Haar naam is Sophia

| Deel 85

"Hm geen slecht voorstel. Maar ik wil hem helemaal bij me hebben."

Ik gooide het voorstel op tafel en keek met gekruiste handen naar de advocaat voor mij. "Excuseert u ons even?". Hoorde ik van opzij. De advocaat van Sophia keek ons beide aan, knikte even en stond toen op om het kantoor te verlaten. "Badr.. dit is tenminste toch iets?". Zei Salma. "Nee! Ik was duidelijk, ik wil mijn zoon. Niet voor een halve dag of een halve week. Ik wil mijn zoon bij mij hebben." Zei ik bijna wanhopig. Salma werd een beetje rood en stond op. Ze liep naar haar bureau en kruiste haar armen over elkaar. "Ik ben gewoon heel eerlijk nu. Dit ga je niet winnen Badr. Vooral omdat je binnenkort permanent in Dubai zal wonen. Hier gelden andere regels weet je nog?".

Ik stond op en stak mijn handen in mijn broekzakken. "Wat zal er met Omar gebeuren?". Vroeg ik. "Die is natuurlijk getipt. Moet ik je eraan herinneren dat hij de overheid hier in zijn zak heeft. Die man komt met alles weg en nu is hij natuurlijk weer onvindbaar." Antwoorde ze. "Dus dat hele plannetje van jou over een inval en het opsluiten van die klootzak is van de baan?". Vroeg ik zwaar geïrriteerd. "Badr, zoals ik al zei..". Ik stak mijn hand op. "Ik moet zoals altijd alles zelf oplossen." Zei ik kwaad.

Salma werd rood en ik pakte de brief met het voorstel om Liyam gedeeltelijk bij me te hebben. "En.. welke dagen mag hij...". Ik stopte met praten en voelde woede opkomen. Ik hoorde mijn halsslagader letterlijk kloppen en ik had amper door dat ik de brief met het voorstel bijna verfrommeld had in een prop. "Welke dagen mag hij bij mij zijn?". Vroeg ik. "Daar moeten jij en mevrouw Naciri zelf uitkomen." Antwoorde ze. Ik knikte langzaam en pakte een pen. Langzaam nam ik weer plaats en keek ik naar het vakje waar ik mijn handtekening moest zetten. Na een diepe zucht zette ik een handtekening en gooide ik de pen op tafel. "Bel me maar als het zover is." Zei ik terwijl ik mijn vest pakte en de deur uitliep. Ik keek even naar de advocaat van Sophia en liep toen door.

Diezelfde avond belde mijn moeder mij om na te vragen hoe het gegaan was. Ik had al door gegeven dat ik een afspraak met de advocaat van Sophia had staan en ergens hoopte ik met het nieuws te komen dat Liyam voor eens en voor altijd bij mij zou blijven. Maar ze was in ieder geval opgelucht dat Liyam binnenkort eindelijk deel van mijn leven zou uitmaken en die van haar.

"Ik vertrek morgen naar Nederland Franco om alles af te ronden daar. Vanaf volgende week ben ik weer hier, voor eens en voor altijd eindelijk." Zei ik terwijl ik naar de lange beer voor mij keek. "Wat wil je zelf?". Vroeg ik aan hem. Het was een vraag die we beide dagenlang vermeden. Franco ken ik al jaren en hij was altijd een goede beveiliger en loyale rechterhand voor mij geweest. Alleen Franco heeft zijn eigen gezin in Nederland en ergens zat deze dag er al aan te komen. Franco hief zijn schouders en knikte langzaam. "Ik kan Lisset niet alleen in Nederland laten met de kinderen baas." Antwoorde hij. Ik glimlachte en liep naar hem toe. "Dat is begrijpelijk grote vriend." Hij glimlachte terug maar ik zag in zijn ogen dat hij het er moeilijk mee had. Franco zou in Nederland blijven, maar wel mijn zaken in dat land in de gaten houden. Ik had hier Salih nu als rechterhand en ook al was hij niet zo professioneel als deze grote beer, hij was wel loyaal en dat was belangrijk.

De dagen vlogen voorbij en ik nam in Nederland afscheid van mijn moeder. Zij zou een paar weken later naar Dubai komen want geen haar op mijn hoofd die haar in dat kikkerlandje achter zal laten. Mijn huis was zo goed als verkocht, nu nog alleen die van mijn moeder. Ik nam afscheid van Farid die beloofde vaak langs te komen en zetten alle puntjes op de i qua papierwerk en verhuizing.

Een dag voordat ik voorgoed naar Dubai zou vertrekken werd ik gebeld door Salma. "Het is zover. Jij en Sophia moeten kijken hoe jullie dat met Liyam moeten doen. Er is alleen één probleem." Zei ze. Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Je mag Liyam voorlopig twee dagen in de week." Zei ze. Ik trok mijn wenkbrauwen op en werd woest! "Wat zeg je daar allemaal??". Zei ik met een nijdige stem. "Voorlopig Badr. De rechter is van mening dat jij als vader er te lang uit bent geweest en dit Liyam nogal zal afschrikken. Over een paar maanden krijg je er weer een dag bij totdat je in ieder geval je volle recht aan tijd hebt met je zoon." Zei ze. "Wat denken ze wel! Bepalen hoe lang mijn eigen zoon verdomme bij zijn vader mag zijn!" Siste ik boos. Ik wreef over mijn gezicht en hing toen boos op terwijl Salma blijkbaar nog niet klaar was met het gesprek. Ze belde namelijk meteen terug. "Badr, luister even. Er is een afspraak voor volgende week donderdag gemaakt. Jullie moeten eruit komen anders krijgen we gezeur van diezelfde rechter." Zei ze. "Hij kan de pot op! Niemand hoeft mij te vertellen hoe ik me gedragen moet!" Antwoorde ik fel. Salma zuchte diep en appte de tijd en plaats door.