Haar naam is Sophia

| Deel 80

De volgende dag stond ik op, ging ik ontbijten en kleedde ik me om. Malika zou voor Liyam zorgen tijdens mijn afwezigheid en na mijn afspraak van negen uur had ik enkel nog wat belafspraken staan. Toen de auto voor werd gereden keek ik op toen Suleyman achter het stuur zat. Voor heel even dacht ik dat Tarik dat zou zijn. Ik glimlachte deze gedachte weg en stapte in. "Selaam Suleyman." Zei ik. Hij glimlachte in de binnenspiegel en reed toen weg.

Na deze afspraak die pakweg twee uur lang duurde reden we terug naar huis. Eenmaal aangekomen trof ik mijn tante in de hal aan. Ze was in gesprek met Stefan die haar nogal met een vermoeide blik aankeek. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ik. Stefan keek me aan en glimlachte. "Mevrouw wil graag een auto ter beschikking hebben. Ze voelt zich opgesloten en wil Dubai verkennen. In haar eentje." Zei Stefan. "Ik heb natuurlijk al uitgelegd dat, dat niet mogelijk was." Vervolgde hij.

Stefan liep weg tot grote frustratie van mijn tante. "Waar bemoei je je toch mee?". Siste ze. Ik keek vreemd op. "Ben je ons gesprek van gisteren vergeten? Ik ben amper de deur uit en je eist hier vervoer omdat je je opgesloten voelt? Het is daar buiten verdomme gevaarlijk! Snap je dat of niet?". Vroeg ik geërgerd. Er kwam ook niks binnen in de hersenen van deze vrouw. "Nou en! En jij? Jij bent toch ook net buiten geweest!". Siste ze. "Omdat ik een afspraak had staan! Ik ben niet voor mijn lol weg geweest!". Zei ik nijdig.

"Is er iets aan de hand?".

Ik draaide me om en zag Tarik staan. Hij keek me aan en toen naar mijn tante. "Niks hoor. Miscommunicatie." Antwoorde ik. "Onzin! Ik wil verdomme naar buiten!". Zei mijn tante alsof het een klein kind was die buiten wilde spelen. "Dat gaat niet." Zei Tarik. "Althans niet in je eentje." Vervolgde hij. Ik keek hem ineens apart aan. "Ik ga wel met je mee. Ik heb vandaag niks staan." Zei hij. Tante Samra kreeg ineens grote ogen en keek toen naar mij. "Zie je, je bent niet de enige die hier bepaalt wat wel of niet mag. Gelukkig heeft mijn vader zo'n beschaafde man in dienst. Ik pak mijn tas even." Zei ze terwijl ze weg liep.

Ik dacht aan het gesprek van gisteren tussen mij en Tarik. Die nogal verhit geraakte naar een andere onderwerp maar waarin hij van te voren zei dat hij dit bewust deed om mijn tante uit te lezen. Alleen hoe vaak heeft hij dit nodig om hoogte van haar te krijgen? Ik bedoel, ik heb ellenlange verhalen over haar waardoor Tarik amper de moeite hoeft te nemen om haar te doorgronden. We keken elkaar een beetje ongemakkelijk aan en toen draaide ik me om en liep ik weg. Ik voelde zijn ogen in mijn rug branden en als ik heel eerlijk moest zijn had ik hem hier nodig. Vooral bij de belafspraken waarin Tarik het één en ander meer over wist. Misschien had ik dat van te voren moeten zeggen. Als ik dat nu zou doen, zou het lijken alsof ik hem hier wilde houden en mijn jaloezie toegaf.

Ja, ik ben jaloers.

Verdomd jaloers.

Net zo jaloers als toen Alicia bij Badr in bed lag.

Zo jaloers dat ik mezelf toen had weg gegeven aan hem met de gedachte dat ik genoeg zou zijn in zijn ogen.

Niet dus.

Een hoop kabaal en een baby later sta ik hier ineens gevoelens te creëren voor een andere man.

Ik hoorde mijn tante aan komen lopen en voordat ik naar de werkkamer van mijn vader liep bleef ik even staan. "Kom vooral na etenstijd thuis. Je zult dan echt je eigen eten moeten fixen tante." Zei ik. Ze zuchte en wuifde mijn opmerking weg en liep toen naar buiten. Eenmaal in de werkkamer van mijn vader raakte ik toch lichtelijk geïrriteerd om Tarik.

Waarom heeft hij het eerst niet met mij overlegd? Hij had mij kunnen vragen of er afspraken waren. Hij had kunnen vragen of hij me nog ergens mee kon helpen. Verdomme! Was ik nu excuusjes aan het zoeken zodat ik later weer tekeer kon gaan tegen hem? Dit was niet eerlijk, maar wel waar. Zoiets overleg je toch eerst?