Haar naam is Sophia

| Deel 38

"Het is mooi, ik neem het."

"Mooi, ik ga de papieren in orde maken." We gaven elkaar een hand en ik keek om mij heen naar het appartement die ik zojuist gekocht had. Behalve dit heb ik ook meteen wat zaken afgerond in Dubai en toen viel mijn oog ineens op dit pareltje. Ik bleef om mij heen kijken en beelde me alvast in hoe ik het allemaal wilde inrichten. Er werden foto's gemaakt van de ruimtes, het contract heb ik ondertekend en om het te vieren ben ik met de makelaar waar ik al jaren bevriend mee ben wat gaan drinken.

"Wanneer vertrek je naar Nederland?". Vroeg hij. "Overmorgen. Morgen wil ik even van dit land genieten voordat ik vertrek. Het wordt mijn nieuwe thuis hé." Zei ik met een knipoog. Hij glimlachte en keek me aan. "Zal je vrouw het nu wel ok vinden?". Ik schudde lichtjes mijn hoofd en stak een sigaret op. "Nee. Ze wil absoluut niet dat verdomde land uit. Ze zit vastgeworteld in een land waar ik een hekel aan heb gekregen. Het enige wat ik daar nog heb is mijn moeder en mijn bedrijven. Die bedrijven laat ik staan want het loopt erg goed." Zei ik. Hij knikte langzaam en keek om zich heen. "Dit land is niet te vergelijken met dat kikkerlandje. Eén emmer water eroverheen en het loopt zo onder. Dag Nederland." Zei hij. Ik moest lachen. "Jij hebt er goed aan gedaan om hier je eigen vastgoedbedrijf te starten Hakim. Ik bedoel, je bent hier met lege handen naartoe gekomen en kijk jou nu eens." Hij glimlachte en ging zich verzitten. "Geduld Badr. Geduld. Dat is iets wat de mens mist tegenwoordig." Ik knikte en drukte mijn sigaret uit. "Christina en ik hebben elkaar even de ruimte gegeven." Zei ik. Hakim keek op en fronste zijn wenkbrauwen. "Door je..moeder?". Vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. "Door... haarzelf. Ze is niet meer de vrouw van acht jaar geleden. Ze is te materialistisch geworden. Agressief zelfs." Zei ik. "Agressief? Tegen jou?". Vroeg hij nogal verbaast. "Nee.. nee dat zou ze niet durven. Ze heeft laatst één van mijn werksters aangevallen met een mes." Zei ik. Hakim keek op. "Wow." Zei hij vol ongeloof. "Kijk, ik ben ook niet braaf geweest. Dat weet je. Ik heb behoorlijk veel slechte dingen gedaan in mijn leven. Dus om haar te vooroordelen zou niet eerlijk zijn. Ik ben alleen geschrokken snap je? En ik ben me aan het beteren. Dat wereldje heb ik al lang achter mij gelaten en ik tolereer niet dat mijn eigen vrouw net zo'n gevaarlijke gek als ik wordt. Die gek heb ik achter me gelaten." Zei ik. "Maar... het is niet alleen die actie Hakim. Het is alles. Haar ouders. Haar..". Ik stopte met praten en keek serieus op naar Hakim. Hij zat al met een glimlach te luisteren. "Badr, vriend.. het is op. De koek is op. Jij en Christina. Wat jullie hadden is er niet meer en als ik het zo hoor zal datgene wat je mist ook niet meer terug komen. Stel jezelf deze vragen. Hou ik nog van haar? En zou ik voor haar door het vuur gaan. Als je ze beide met 'nee' hebt beantwoord zou ik je aanraden je papieren heel gauw op orde te krijgen voordat je überhaupt denkt aan scheiden." Zei hij.

Ik hoorde mijn vriend aan en kreeg het serieus benauwd. Was dit het? Probeerde ik Christina nog te zien als de vrouw op wie ik jaren geleden verliefd was geworden? Misschien wilde ik het niet zien en negeerde ik de rode vlaggen bewust. "Zo vriend, jij bent niet alleen een appartement en wat zaken rijker maar ook wat liefdesadvies." Zei Hakim. Ik glimlachte en uiteindelijk stonden we samen op.

Eenmaal in de hotelkamer aangekomen liep ik rechtstreeks naar de badkamer om een koude douche te nemen. Echter stond de deur op slot en zuchte ik diep. Misschien was het inderdaad beter geweest als ze een eigen kamer had. Ik liep naar de slaapkamer en trok mijn overhemd en stropdas uit. Ik kreeg een appje binnen en zag dat deze van Christina was.

Hey schatje ik wil even langs komen dit weekend en ik hoop dat je genoeg tijd hebt gehad om in ieder geval even te praten. Ik mis je. Kus Chrisje"

Ik bleef naar het appje kijken en keek op toen de badkamerdeur open ging. Een neuriënde Sophia met een handdoek om haar lichaam liep eruit. Ze zag mij niet, maar ik haar wel. Ze liep door naar de huiskamer en hoe erg dit ook was om te denken, ik hoopte dat die handdoek op de grond zou vallen. Als Adil ergens gelijk in had was het inderdaad haar lichaam. Ik dacht aan de keren thuis toen ik haar zag en nu staat ze hier in mijn hotelkamer enkel gewikkeld in een handdoek. Ze stopte met lopen en keek naar de bank waar ik bij binnenkomst mijn vest op had gegooid. Toen keek ze vlug heen en weer en liep ze heel snel richting haar slaapkamer. Ik weet het niet, ik moest er gek genoeg om lachen. Maar het lachen werd minder toen ik weer naar het appje van Christina keek en de woorden van Hakim zich in mijn gedachten bleven herhalen.