Haar naam is Sophia

| Deel 51

"Nee..."

"Nee.... nee.."

Dit kon niet waar zijn. Zwanger?

"Haal het weg! Alsjeblieft haal het weg!". Zei ik smekend tegen de arts. Ik kwam overeind en liep naar hem toe. "Haal het alsjeblieft weg!!". Schreeuwde ik van paniek. "Mevrouw, rustig aan. Ik kan niks weghalen. Daarvoor moet u een afspraak maken bij de huisarts en die verwijst u naar een kliniek." Zei hij. Ik schudde mijn hoofd vol ongeloof en de tranen gleden over mijn gezicht. "U snapt het niet!! U snapt het niet..". Zei ik. Ik voelde me gebroken en kon dit nieuws niet bevatten. Wellicht heeft hij het verkeerd gezien? Ik liet mezelf zakken op het bed en keek hem aan. "U heeft niet goed gekeken. Heeft u goed gekeken?" Zei ik hysterisch. "Uiteraard, ik heb er zelfs een gynaecoloog bij laten komen. U bent nu een kleine vijf weken zwanger." Zei hij. "Vijf weken??? Dat is...on..mogelijk." Ik dacht ineens aan mijn menstruatie die ik alweer een tijd geleden voor het laatst heb gehad. Mijn God,...

"Het was maar één keer.." Zei ik voor me kijkend. "Dat maakt niet zoveel uit. Het is gebeurt in een periode dat u vruchtbaar was. Eén keer geslachtsgemeenschap betekent niet dat je die ene keer niet zwanger kan worden." Zei hij. Ik keek hem aan en toen weer voor me uit.

"Mevrouw, ik weet dat het niet ideaal is in u situatie. U bent dakloos en met deze zwangerschap erbovenop is dat erg zwaar. Mijn advies is een afspraak maken bij een abortuskliniek." Zei hij. Zodra ik abortuskliniek hoorde gingen mijn haren overeind staan. Aborteren? Net zoals mijn vader wilde dat mijn moeder dat bij mee deed?!

Mijn hemel..

Ik kon dit niet geloven en ik wilde van angst en onzekerheid stoppen met ademen..

Mijn verleden herhaalde zich. Ik ben mijn moeder en Badr is mijn vader. Badr die niks met kinderen heeft en zijn vriendin letterlijk geëist heeft haar zwangerschap te beëindigen. Het verhaal van Alicia spookte namelijk bij het woordje 'zwanger' meteen door mijn hoofd. "Ik kan het niet houden." Zei ik terwijl ik voor me uit staarde. De dokter vond het blijkbaar wel genoeg zo en pakte een formulier. "Neem dit mee naar de opvang. Zo wordt de verzekering vergoedt. Ik zag namelijk dat u niet verzekerd ben." Zei hij. "Wilt u deze kamer binnen tien minuten zo verlaten? Het is namelijk erg druk en er wachten meer patiënten." Zei hij. Toen draaide hij zich om en verliet de kamer. Ik schudde langzaam mijn hoofd en ergens begon ik gek te worden blijkbaar want ik zag alleen de blik van Badr voor mij en de verdrietige blik van Alicia.

Nee.

Ik moet het kwijt.

Het is vreselijk en fout. Dit zijn de consequenties als je denkt dat dansen met de duivel geen gevolgen heeft. Dit was zo'n gevolg. Mijn eerste keer is uitgemond in een nachtmerrie. Die ene keer dat ik het zogenaamd speciaal en bijzonder vond want ik lag in de armen van een man die voor mij zorgde op zijn manier. Ik lag in de armen van een man waar ik mijn hart aan verloren was en waar ik vlinders in mijn buik van kreeg.

Nu had ik iets anders gekregen van die man in mijn buik en als ik er niks mee deed zou het een baby zijn die ik in mijn armen zou hebben.

Na wat gepieker wipte ik van het ziekenhuisbed en keek ik naar mijn platte buik. Daar zat iets in.. en ik kon het nog steeds niet bevatten. Het hoorde er niet, althans niet nu. Natuurlijk droomde ik van mijn eigen gezin. Een stabiele gezin en niet zo eentje waarin ik opgegroeid ben. Ik beloofde mezelf zo vaak dat ik mijn kinderen nooit het leven zou laten leiden die ik leiden moest. Ik wilde huwen met een man die me lief zou hebben en die duizend procent het tegenovergestelde van mijn vader moest zijn. En nu...

Nu ben ik niets minder dan mijn moeder die ongewenst zwanger was en mij op een haartje na wilde aborteren. Ik begon hevig te huilen en kromp in elkaar op het bed. De tranen gleden over mijn gezicht en ik wilde het liefst dood.