Haar naam is Sophia

| Deel 90

"Dit is... geweldig."

Ik staarde uit het raam en had een glimlach van oor tot oor. "Wat is je plan nu?" Vroeg Salih. Ik grijnsde en keek hem aan. "Je had haar moeten zien Salih. Ik nip een uur lang aan een halve glas wiskey, zij sloeg hem in een paar seconden achterover."

Ik keek weer voor me uit en sloeg mijn armen over elkaar. "Ik ga haar het gevoel geven alsof ik zo'n spijt heb van alles wat er tussen ons is gebeurt. Ik zal zelfs zeggen dat Alicia het verdiende omdat ze zat te vozen met Rafael. Ik zal haar zelfs doen geloven dat ik Omar vergeven heb. Zij en ik. We zijn nu een gezin. Samen sterk. Ze is al een keer voor mij gevallen Salih, de tweede keer zal vast niet zo moeilijk zijn. Ik zal zelfs zeggen hoe vereerd ik me voelde toen ik haar eerste mocht zijn, maar dit niet wilde toegeven omdat ik tegen mijn gevoelens voor haar vocht..".

Salih keek me met een grijns aan. "Ik denk dat ik al weet waar je heen wilt gaan." Zei hij.

Ik knikte langzaam en was trots op mijn geniale plan. "Ik zal haar eens laten zien hoe Badr Ziane echt in elkaar steekt. Niet haar alleen, maar dat hele Naciri zooitje. Ik moet haar vertrouwen winnen Salih. Ik zal haar met liefde en een zachte hand strelen en nemen totdat ze los komt. Ik zal haar drank voeren alsof het water uit de kraan is. Eén ze zal dan zeker zeggen waar haar vader is en twee... het zal geen voorbeeldige moeder meer zijn Salih. Ze zal Liyam kwijt raken. Twee vliegen in één klap."

"Weldi, waarom bel je me niet? Sophia komt hem zo vroeg ophalen. Ik wil mijn kleinzoon zien." Zei mijn moeder. "Dat is de afspraak ma, ik moet me daar aan houden." Antwoorde ik. En wat vond ik het verschrikkelijk om me aan afspraken te houden. Vooral afspraken waarin de naam 'Naciri' voor kwam. "Geen zorgen ma, over een maandje blijf hij langer." Trooste ik haar.

Zodra ze ons zag op het vliegveld rende ze naar ons toe. Liyam pakte ze meteen af van mij en hieldt hem met tranen in haar ogen stevig vast. Het gekke is dat Liyam geen ene traan had gelaten. Totdat Salih tevoorschijn kwam..

"Hoe gaat het met Sophia?". Vroeg ze. Ik stond toch even perplex van sommige vragen die mijn moeder soms stelde. "Ma, Sophia komt Liyam enkel ophalen. En andersom ook." Antwoorde ik. "Ik weet het Badr, ik weet het. Maar ik heb haar in Nederland in de steek gelaten! Snap dat dan. Ik voel me schuldig en ik weet zeker dat ze geen keus had toen haar vader bij je binnen stormde."

Ik zuchte heel diep en sloot mijn ogen heel even dicht. Wat mijn moeder zojuist vertelde was niet nieuw voor mij. Ik heb het al meerdere malen aan moeten horen en soms wist ik gewoon niet wat ik zeggen moest. "Je moest weg. Omar Naciri zou je hebben gevonden ma. Waarom dringt dit niet tot je door?" Het was hopeloos want telkens kreeg ik hetzelfde antwoord. "Sophia had mee gekund met mij naar Algerije, of.. naar Canada! Waarom geef je dat arme kind toch overal de schuld van?" Zei ze woest. "Ma, ik ga nu ophangen. Ik hou van je." Gauw hing ik op. Salma keek me nogal vragend aan. "Wat?" Vroeg ik. "Eh nee niks..". Antwoorde ze. "Je staat er anders wel bij te kijken alsof je een spook hebt gezien." Zei ik zuchtend. "Je moeder. Staat ze aan de kant van... Sophia?" Rolde er toen uit haar mond. "Salma, jij ook al?".

Ik liep naar de keuken en maakte een kopje koffie. "Het is tijd. Dit is belachelijk. Ik heb mijn zoon maar twee keer per week!" Siste ik boos. "Je moet je aan de regels houden Badr. Anders verlies je kind." Zei Salma. Ik keek woest uit mijn ogen en pakte haar bij haar arm. Ze keek me met ernstige ogen aan. "Zeg dat nooit meer. Ik betaal je verdomme een vermogen om dat amper te denken laat staan het uit te spreken. Je zorgt ervoor dat ik mijn zoon meerdere dagen krijg." Ik liet haar los waarop ze een stap achteruit deed. "Ik... kijk wat ik kan doen." Antwoorde ze. "Dat is niet genoeg." Zei ik. Even later hoorde ik haar lopen naar de voordeur en viel deze een paar seconden later dicht.

Er vlogen twee weken voorbij. Ik taste de boel af wat mijn plan betrof. Zomaar ineens de good guy uithangen tegenover Sophia zou argwaan opwekken bij haar. Ik moest het dus slim spelen.