Haar naam is Sophia

| Deel 92

"Dat meen je niet."

"Zie ik eruit alsof ik een grap maak? Ik ben bloed serieus vriend. Het ging nog beter als ik had gedacht...". Zei ik tegen Salih.

"Je hebt gewoon de fucking locatie van Omar Naciri man, waar wacht je nog op??". Vroeg hij. "Geduld is een schone zaak Salih, en behalve dat, ik heb nu andere problemen aan mijn hoofd." Antwoorde ik.

"Franco...?". Zei hij. Ik knikte. "Inderdaad, nog nieuws van onze vrienden aan de andere kant van de wereld?". Vroeg ik. "Jamal en de tweeling zijn gisteren aangekomen in Colombia." Antwoorde hij. "Mooi, ik wil die klootzak zelf onder handen nemen. Laat ze verder gaan met het plan en als er wat is bel me direct." Zei ik. Hij knikte en liep toen weg.

Ik liep naar mijn werkkamer en ging achter het bureau zitten. 'Sophia.. sophia.... je bent niet alleen pittig maar ook nog eens wild.' Dacht ik hardop. Met een glimlach opende ik een lade en haalde ik het blaadje tevoorschijn met de locatie van haar vader erop. "Domme, naïeve Sophia. Ik hoop dat onze zoon mijn hersenen heeft....".

De deurbel ging en dat kon maar één persoon zijn. "Hi." Zei ze met een glimlach. "Kom binnen..". Zei ik. "Was ik nou blind of zag ik Sophia gisteren bij jou weg gaan?". Vroeg ze. Ik keek haar aan en trok een mondhoek omhoog. "Ze heeft Liyam hiernaartoe gebracht. Claudia was ziek." Zei ik. "Lieg niet tegen mij Badr. Sophia is anders wel lang blijven hangen." Zei ze. Ik keek haar vragend aan. "Hou jij mij in de gaten?". Vroeg ik terwijl ik de deur keihard dicht deed. Ze schrok en keek me aan. "Nou,.. nee. Maar..". Ik trok haar bij haar arm en keek haar indringend aan. "Bemoei je niet met mijn zaken. En bemoei je al helemaal niet met wie ik het bed deel. Begrepen?". Zei ik op dreigende toon. Wat? Deel jij het bed met Sophia? Het is verdomme...". Ik zuchte diep en duwde haar weg. Op dat moment ging wederom de deurbel. Salma keek me met grote ogen aan en trok wit weg. "Denk goed na voordat je mij nog een vraag stelt..". Zei ik tegen haar.

Ik liep naar de deur en deed deze open. "Badr weldi... selaam." Ik glimlachte en stak mijn hand uit. "Selaam..". Zei ik terwijl ik een kus op de rug van haar hand drukte. Mijn moeder kwam naar binnen en keek meteen naar Salma. "Ma, dit is Salma. Mijn advocate." Zei ik. Mijn moeder glimlachte naar haar en stak haar hand uit. "Selaam benti, bedankt voor je hulp." Zei mijn moeder. Salma lachte geforceerd en keek me toen aan. "Eh waar heb je die formulieren neer gelegd? Ik had je daarover gesproken." Zei ze. Ik gebaarde met een knik naar mijn werkkamer. Ze liep ernaartoe en ik keek naar mijn moeder.

"Ga zitten.. ik zal koffie voor je maken." Mijn moeder nam plaats en even later zat ik naast haar. "Als je Liyam aanstaande woensdag ophaalt. Mag ik dan mee? Ik wil Sophia zien." Vroeg ze. "Ma we hebben het hierover gehad. Je gaat niet mee naar Naciri omdat ik dat niet wil. En hou op over Sophia, je maakt me helemaal gek!". Zei ik ietje te fel. Mijn moeder keek me ernstig aan en liet haar hoofd hangen. Ik pakte haar hand vast en keek haar aan. "Is dat echt wat je wilt? Sophia zien?". Vroeg ik. Ze keek op en knikte langzaam. "Prima, maar niet daar." Zei ik. Ze kreeg een glimlach van oor tot oor en begon over mijn zussen die graag op bezoek wilde komen.

"Ik ga."

Ik draaide mijn hoofd om en keek naar Salma. Ze zag er een beetje rood uit en liep vervolgens vlug de deur uit.

Later die dag pakte ik mijn telefoon en stuurde ik Sophia een berichtje of ze aankomende week wilde afspreken. Ze zat vast nog in de waan dat het goed zit tussen ons. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht en was trots op mijn acteerwerk van afgelopen zaterdag. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik mij met ontzettend veel moeite moest inhouden. Sophia is weliswaar soms zweverig maar hemel wat een lichaam heeft die vrouw..

Later kreeg ik een smsje terug dat Sophia niet wilde afspreken en ze anders Liyam wel zelf zou brengen.

Toen die ochtend aanbrak was mijn moeder op van de zenuwen. Er werd aangebeld en ik deed de deur open. "Hi..". Zei ik met een glimlach. Maar die glimlach verging me al gauw. "Is.. alles goed?". Vroeg ik. Ze zag er zo moe en grauw uit en stond bijna op instorten. "Het gaat goed." Antwoorde ze onverstaanbaar. Ik nam Liyam van haar aan en deed de deur helemaal open. "Sophia?" Ik draaide me om en zag mijn moeder staan. Sophia keek haar aan en in dat grauwe gezichtje verschenen twee rode blosjes op haar wangen. "Selaam..". Zei ze zacht. Zelfs haar stem was niet in orde. Het klonk schor en hees. Mijn moeder kuste Liyam en liep naar Sophia. Ze spreidde haar armen en Sophia keek mij twijfelend aan. Heel langzaam liep ze naar mijn moeder toe en liet ze zich in haar armen sluiten. "Vergeef me Sophia, ik heb je in de steek gelaten." Zei mijn moeder. Ik trok mijn wenkbrauwen op en liep met Liyam weg van mijn moeder die geloof ik helemaal doorgeslagen was. Sophia zei niet veel en liep toen weg. "Ma, hou Liyam in de gaten. Ik kom er zo aan." Zei ik. Ik liep de deur uit en zag Sophia nog staan wachten in de lifthal.

Toen ze mij zag draaide ze zich gauw om. "Ga je me nog vertellen wat er aan de hand is?". Vroeg ik. "Is niet jouw zaak." Antwoorde ze kortaf. "Ik dacht dat we elkaar nu wel konden luchten of heb ik het mis?". Vroeg ik. Ze keek me vluchtig aan en de liftdeuren gingen open. Ze stapte erin en ontweek mijn blik nog steeds. Zwijgend keek ze voor zich uit totdat de liftdeuren dicht gingen. Wat is er toch met die vrouw in de afgelopen dagen gebeurt..

"Ze is afgevallen en ziet er zo moe uit weldi." Zei mijn moeder. "Dat kan me niet schelen ma, ik maak me eerder zorgen om Liyam." Zei ik. "Badr!" Zei mijn moeder fel. "Wat? Het is toch zo?". Antwoorde ik. "Het is de moeder van je kind. Snap je dat? Ze heeft Liyam negen maanden gedragen en jij en ik weten dat, dat niet al te soepel is geweest! Moet ik je eraan herinneren dat je mij zowat een hartaanval had bezorgd?" Zei ze.

"Ma, hou erover op! Ik wil er niks meer over horen." Zei ik fel. "Dit zijn dingen die je moet horen want je bent altijd een eigenwijze baksteen geweest. Je lijkt op je vader!". Snauwde ze terwijl ze boos naar de kamer van Liyam beende. Dit was toch geen goed idee geweest.

Die middag werd ik gebeld door Salih. "Hij heeft met Jamal afgesproken. Hij is er zich niet van bewust dat hij voor jou werkt. Hoeveel kilo?". Vroeg hij. "Honderdvijftig kilo. Vijftien miljoen euro. Hij zal happen die hebberige hond. En een hond moet je aan de lijn houden en dat is wat er precies gaat gebeuren..". Zei ik. "Franco is begraven trouwens." Zei Salih. Ik slikte even en wreef over mijn voorhoofd. "Nog iets..". Zei Salih. Ik sloot mijn ogen van frustratie en ging op de bank zitten. "Je advocaatje is afgehandeld. Je mannetje bij de politie heeft bevestigd dat hij informatie doorspeede aan die speurneus. Eén keer raden van wie hij die informatie kreeg?".

"Alicia." Antwoorde ik.

"Goed geraden. Blijkt dat die rechercheur hen beide een nieuwe identiteit had beloofd. Je vriendin was overgehaald door die sukkel van een advocaat." Vervolgde Salih.

"Dom wijf." Antwoorde ik. Het was jammer maar nu voelde ik me in ieder geval niet meer schuldig toen ik Franco de opdracht gaf om de stekker eruit te trekken. Ze zou me erbij lappen aangezien ze al bezig was geweest met die klootzak van een Rafael. "Waarom... waarom wordt ik steeds genaaid door de mensen om mij heen...". Zuchte ik. Salih zweeg en uiteindelijk hingen we op.

Adil had mij verraden. Of beter gezegd ons verraden. Alicia heeft samen gespannen met de advocaat om mij erbij te lappen. De Columbianen zitten nu ook achter mij aan en ik zit met Omar Naciri en zijn dochter in de knoop. Verhuizen naar Dubai was ik al jaren van plan geweest. Ik zou uit de onderwereld vertrekken, mijn verloren werk qua bedrijven weer oppakken, en een nieuw leven beginnen in Dubai. Samen met de vrouw van wie ik hieldt. Christina. Al weet ik dat zij nooit echt een voorstander was geweest om hiernaartoe te verhuizen. Diep in mijn hart miste ik haar. Ik miste onze momenten samen. Ik miste haar advies toen ze het nog niet hoog in d'r bol had. God, wat was er toch met die vrouw gebeurt in de loop der jaren dat ik haar niet meer terug herkende. Sophia? Nee. Voordat Sophia in onze leven kwam scheelde er iets aan haar. Het zal vast door die racistische ouwe dozen van haar ouders zijn geweest. Haar vader kon haar nogal onder druk zetten. Trouwen wilde ze nooit, daar was ze weg nuchter in. Ze geloofde in liefde voor elkaar zonder dat daar een papiertje voor nodig was. Maar dat heeft niet lang geduurd aangezien ze daarna smeekte om te trouwen. Ik wist meteen al dat die goorlap van haar vader erachter zat. Hij heeft altijd slechte invloed op haar gehad en Christina gedroeg zich daardoor anders tegenover mij. Maar toch, toch mis ik die blonde diva van mij..

Maar goed, hier sta ik dan..

Het lijkt alsof mijn leven alleen uit gezeur en gedonder bestond.

Voor nu was José prioriteit. Hij zal bloeden voor wat hij Franco aan heeft gedaan. Dat hele kliekje zal branden van hem. En als ik Adil te pakken krijg gooi ik hem meteen ook op de brandstapel.

Omar Naciri was een probleem voor later..