The broken badboy

94. Een last

Perspectief Eva

Ik sta letterlijk in een drie strijd net zoals Amber. We kunnen geen woord zeggen of ze werken het op ons uit. Ik kijk alleen maar naar Amber die haar ogen op iedereen laat vallen. Seth bukt nu mijn kant op en zegt dan. 'Laten we naar boven gaan.' Met een grijns. 'Ja een broek zou handig zijn.' Mompel ik en duw hem dan naar boven. 'Jij blijft!' Zeg ik wijzend naar Gillian die een sombere blik geeft. Ik weet dat het pijn doet maar hij is zichzelf niet. Alstublieft zie dat in. Eenmaal boven pak ik zijn kleren in de badkamer die volledig doorweekt zijn. 'Waarom zijn je kleren nat?' Vraag ik teleurgesteld als hij naar me kijkt. 'Ik viel van een brug gisteren. Ik vond het best leuk.' Grinnikt hij als hij neervalt op het bed. 'Vallen voelt als vrijheid aan.' Vervolgt hij. Ik zoek in de lades voor mannelijk ondergoed maar vind niks. Ik snap ook niet wat hij allemaal zit te zeggen. 'Ik voel me zo verstikt in mijn situatie Eva en toen ik weg was voelde ik me vrij. Je kan me toch niet vertellen dat je dat gevoel nooit hebt?' Mompelt hij maar onbewust wakkert hij flashbacks op van Parijs.

Met Levi.

Ik sta stil als ik naar hem kijk. Zijn blauwe ogen smeken om liefde. De pijn die erin kruipt is onbeschrijfelijk. Een lange stilte is in de kamer als ik dan zucht en de kast toe doe. Door het gekraak van de kast is de stilte doorbroken en ga ik voor Seth staan. Ik vis zijn plukken haar die verkeerd liggen naar de andere kant en blijf maar zuchten. 'Heb je dat gevoel wel?' Mompelt hij. Ik ga nu voor hem gehurkt zitten en leun op zijn knieën. 'Hoelang zijn ze al terug? De stemmen in je hoofd?' Vraag ik bezorgd. Hij duwt zijn vingers onder mijn kin en komt op mijn gezicht hangen. 'De vraag is meer zijn ze ooit weg geweest?' Zijn houding veranderd snel als ik zijn hand wegsla. Ik sta nu op en hij zucht nu. 'Sorry.' Mompelt hij voordat ik de hoek om ben en grijns dan. 'Hoelang?' Vraag ik streng en hij zegt dan. 'Paar maanden.'

Zit hij zolang al te vechten in zijn hoofd? 'Je gaat het goedmaken met Gillian ondertussen ik verse kleren ga halen.' Hij zucht diep na mijn woorden en knik dan. 'YES ma'am.' Mompelt hij wetend dat hij me niet kan tegenspreken. Ik loop de hoek om als Gillian naar binnen gaat. Ik hoor de discussie al beginnen voordat ik onder ben. Arme Gillian, dit moet hem zo zwaar liggen.

Perspectief Gillian

Ik leun tegen de deur opening als ik hem in stilte aankijk. Hij heeft enkel dat deken rond zijn middel hangen en op een of andere manier ziet hij er verschrikkelijk uit. Niet door de littekens van vroeger maar door zijn houding en uitstraling. Zijn ogen zijn gehaakt in de mijne maar hij zwijgt deze keer.

Ligt het misschien echt aan mij?

Hij begint ineens te lachen als hij door zijn haren gaat. 'Ik denk niet dat het nog werkt.' Mompelt hij nu. Mijn hart begint weg te zakken maar ik hou me voor de domme. 'Waar heb je het over?' Mompel ik vol schrik. Ik weet waarop hij hint maar ik wil het niet horen. Hij is enkele minuten stil en dan zegt
Hij. 'Ik wil niet meer zo leven.' 'Hoe wil je niet meer leven?' Mompel ik en Eva loopt de kamer dan weer in. Ze geeft hem kleren en ondergoed en wanneer ze wil weglopen, pakt hij haar arm. Hij fluistert wat in haar oor en haar ogen trekken groter. Ze trekt zich los en kijkt dan recht in mijn ogen. Hij staat nu op en gaat voor me staan. 'Laat me dit goed duidelijk zeggen. Ik wil niks meer met je te maken hebben. Je bent een gigantische last op mijn schouders en ik heb vrijheid nodig. Iets wat ik niet bij jou heb.'

Ik voel me breken maar kan enkel naar hem kijken. Ik krijg geen enkele emotie geplaatst en ik steek enkel mijn handen in mijn zakken. 'Je bent gewoon saai Gillian. Vroeger was je zo pittig en goed in zoveel dingen en nu doe je niks anders dan jammeren. Dus het is..' mompelt hij maar woede neemt over. Ik sla hem vol op zijn kaak en schreeuw dan 'FUCK YOU SETH!' En draai me dan om. Ik moet de tranen nog even tegenhouden. Ik draai me half om en grijns dan breed. 'Ik ben blij dat er zo een last vandaag eindelijk van mijn schouders valt.' Mompel ik en loop dan naar onder. Ik bijt op mijn lip om nog even vol te houden maar eenmaal in de auto breek ik. Mijn complete leven is gebroken. Ik huil het uit en sla meerdere keren op het stuur. 'Fuck!' Roep ik en veeg de tranen weg. Ik weet dat het vaak slecht ging maar het kwam altijd weer goed. Hij leek gelukkig bij mij maar alles was een illusie?

Was ik zo verliefd dat ik vergat te kijken naar hem?

Perspectief Seth

Ik kruip recht en trek de kleren van het bed. Eva staat nog altijd bevroren tegen de muur als ik me omkleed. 'Heb je net echt?' Mompelt ze nu als ik mijn hemd dichtdoe. Ik kijk haar dof aan en trek mijn schouders op. 'Het ging al zo lang niet goed. Het moest er van komen.' Antwoord ik haar als ik naar onder wandel. Ik pak mijn schoenen en duw mijn voeten erin. 'Wat is er gebeurd?' Mompelt Amber als ik moet lachen van haar stem. 'Maak je maar niet druk. Ik zorg wel voor je.' Mompel ik trots als ze me verbaasd aankijkt. 'Wat?' Stottert ze als ik naar haar toe wandel. 'Dan hoef je je de volgende keer niet meer zo tegen te houden.' Grinnik ik en druk een kus op haar wang. Ik grijp naar mijn jas en wandel naar buiten. Ik zie Gillian in de auto zitten en heb kort oogcontact met hem. Ik grijns en wandel dan door.

Ik heb zaken te regelen.