The broken badboy

89. Vince

Perspectief Seth

Ik sta buiten de kamer van Eva die het uitschreeuwt van de pijn. 'Komt hij nog?' Roep ik kwaad maar Gillian trekt zijn schouders op. 'Hij moest hier al zijn!' Roept hij terug en ik tik nerveus met mijn voet. 'Wie moet haar dan ondersteunen?' 'Ik hoef niks te zien van haar.' Grijnst Gillian nu. 'Geen nood aan!' Roept een bekende stem. 'Alex!' Roep ik kwaad en hij sprint de kamer in. 'Ik ben wat laat.' Grijnst hij nog. De deur achter hem gaat toe en voor uren gaat dit door. Samen met Gillian zit ik nerveus op een stoel te wachten. 'Seth?' Zegt hij ineens kijkend naar de grond. 'Mhm?' Mompel ik en hij kijkt mijn kant dan op. Hij bloost een beetje en zegt dan 'zou jij ooit een kind willen?' Ik wrijf over zijn hoofd en zeg dan. 'Wij kunnen geen krijgen.' En wimpel zijn vraag af maar hij stopt niet. 'Ik wil een kleine.' Zegt hij nu. 'Liefst een meisje.' 'Een meisje?' Grijns ik. 'Dan kan ze altijd naar je opkijken.' Grinnikt hij nu. Ik voel me rood worden en draai mijn hoofd weg. 'Wat een onzin.' Zeg ik nog maar Gillian lacht. Hij pakt mijn hand vast en ik kijk nu naar hem. Dit was de eerste keer dat hij me openbaar aanraakte. 'Ik wil voor altijd samen met je zijn.' Zegt hij met rode wangen. Ik grijns en kom dichter op zijn gezicht. Hij trekt kort terug maar komt dan mijn kant op. 'Ik hou van jou sukkel.' Grijns ik en druk een kus op zijn wang. Hij lacht breed en de deur trekt nu open. 'En?' Roepen Gillian en ik in koor. 'Kom voor jezelf kijken.' Lacht Alex. We wandelen rustig de kamer in en daar ligt Eva, helemaal uitgeput met een prachtig klein wezentje op haar schouder.

'Wil je Vince vasthouden?' Zegt ze en ik neem hem langzaam aan. Hij is zo klein en kwetsbaar dat ik amper durf te bewegen. Ik heb een glimlach op mijn gezicht dat ik niet weg krijg te slaan. Ik steek mijn hand zijn kant uit en hij pakt meteen mijn vinger. Het is gebeurd. Precies dat moment, is het gebeurd. Ik zal deze kleine stakker nooit meer alleen laten. Hij is mijn kleine vriendje. Gillian staat nu bij me en grijnst. 'Wil je nog steeds geen kinderen?' Ik negeer het en heb lang oogcontact met de kleine stakker. Hij heeft prachtige blauwe ogen, precies zoals Alex. 'Volgens mij ben je je kind kwijt.' Grijnst Gillian. 'Doe niet zo belachelijk!' Mopper ik en geef het dan terug aan Alex. 'Seth.' Mompelt Eva dan. Ik kijk op en ze ziet er doodmoe uit. 'Wil jij en Gillian zen omen zijn?' 'Ja ja ja!' Zegt Gillian blij en ik knik. 'Ik zou niks lievers willen.' Lach ik.

Perspectief Eva

Na enkele dagen daar geweest te zijn mag ik eindelijk naar huis. Ik voel me nog altijd moe maar als ik in Vince zijn oogjes kijk, merk ik er niks meer van. Seth, Sem, Julia, Gillian en Fabian zijn nu thuis en Seth laat Vince geen seconde alleen. Volgens mij heeft iemand baby fever gekregen. Ik pak de melkfles uit de magnetron en wandel dan naar Vince. 'Ik doe het wel!' Zegt Seth met puppy ogen. Ik geef de fles en zie dan hoe mijn kind gekaapt word. 'Laat Eva dat doen!' Zegt Gillian nu afkeurend. 'Nee! Ik voer de kleine, Eva kan dat nog honderden keren doen!' 'De kleine eh?' Grijns ik. Hij beseft nu pas wat hij gezegd heeft en grijnst dan terug. 'I like that.' Grinnik hij nog.

'Straks zijn we hem kwijt,' grijnst Alex die achter me staat. 'Laat hem maar genieten, Seth zal nooit kinderen hebben zoals wij. Dit is zijn enige kans om een baby op te voeden.' Zeg ik dan. 'Je hebt gelijk.' Lacht hij dan en drukt een kus in mijn nek. 'Ik hou van je Eva.' Grijnst hij nu. Ik draai me om en lach dan terug. 'Voel je je al oud?' Zeg ik uitdagend. 'Ik heb me nog nooit zo levendig gevoeld.' Grinnikt hij terug. Ik druk een kus op zijn lippen en ga door zijn haren. De man van mijn leven inmiddels waar ik samen een prachtige zoon mee heb. Het plaatje waar ik vroeger van droomde is uitgekomen, alleen nooit gedacht dat ik zolang moest wachten erop.

Na een paar uurtjes leg ik Vince in zijn bedje zodat hij kan slapen. Seth staat langs me en zegt dan. 'Ik heb Amber nog gezien.' Ik kijk op en zeg dan 'en?' 'Ze heeft zich geëxcuseerd en ze zegt dat ze over me is.' Mompelt hij. 'Ik geloof het enkel niet.' Vervolgt hij als we naar de groep wandelen. 'Geef het tijd. Het is niet makkelijk de liefde van je leven te verliezen op zulke manieren. Ze was helemaal gek van je.' 'Heb jij haar al vergeven?' 'Ik was nooit kwaad.' Antwoord ik en zet me dan op de zetel. Hij gaat tegenover me zitten en zucht dan diep. 'Verschrikkelijk deze situatie. Ik wil haar graag een kans geven maar ik vertrouw het niet zo.' 'Doe wat goed voor je is.' Mompel ik en neem dan mijn thee. 'Wat is dat dan volgens jou?' Vraagt Seth dan. Ik kijk denkend naar mijn thee en zeg dan. 'Amber hoort gewoon bij ons. Ze is onze beste vriendin voor jaren en die zijn ook niet vlekkeloos gegaan. Ik bedoel maar wij konden het eerst ook niet vinden enz. Misschien is ze gewoon echt alleen en wil ze iemand hebben om dat gevoel kwijt te spelen.' 'Ik heb haar in die positie gezet. Als ik haar ga troosten daarin kan ik verkeerde gevoelens opwekken.'

'Misschien wel maar je kan een voorbeeld zijn voor de rest van de groep. Julia en Gillian zullen haar niet als eerste vergeven.'

'Je hebt makkelijk spreken. Alex is niet jaloers op je ex.' Grijnst Seth. 'Hij was zelfs op je trouw.' 'Kai is ook iets compleet anders. Hij heeft me erbovenop geholpen en Alex is hem daar dankbaar voor. Aangezien ik Alex niet wou zien moest iemand anders het wel doen.' Antwoord ik slim. Hij lacht breed en zegt dan 'ik snap het al. Ik zal haar uitnodigen voor een koffie een keer.' En met die woorden staat hij op. 'Mag ik mee?' Lach ik breed. Hij knikt en Gillian komt er nu bijzitten. 'Gaan jullie op date?' Grijnst hij en ik knik dan. 'Hij neemt me mee op cruise.' 'En ik dan?' Zegt Gillian meteen als ik en Seth beginnen te lachen.