ALIN YAZIM

Varsan ve yaşıyorsan eğer. ..

Bunca olayı ben mi yaşamıştım gerçekten??
Şimdi düşünürken nasıl bütün bunlara katlanabildiğime şaşırıyorum....

Yine ağlıyordu. Kahretsin ! O'nun ağlamasına dayanamıyorum. İstemsizce kalkıp yatağının başında onu izledim. O bundan tamamen habersiz elindeki resime bakıyor
"sizi çok özledim anne" diyordu.

Daha fazla dayanamayıp ,

"Kes şunu artık Hilal, onlar seni hiç bir zaman haketmediler ,sen ise hala onlar için gözyaşı döküyorsun. Ve ben artık buna tahammül edemiyorum " dedim.

Tamam sesim belkide istemsizce yükselmişti ama Hilal benim için çok önemliydi ve ben onun üzülmesini istemiyordum.

"Dayanamıyorum Hüzün " dedi, ıslak gözleriyle bana bakarak.

"Onlar beni bırakmış olsa da ben hala onları seviyor ve özlüyorum.

"Git o zaman!! " diye bağırdım, "git ve onlara seni sevmeleri için yalvar. Ama bir daha benim karşımda onlar için ağlama "

Biraz ağır olmuştu sanırım,derin bir nefes verdikten sonra ayaklarını kenara çekip yanına iliştim. Ona duyduğum saadece arkadaşlık değildi, kendimi onun kardeşi gibi hissediyordum ve bu sorumluluk bazen taşıyamayacağım yükler bırakıyordu zaten yorgun omuzlarıma.
Onu kendime çektim ve tıpkı bir anne gibi şefkat göstererek ya da en azından buna çalışarak,sımsıkı sarıldım yaşamak zorunda kaldığımız şu hayata lanetler ederek....