To tylko gra | K.Th & J.Jk

♡Zlecenie♡

Yoongi nie puszczał dłoni Jimina, który czuł się tak bardzo szczęśliwy z faktu, że w końcu nie musi się ukrywać, chociaż przed Minem. Tak bardzo ciekawiło go, co w czasie tych dwóch lat porabiał chłopak. Jednak ten łut szczęścia sprawiał, że był już znacznie spokojniejszy duchowo.

Obydwoje zatrzymali się przy jednej ławce w parku, niedaleko klubu karaoke, gdzie usiedli. - Jak to się stało, że jesteś tutaj w Londynie, Jimin? - zapytał szatyn, patrząc na blondyna, który na pytanie chłopaka spojrzał pustym wzrokiem w przestrzeń za Minem, wracając wspomnieniami do dnia, w którym opuścił szpital.

~

Zamruganie kilkukrotne oczami spowodowało, że Jimin przyswajał się ze światłem dziennym. Cicho stęknął, czując bóle mięśni spowodowane nie ruchem. - Obudziłeś się w końcu - powiedziała kobieta w bieli, a Jimin popatrzył na nią.

- G-gdzie ja..- urwał, czując, że susza w jego gardle nie pozwala mu na mówienie. - Jestem - dodał, a kobieta usiadła obok niego, podając mu szklankę z wodą, którą ochoczo chwycił Jimin. Spragniony opróżnił całą szklankę.

- Jesteś w szpitalu od kilku miesięcy byłeś w śpiączce - powiedziała kobieta, a Jimin wlepił w nią zaskoczone oczy.

- Jak to? - zapytał.

- Miałeś wypadek..samochód ciebie potrącił - odpowiedziała ze spokojem, a Jimin spojrzał pustym wzrokiem na szklankę w dłoniach. Nie pamiętał niczego, a tym bardziej tego wypadku. - Powiesz mi, ile pamiętasz? - zapytała z zaciekawieniem.

- Pamiętam Yoongiego i pana Mina..w sumie trochę się pokłóciliśmy o naszych przyjaciół i poszedłem spotkać się z Seokjinem i... - zaciął się.

- I? - uniosła brew.

- Nie pamiętam co dalej - powiedział bezradnie i zagryzł wargę. - Proszę zawołać Yoongiego, ja muszę go zobaczyć - poprosił kobietę.

- Na razie nikogo nie zobaczysz - wstała, by podejść do przygotowanych przez nią leków, gdzie podeszła do Jimina z zastrzykiem, który chciała przelać do jego kroplówki. 

- Co pani robi? - zapytał, patrząc niepewnie na kobietę.

- To, co mi kazano chłopcze. Podobno zbyt wiele wiesz...przedłużymy twoje milczenie - powiedziała z uśmiechem, po czym chwyciła za kroplówkę, a Jimin bezradnie poruszył się w łóżku, nie mając sił na walkę z kobietą.

- Ile razy przedłużałaś moje milczenie? - zapytał, patrząc na nią bezradnie.

-  Już drugi raz dodaje do twojego organizmu dużą dawkę morfiny, przez co mogłam przedłużyć twoją śpiączce - wyznała, a serce Jimina zabiło niebezpiecznie szybko. 

- Przecież to może mnie nawet zabić! - krzyknął zdenerwowany. - Dlaczego to robisz?! -zapytał wystraszony.

- Jak mówiłam, podobno wiesz coś bardzo ważnego czego wiedzieć nie powinieneś - odpowiedziała niewzruszona chcąc dodać do kroplówki morfiny, jednak wchodząca kobieta do sali Parka z trzaskiem zamknęła za sobą drzwi, przez co Jimin i pielęgniarka spojrzeli na nią z zaskoczeniem. - Kim jesteś? - zapytała kobieta.