deur. "Bel onze mannetje bij de politie." Was het enige wat hij zei en Franco ging ermee aan de slag.

"Je bent niet veilig." Zei ik. Badr draaide zich om en fronste zijn wenkbrauwen. "Wat zei je daar?". Vroeg hij. "Je bent niet veilig." Herhaalde ik. Hij moest ineens hard lachen. "Wat? Komt de grote boze wolf me halen?". Hij vond het blijkbaar amuserend en schudde zijn hoofd vol ongeloof. "Nee, nee.. Naciri. Als er iemand niet veilig is in dit huis ben jij dat wel." Zei hij terwijl hij langzaam naar mij liep. "Correctie, ik bedoelde jullie." Zei hij terwijl hij een blik naar mijn buik wierp.

Ik deed een stap naar achteren en keek hem aan. "Dan geloof je me toch niet?". Zei ik. "Hm, weet je wat ik geloof? Ik geloof dat jij je mondje hebt voorbij gepraat.. en als dat zo is Naciri dan kan ik niet wachten totdat ik een kogel door je hoofd jaag." Ik fronste mijn wenkbrauwen en schudde mijn hoofd. "Je broertje heeft mijn vader vermoord! Jij bent voorgelogen en ik verdomme ook! Maar ik ben diegene die een kogel verdient?". Zei ik boos.

Hij liep op me af en keek me doordringend aan. "Die junk van je vader was sowieso dood geweest. Als Adil het niet gedaan had zou ik het wel gedaan hebben." Zei hij. "Maar dat heb je niet gedaan, de vraag is alleen waarom je broertje je voor is geweest...". Zei ik. Ik draaide me om en wilde weg lopen totdat ik zijn hand om mijn arm voelde. "Wat weet jij wat ik niet weet..?". Zei hij. "Dat je niet veilig bent. Sterker nog, je hele familie..". Zei ik. Zijn blik die zo gevaarlijk stond leek ineens ernstig. "Wat... zeg je daar?". Vroeg hij.

Ik rukte mijn arm weg en keek hem dit keer doordringend aan. "Je mannetje bij de politie zal je hetzelfde zeggen. Je bent niet veilig. Ik zeg dit enkel maar om één ding. Je moeder. Als het aan mij ligt zweeg ik en zou ik genieten van het leed dat je nog te wachten staat..". Hij deinsde achteruit en keek me vragend aan. Hij wilde wat zeggen of zijn mobiel ging over. Franco was snel, supersnel. Want het mannetje bij de politie had precies dezelfde informatie.
Zijn telefoon gleed letterlijk langs zijn oor terwijl hij mij doordringend aan keek.

"Mijn moeder...".

Was het enige wat hij zei. Hij pakte zijn telefoon en even later nam ze op. "Ma, ben je thuis?". Vroeg hij. Hij zuchte diep en sloot zijn ogen. "Wat heb je gedaan?". Vroeg hij ineens. Hij sloeg een hand tegen zijn voorhoofd en sloot zijn ogen dicht. "Verdomme ma!! Uitgerekend nu moet jij het over een testament hebben die je volledig op Adil hebt gezet??". Hij was furieus en een paar seconden later legde hij zijn telefoon weer tegen zijn oor en praatte hij dit keer ietje rustig. "Luister even naar me. Je wordt zo opgehaald en gebracht naar het vliegveld. Blijf even in het huis in Tipaza en blijf binnen ma." Zei hij. "Ma alsjeblieft, niet nu. Doe gewoon wat ik zeg. Als je niet naar Algerije wil, ga dan naar Canada!". Siste hij boos. Even later hing hij op en keek hij me aan. "Het zal me een worst wezen wat er met jou gebeurt." Zei hij terwijl hij zich omdraaide en iemand anders wilde bellen. "Met mij zal er niks gebeuren." Zei ik. Hij draaide zich om en keek me aan. "Weet je dat heel zeker?". Vroeg hij. Hij schudde zijn hoofd en gebaarde dat ik naar boven moest gaan. Terug naar mijn hok..

Maar even later, amper een half uur later stormde hij de kamer in. Zijn ogen waren bloeddoorlopen en hij keek me aan alsof hij me elk moment kon neer knallen. "Is Omar jouw oom!!?". Zei hij. Ik keek hem aan en trok mezelf terug op het bed. "Praat!!". Schreeuwde hij. Ik knipperde met mijn ogen en knikte langzaam. Toen kwam hij op me af en pakte me bij mijn arm. "En waarom heb je dat verzwegen??". Vroeg hij. "Omdat ik mijn oom al jaren niet gezien heb! We hebben geen contact met elkaar!" Schreeuwde ik terug. "Hou je mond dicht! Hou je mond dicht Naciri..". Hij liet me los en liet me op het bed vallen.