Haar naam is Sophia

| Deel 87

"Was dat zonet nodig?"

"Wat?" Vroeg ik.

Ze keek me aan en zuchte lichtjes. "Nou, had je er niks van kunnen zeggen tegen die man die me zowat aan het bedreigen was." Ging ze verder.

"Wat zeg je nou allemaal? Ik hoor je niet?". Vroeg ik. "Pff, hij wordt maar niet stil Badr." Zei ze. "We zijn zo thuis kleine vriend." Ik keek in de binnenspiegel naar Liyam die sinds vertrek bij Sophia niet kon stoppen met huilen. Hij was totaal vervreemd van mij en het deed pijn om hem zo te zien.

Het was een kwestie van wennen, althans dat zei mijn moeder dus ik vertrouwde er maar op. Eenmaal geparkeerd stapte ik uit en liet ik Salih de auto parkeren. Ik pakte Liyam op en liep rechtstreeks naar mijn appartement toe. "Moet ik blijven?" Vroeg Salma. "Nee, dat is niet nodig. Dank je." Antwoorde ik. Ze knikte lichtjes en liep toen naar haar eigen appartement. Liyam bulderde het hele gebouw bij elkaar en eenmaal binnen gooide ik mijn sleutels op tafel.

Prompt werd hij stil en keek hij naar de sleutels. "Wil je ze hebben kleine vriend?" Hij keek me aan en wilde weer huilen maar ik snelde me naar de tafel en pakte de sleutels op. Ik gaf ze aan alhoewel ze veelste zwaar en groot waren voor zijn handje. Hij keek er onderzoekend naar en ik sloot mijn ogen dicht van opluchting dat hij in ieder geval gestopt was met huilen. Ik nam plaats op de bank en keek hem aan terwijl hij helemaal in de ban was van mijn sleutels. Soms zette hij een pruillip op maar daarna herpakte hij zich. 'Zullen we oma bellen?' Vroeg ik alsof hij terug kon praten. Ik pakte mijn mobiel en ging video bellen met mijn moeder. Ze nam meteen op aangezien ze wist dat ik hem vandaag zou ophalen. 'Selaam ma,.." Zei ik toen ze opnam. 'Selaam weldi, waar is hij? Waar is mijn kleinzoon?' Vroeg ze meteen. Ik draaide het beeld om en Liyam keek naar mijn telefoon. Toen hij mijn moeder zag wilde hij weer bijna huilen maar al gauw draaide ik het beeld om. Mijn moeder was in tranen geroerd. "Badr,... dat ben jij gewoon. Zo zag je er als baby ook uit." Zei ze door haar tranen heen. Ik moest glimlachen want alhoewel ik mezelf nooit echt als baby heb gezien op foto's kon je de vergelijking tussen mij en Liyam er zo uithalen. "Ik kom deze week nog naar Dubai, zoon ik kan niet pas over drie weken komen. Ik kan niet wachten om Liyam bij mij te hebben." Zei ze. "Ma wacht nou even af. Er is nog heel wat papierwerk plus de makelaar komt eind deze week met een potentiële koper voor het huis. Liyam loopt niet weg, hij is nu bij mij." Zei ik. Dat gaf mijn moeder enige troost waardoor ze gedag zei en ophing.

Er werd aangebeld en Liyam schrok op.

'Shit..' daar ging hij weer..

Hij huilde alles bij elkaar en zelfs de sleutels waren niet meer zo interessant. Ik deed de deur open en liet haar meteen naar binnen lopen. "Selaam meneer Ziane." Zei ze. Ik knikte en deed de deur dicht. "Och wat een schatje." Ging ze verder.

Een klein Aziatische vrouw van middelbare leeftijd reikte meteen haar armen uit. Ik gaf Liyam rustig aan haar waardoor ze iets deed waardoor hij minder begon te huilen. "Ik heb dertig jaar ervaring als nanny meneer Ziane, maakt u zich geen zorgen." Zei ze. Ik knikte alleen en vond het al bijzonder dat Liyam nu helemaal stil is, zonder sleutels in zijn handje of wat dan ook. "Waar is zijn kamer?". Vroeg ze. Ik liep met haar mee naar zijn kamer en deed de deur open. "Oh wow, wat een mooie Paradijsje zeg..". Zei ze. Ik glimlachte enkel en vertelde haar wat ik allemaal heb mee gekregen van de hulp van Sophia. Ze begreep alles en zei me nogmaals geen zorgen te maken.

Ik wilde Liyam nog even in mijn armen hebben maar voor nu heeft hij al heel wat onbekende hoofden moeten verduren dus liet ik hem maar met Claudia zodat hij ook aan haar zou wennen.

Eenmaal in de huiskamer wreef ik over mijn gezicht heen en liep ik naar de keuken om wat te drinken. In dit geval een glas sterke drank maar toen ik aan Liyam dacht, liet ik dat maar zitten en dronk ik een glas water. "Hij slaapt." Hoorde ik. Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog. "Zo snel?". Vroeg ik. "Hij was zelf in slaap gevallen in zijn bedje. Nogal bijzonder, maar hij zal het wel geleerd hebben op die manier." Antwoorde ze met een glimlach. "Dus je hebt hem in zijn bed gelegd en toen... viel hij zelf in slaap?". Vroeg ik uit nieuwsgierigheid. Ze knikte en hief haar schouders.