Martyna i Piotrek ~ Zaufaj, pokochaj, bądź

7. "Kocham Cię, przecież wiesz"

*Piotrek*

Ledwo wyszedłem ze szpitala, zdałem sobie sprawę, że muszę tam wrócić. Nie mogę zostawić jej samej, muszę przy niej być. Ten gnój poczeka, policzę się z nim później. Zawróciłem i siadłem pod salą operacyjną. Pozostało tylko czekać. Prawie zasypiałem, gdy poczułem na ramieniu czyjąś dłoń. Podniosłem głowę i zobaczyłem Olę, siostrę Martyny.

- Siadaj. - Zachęcającym ruchem ręki zaprosiłem ją obok siebie. Usiadła i wtuliła się we mnie.

- Dziękuję... Gdyby nie Ty... - zaczęła.

- Przestań, nie ma o czym mówić. Zresztą, wiesz jak mi na niej zależy...

Po pewnym czasie zasnęła, zmęczona płaczem, a na oddział przyszli jej rodzice. Ojciec Martyny wyraźnie za mną nie przepada,  ale jej mama nie przestawała mi dziękować. Ja jednak zaczynałem się niepokoić, choć nikomu nie powiedziałem o swoich obawach. Operacja przedłużała się. Gdy wreszcie z sali wyszedł lekarz, dało się z łatwością zauważyć, że operacja była trudna.

- Cóż... - zaczął - Operacja udała się, jednak pacjentka jest w śpiączce. Ciężko powiedzieć kiedy się wybudzi. Teraz wszystko w jej rękach. Możecie do niej wejść, ale pojedynczo.

Najpierw, rzecz jasna, weszli jej rodzice, a następnie Ola. Wtedy przyszedł Adam.

- Wszystko się ułoży, stary, uratowałeś ją. Powinieneś jednak się przespać i umyć - powiedział Adam, a ja zdałem sobie sprawę, że na moich rękach wciąż jest jej krew. W tym momencie Ola wyszła od Martyny, więc przyszłam moja kolej.

- Tak, dzięki Adaś - odparłem i pobiegłem do sali, zostawiając za sobą głos Adama, że mogę dzwonić, jeśli będę czegoś potrzebował. Dobry z niego kumpel.

Martyna leżała spokojnie na łóżku. Usiadłem obok niej i wyszeptałem:

- Już nikt nigdy Cię nie skrzywdzi, zadbam o to. Wszystko będzie dobrze mała...

Dotknąłem jej dłoni, która w tym momencie poruszyła się. A może tylko mi się wydawało?

- Martyna, kocham Cię, przecież wiesz...

W tym momencie jej oczy się otworzyły.