ALIN YAZIM

Karmaşa. ..

Hüzün. ..

Seslere bakılırsa etrafımda büyük bir kalabalık olmalıydı. Anlamıyordum ama duyabiliyordum. iyide niye kimse yok ? Sadece ses mi?
Hadi canım kör olmuş olamam ama demi ? Ne olmuştu ki ?... Hmmm hah! hatırladım. Başıma çarpan bir kütle, ya da ben mi öyle anımsıyordum bilmiyorum . Sadece bir çarpma hissetmiştim o kadar, gerisi boşluk...

Bana kalsa yüzüme meteor çarptı sanırdım. O meteoru fırlatanda, sanki kale duvarı yıkıp fethe gelmiş bir cengaver...

Aaahhhh amma saçmaladım kime nooldu ya ? Ne varki bu kadar büyütecek? Hadi bakalım hüzün aç gözlerini ve kalk ayağa. ilk emirlerime karşılık veren parmaklarım oldu. oysa ben gözlerime vermiştim bu emri. Allah'ım!! organlarım bile benden bağımsızlar. .. Kımıldayan parmaklarımda hissettiğim sıcaklığı henüz tarif etmem mümkün değil. sadece üşümüş elime dokunan başka sıcak bir el degildi. Bu sanki beni şu an bulunduğum karanlıktan söküp almaya çalışan kurtarıcımdı. Ya da ben fazla hayal kuruyordum...

Yavaş yavaş emirler beyinden doğru şekilde yerlerine ulaştırıldığında gözlerimi aralayabilmiştim.

Dudaklarım isyandalar sanırım. .. konuşamıyorum. Aman ne güzel.

Göz göze geldiğim ilk şey beyazlıktı evet saadece soğuk ve beyaz. Alıp başını gitmiş olan kanım yeniden olması gerektiği yerini bularak beynime de ulaşınca yüzümdekinin ,büyük ihtimalle morarmamasi için bastırmadan tutulan kar olduğunu anlayabilmiştim. Demek hayal değilmiş, gerçekten kafama bir meteor isabet etmiş. Beynime bir teşekkür savurup gözlerimi daha çok açtım ve kalkmak için hareket ettim.

Etmez olaydim. O, milyonlarca yıldızın en asi olanları, hâlâ gözlerimin içinde... Hemde onlarcası. Bir el, ki bu az önce hissettiğim sıcaklığın ta kendisi ,kollarımdan tutup yatmam için yumuşak bir yere bastırıyor. Kim? Ben mi onu dinlicem?

Heyyyy sen kimsin de beni tutuyorsun be ?. Tekrar kalkmaya çalıştığımda bu kez itiraz etmedi, hatırı sayılır bir küfür geçirdim içimden. Allahım ben ne ara bozuldum böyle ya???

"Lütfen sakin ol , kalkma ambulans yolda birazdan burda olur"

Ne?? ..

Ne ambulansı ya kafayı mı yedi bunlar ?
Sadece kafama birşeyler isabet etti. O isabet ettireni bi bulim. Tüm geçmişine hayrat yaptirticam. Dua alsın az manyak herif.

Sonunda sesimde yerini bulmuştu.

"Yok ben iyiyim ,ambulansa gerek yok . Gitmem gerek "deyip kalktım.

Kalktığım ilk an ,sanki doksanlı düğünlerin en meşhur şarkısı ' biz ayrılamayız ' da dans eden sap gibi, tek başıma dansa kalkmışım gibi hissettim . Belimde hissettiğim ellerden
birden silkindim ve dönüp sahibine baktım aynı anda "ben iyiyim"derken..

İyi mi ? Neden bahsediyordum ki ben? Şu an karşımda duran adama baktığımda mı iyiyim demistim?
Ya da o insanımıydı? Onuda bilmiyorum.
Hemen gözlerimi yere çevirip.

"Lütfen bırakın ,ben iyiyim . gitmem gerek " diye tekrarladım.

Tüm ısrarlara rağmen dinlemeden ordan uzaklaştım. Arkamdan bana bakan bir çift gözü taa içimde hissederek.....

.