ALIN YAZIM

Yaşamak zor zanaat vesselam...

Cama başımı yaslayıp bir yandan göz göze geldiğim kendi aksimi, diğer yandan karşımda manzara olarak görünen tek şeyi, o koskoca yaşlı çınarı izledim bir süre. .

Artık düşünmeyi bu gecelik bırakıp uyumayı denemeliydim. Hilal sonunda uyumuştu ve ben o uykuya dalana kadar başında beklemiştim.... Yine...

Ne kadar yorgun olduğumu odadaki saatin ding donglarını duyduğumda farkettim , çünkü her duyduğumda istemsizce sayıyordum bir ... iki.... üc ... hayır olamaz sabah yine uyanmakta zorlanacağım ve yine şişmiş gözlerle ve esneyerek çalışmak zorunda kalacağım.

"Teşekkürler Hilal " diye mırıldanarak yatağıma geçtim ve uykunun kollarını açıp beni çağırdığını hayal ederek gözlerimi kapattım.

Ne kadar sürdü uyumam bilmiyorum ama ( bana sanki gözlerimi daha yeni kapatmıştım gibi geldi) telefonumun kalkma vaktinin geldiğini bağıran ciyaklamasıyla zorla da olsa gözlerimi açtım.

Hmmm ....Hilal yine özür babında ( bunu hep yapıyor, ama saadece beni üzdüğü ya da kırdığı zamanlarda) kahvaltıyı hazırlamış.

Nereden mi anladım? burnuma gelen yanık kokusundan.. :)

Daha fazla yatakla cebelleşmenin bi anlamı olmadığına karar verip kalktım.

Her zaman ilk iş ılık bi duş alıp kendime gelmekti , yine öyle yaptım. dolabımı açıp yine her sabah olduğu gibi paranın gelmişine ,geçmişine, icat edene ,kullanana ... :)) güzelce dua edip siyah bi bluz ile buz mavisi kot pantolonumu giyip anlamsızca neredeyse belime kadar uzattığım dalgalı saçlarımı bir hareketle dağınık şekilde tutturdum ve gelen yanık kokusuna doğru ilerledim....