AYNALI SALON

Bölüm +27

Herkese merhabaaaa,

Bu ara sırf Aynalı yazdığımı fark etmişsinizdir :) kendimi alamıyorum, e bu da sürpriz bölümler olarak size geri dönüyor.

Her bölüm bebeğim gibi, ama bu bölüm... kalp kalp kalp diyorum, gerisini sizlere bırakıyorum :)

ÇOOOOOK uzun oldu çok. Aşkı, heyecanı, kıskançlığı, hüznü aynı bölümde okuyacaksınız. Bir de resimler, gifler buldum ki size... Umarım beğenirsiniz <3

Hadi keyifli okumalar canlar :*

E.Ç.

***

I'm stuck with you, stuck with you, stuck with you

***

BÖLÜM: +27

MASKELİ BALO

Caner'den

Geldim.

Yazdığım mesaja bakarak bir süre bekledim. Başka bir detay vermem gerekir miydi? Arabadayım, evin önündeyim, bekliyorum... Hayır, elbette gerekmezdi. Tıpkı böyle bir mesaja Beren'in cevap vermesi gerekmediği gibi. Hazır olunca gelecekti nasılsa. Yine de bir karşılık alacakmış gibi bir süre daha ekrana bakmış, sonunda kendime kızarak telefonu tamamen kapatıp yan koltuğa atmıştım.

Sesli bir nefes verip camı araladım ve huzuru temiz bahar havasında aradım. Neden bu kadar gergindim hiçbir fikrim yoktu. Alt tarafı aptal bir federasyon kutlamasıydı gideceğimiz. Üzerimdeki pahalı takımın ve özenle taranmış saçlarımın tek nedeni bu maskeli balo saçmalığıydı. Ve belki biraz da...

"Of..." dedim bu kez sıkıntımı içimde tutmadan ve daha fazla dayanamayıp arabadan indim. Ellerim cebimde sokakta ileri geri birkaç tur attıktan sonra kıçımı kaportaya yaslayıp bir sigara yakmıştım. Nilüfer anneciğimin pencereden beni izliyor olma ihtimali düşünülünce bu yaptığımın pek doğru bir hareket olmadığının farkındaydım tabi, ama önceki gece yemekte çizdiğim muhteşem erkek arkadaş resminden sonra güvenlerini kaybetmek için sigaradan çok daha büyük bir saçmalığa ihtiyacım vardı. Yine de elimi sağ yanımda, görünmeyecek bir köşede tuttuğum doğruydu. Gecenin ilerleyen saatlerinde baloda onlarla karşılaştığımızda herkesin ortasında zılgıt yemek istemiyordum. Elbette federasyonun bu muhteşem yardımlaşma gecesine katılacak olan ailem Beren'in ebeveynlerini de baloya davet etmişti.

Saatime bakıp ne kadar süredir Beren'i beklediğimi hesaplamayı denedim. Beş, belki altı dakika anca olmuştu. Bir sakin ol oğlum be! diye azarladım kendimi. Kesin yapacağımız gösterinin heyecanıydı beni böyle tedirgin eden. Günlerdir yaptığımız çalışmaların stresini taşıyordum üzerimde. Evet, kesin bundan! diye onayladı iç sesim. Tabi önceki geceden beri düşünüp durduğun İrem'in sözlerinden ya da az sonra şu kapıdan çıkacak kişiden dolayı değilse...

Zihnimdeki tüm sevimsiz sesleri susturmak ve düşüncelerimi uyuşturmak isterce çektim sigarayı içime. Aptal ses! Neden Beren'le bir yere gidiyor olmak beni huzursuz etsindi ki? Defalarca kez onu evinden almış, onunla pek çok gece geçirmiş, gösteri yapmış ve hatta...

Tüm bahanelerim kendi kalp çarpıntımın içinde eriyip gitti. Evin kapısı açılmış, içinden görevlilerden biri çıkmıştı. Elindeki çantalar ve kostüm kılıfından adamın Beren'in eşyalarını getirdiğini fark edip doğruldum, ama onun hemen ardında eşikte beliren ışık daha fazla hareket etmemi engellemişti. Yutkundum. Kendi kendime tekrarladığım tüm yalanlara cevap olacak kadar güçlü bir tokattı bu.