Haar naam is Sophia

| Deel 44

De volgende ochtend wilde ik amper het bed uit komen. Ik dacht alleen maar aan gisteravond en de aanvaring tussen mij en Badr. Met z'n 'je bent van mij' is hij helemaal gek geworden?

Althans dat is wat ik in de eerste instantie dacht toen ik gisteravond met een rood aangelopen hoofd deze kamer inliep. Boos was ik,.. ik was ziedend. Niemand claimt mij. Ik ben van niemand. Ik ben altijd van iemand geweest. En nu moet ik op mijn zesentwintigste nog steeds van 'iemand' zijn?

Kom nou, mij niet gezien.

Totdat ik in bed lag en Badr voor mij zag. Met zijn prachtige verschijning en perfecte lichaam. Verdomme, alles was perfect aan die man. Behalve zijn hart, daar kon het één en een ander aan geschaafd worden. En ineens vond ik het niet meer erg om van hem te zijn. Ineens waren zijn woorden waar mijn haren van overeind gingen staan gisteren, juist liefkozende woorden. Spannend, een man die zoiets tegen een vrouw zegt, belooft heel wat toch?

Totdat mijn oog gisteren op de halflege wiskeyfles viel. Hij was zeker weer dronken..

Goed, de plicht roept en ik zal vandaag weer een masker op moeten zetten. Ik zal mijn gedachten moeten laten varen en ik zal doen alsof er gisterenavond niks is gebeurt. Totdat ik naar beneden liep en hem in de keuken zag staan. Perfect gekleed in een maatpak die ik laatst nog aanraakte alsof hij erin zat. Verdomme,..

Dit gaat niet zo.

Ik schraapte mijn keel, liep met geheven hoofd de trap verder naar beneden en deed alsof hij onzichtbaar was. "Naciri, ik ben vanavond niet thuis." Zei hij. Hij is vanavond niet thuis? Zal hij met die krullenbol zijn? En waarom praat hij zo 'normaal' tegen mij na wat er gisteren gebeurt was? Ik wist het wel, hij was dus ladderzat gisteren. "Oh." Zei ik. "Ja, ik.. neem aan dat je het alleen redt in dit enorm grote huis?". Zei hij terwijl hij zijn kopje weg zette in de wasbak.

"Ja.. dat komt wel goed." Zei ik. "Prima." Zei hij. Een minuut later hoorde ik de deur dicht gaan.

Geen ontbijt, geen lunch én geen avondeten. Ik had de hele dag voor mezelf. En die zou ik op deze warme dag niet spenderen in dit huis! Ik moest mijn hoofd leegmaken en in ieder geval alles uit mijn hoofd zetten wat er gisteravond is gebeurt!

Ik trok mijn schoenen aan en een truitje en verliet het huis. "Mevrouw..". Ik keek naar de beveiliger. "Ik blijf in de buurt." Zei ik. Het was net alsof hij medelijden had gekregen met de persoon die de hele dag thuis opgesloten zat. Hij knikte toen maar en deed de hekken open. Ik stelde mezelf voor om weer naar de vijver te gaan en te kijken hoe het met mama eend verging en haar kleintjes. Daar aangekomen zag ik ze allemaal in het gras zitten, maar zodra ze beweging aanvoelde sprongen ze in de vijver. Mama eend voorop natuurlijk. Ik moest lachen om deze actie en liet ze maar met rust.

Ik liep uiteindelijk door en zag een fontein staan die omringd was met rozenstruiken. Nog meer rozen? Ik liep er meteen op af. Het water spoot uit de fontein en ik kreeg er een blij gevoel van. Het zag er zo mooi en magisch uit. Ik bleef ernaar kijken totdat ik een stem hoorde.

"Sophia?".

Ik draaide me om en zag een gezette man staan. Hij had een korte jack aan en een jeans en zag er nogal louche uit. Misschien door de littekens op zijn gezicht en zijn kleine kraalogen die diep in zijn oogkassen zaten. "Ja?". Zei ik. Hij glimlachte en kwam dichtbij. Te dichtbij. "Wie ben jij?". Vroeg ik met een rillende stem. "Daar kom je wel achter." Ik knipperde met mijn ogen en keek om me heen. Ik was helemaal alleen. Het voordeel van deze omgeving is de rust die er heerste, maar het nadeel is dat geen ene mens je hoort als er iets gebeurt. "Trouwens...". Begon hij. "..Je krijgt de groeten van Christina...".

Ik fronste mijn wenkbrauwen en schraapte mijn keel. Had die del deze man op mij afgestuurd? Ik dacht aan haar bedreigingen toen ze die dag van Badr het huis uit moest. Mijn handen begonnen te beven en ik kreeg een déjà vu van de dag toen Mounir zich binnen wurmde bij mij thuis in Almere. Alleen nu was ik... alleen.