The broken badboy

24. tweede kans

perspectief Eva

'je leek gechoqueerd toen je na buiten kwam?' zegt Seth kil. 'oh nee niks aan de hand maar waarom is het daar zo gevaarlijk?' zeg ik nieuwsgierig. Hij negeert mijn vraag en stelt zelf een. 'Wie was er allemaal? Waren ze met veel?' 'Waarom zijn zij de vijand?' 'Was die jordy er?' 'Waar is Alex?' 'Heb je met Pablo gepraat?' 'Wat kan jou dat allemaal interesseren?' kaats ik terug. Eindelijk vond ik iets dat hem afleiden. Hij drukt kwaad op de rem en parkeert zich. Zijn kwade blik boort nu door de mijne. 'de reden waarom Alex er niet is, is omdat die hele bende zijn overleden broer in een fout milieu en hem hebben gedwongen terug te betalen!' 'Wacht dat drugs probleem?' mompel ik nu vol ongeloof. Seth zijn ogen trekken groter. 'Jij weet ervan?' 'Jha dat het broertje dealde door Bram en daardoor Alex hem haatte..' Seth laat een overdreven nep lach horen en kijkt me dan diep in de ogen. 'Je weet de helft nog niet schatje.' 'Vertel het me dan? Ik kan jullie helpen, mij vertrouwen ze..' mompel ik nu. Geen idee waar dit vandaan kwam maar het kwam absoluut uit mijn mond.

Seth is in een denkende positie gaan zitten en staart voor zich uit. Een lange tijd is het stil en duw ik mijn handen in mijn zakken. Het is lekker warm daarin want in de auto is het ijskoud. Ik begin ongeduldig te worden maar ik heb ondertussen geleerd dat jongens zoals Seth en Alex tijd nodig hebben om te denken. Urghh en soms echt lang.. 'na het volledige verhaal wil je ons niet helpen.' Komt er na een lange tijd uit seth zijn mond. 'Jawel want ik hou van Alex en wil echt deel uitmaken van zijn toekomst en dat gaat alleen maar door zijn verleden te kennen.' zeg ik vastberaden. Ik meende elk woord dat ik zei want ik voel me op een of andere reden heel verbonden met hem. 'Ook als je hele leven één groot gevaar wordt? Je wil je goede leven opgeven voor hem om een leven te kiezen dat wij niet eens willen? Alleen maar om met hem te kunnen zijn?' zegt Seth verbaasd. Ik knik vastberaden en de grijns op zijn lach verschijnt. 'Wanneer wil je dat ik je het vertel?' 'Nu!' roep ik bijna. hij lacht om mijn reactie en zet zich dan in een goede positie. 'Het is een lang verhaal met een duistere kant..' begon hij zijn verhaal. Ik ging recht zitten en keek hem diep in zijn ogen.

¬

3 jaar geleden

perspectief Seth

Ik staar naar de lege plek in de zetel. Het is ondertussen al een jaar geleden dat onze kleine Sem ons heeft verlaten. Voor iedereen is het een zware en ongelooflijk verlies geweest maar voor Alex was het gewoon het einde van zijn wereld. Hij verloor niet alleen zijn broertje maar gelijk ook zijn moeder. Hij was de twee belangrijkste delen uit zijn leven kwijt en daardoor is veel veranderd. Het enige wat overduidelijk was.

Was zijn verdriet. Schuldgevoelens. En niet te vergeten zijn haat. Mentaal kon hij het niet meer houden en heeft hij het ergste gedaan wat hij ooit kon doen. Zijn menselijkheid aan de kant gezet. Hij deed alsof hij gevoelloos was en om niks meer geefde. Ik verloor daardoor mijn beste vriend die dag ook. en dat doet misschien nog het meeste pijn. Ik voel een slag tegen mijn schouder en kijk om. Ik zie Alex na me kijken en richt me dan weer op het grote krijtbord met ons plan op. Iedereen die aan het luisteren was naar Alex zijn uitleg, kijkt nu naar mij. 'Waar was jij? Planeet girls?' grijnst Leo. Ik knik en negeer voor de rest zijn reacties.

Niemand gaf er meer aandacht aan en we overloopte het plan voor een laatste keer. 'het is vannacht te doen, ik wil niet dat jullie je 100% geven maar 200% want wij.. Doen dit samen voor Sem.' zegt Alex als laatste en iedereen begint te vertrekken. Oftewel naar huis om nog een paar uur te kunnen slapen of hun plek om hun deel van het plan uit te voeren. Alex gaat voor me staan en knikt naar me 'ben je er klaar voor?' mompelt hij. 'Ja het wordt tijd dat die schoft verdwijnt uit ons dorp. En vooral uit ons leven!' zeg ik en bal mijn vuist. De grijns op Alex zijn gezicht verschijnt weer en knikt.

-

Samen met Alex komen wij aan. Verschillende jongen zaten op de wacht aan elke hoek van dit verdomde huis. Een jongen met blond bijna wit haar loopt onze richting op en begint te fluisteren. 'Pablo zelf is binnen in zijn bureau. Dochter Lies haar kamer samen met Bram. Jordy is onbekende kamer. Waarschijnlijk zijn ondergrondse ontsnapping dus hebben we in de bossen 7 jongens gezet. Elke wacht is uit geschakeld en verwisselt met de onze. Tony onze insideout is binnen nog aan het verkennen en stuurt resultaten door.' We knikken kort en de jongen gaat onmiddellijk op zijn oorspronkelijke plaats zitten. Alex en ik lopen terug richting het busje en halen onze wapens eruit. Alex vertelt alles aan zijn vader en de andere kroeg. die samen met ons binnen gaan vallen. zenuwen kruipen over mijn rug heen maar ik kan dit. Ik doe dit voor mijn beste vriend terug te krijgen. Ik begin licht te staren naar Alex tot een hand mij verstoort. Uit paniek laad ik mijn pistool onmiddellijk en draai me om. Ik draai de arm tegen zijn rug om en trap in zijn knie holte en hou het wapen tegen zijn slaap. 'aan concentratie geen gebrek' grapt Alex en duwt het wapen weg van de jongen met zijn blond haar. 'sorry. ik schrok.' zeg ik kil. 'mijn fout. Maar er zijn 5 mensen binnen en 3 aan pablo zijn bureau.' Alex knikt en de jongen loopt terug. 'het is tijd' zegt de vader van Alex en iedereen pakt zoveel als hij kan dragen mee.

zoals het plan volgt moeten eerst ik en Alex binnen glippen en alles save maken voordat de rest komt. Een grote klus maar te gemakkelijk met iemand zoals Alex aan je zij. 'ik dek je' grijnst Alex. Samen gaan we naar het hek. De jongens die er eerder waren hadden een gat geknipt en daar glipte we door. Via de bomen, hoge grassen en bosjes slopen we naar het dichtstbijzijnde raam. Met een klein speciaal mesje peuter ik aan het raam en gaat het zonder een geluidje open. Ik knik nog is naar Alex en kruip dan naar binnen. Adrenaline giert door mijn bloed als een raket door de ruimte. Wanneer Alex langs me zit horen we de klassieke muziek door de ruimte. onze dekmantel. We hebben wel geluiddempers op onze wapens maar je hoor nog altijd luchtdruk vrij komen. Geluid dus.

We sluipen ieder een gang in en slachten ieder een voor een af. Wanneer de laatste neer geschoten wordt loopt Alex naar het raam. Hij wenkt op de rest en iedereen komt naar binnen. 4 van onze jongens gaan naar boven en overmeesteren Lies en Bram. Jordy die het door had wordt in de bossen gepakt en wij staan alle voor de deur van Pablo. Wild trapt Alex binnen en springt Pablo uit zijn stoel. De oudste overmeesteren hem en met 4 geweren op hem gericht volgt hij ons mee naar buiten. Lies, Jordy en Bram zitten op hun knieën neer met de handen achter het hoofd. Het emotieloze gezicht van pablo komt erbij op precies dezelfde manier. Alex laad zijn wapen en gaat voor Lies staan. 'Wat een mooie dochter heb je, hoe oud is ze?' mompelt hij. Pablo kijkt hem dodelijk aan maar wanneer het geweer richting haar hoofd gaat en de paniek bij Bram,Jordy en Lies komt antwoord hij kort en kill. '16' De vader van Alex slaat met de achterkant van zijn wapen vol op de kaak van Pablo. 'zo oud moest mijn zoon nu ook zijn voordat jij de auto saboteerde en de dood van mijn vrouw en jongste zoon op je geweten hebt.' 'Helaas maar ik genoot er ten volle van.' antwoord hij de vader en krijgt onmiddellijk enorm veel harde klappen. Het bloed vloeit alle kanten uit en het geroep van Lies maakt het nog erger.

'Die was voor mijn vrouw en zoon' zegt de vader wanneer hij zijn laatste klap geeft. 'en nu wil ik dat jij, je dochter, zoon en haar zieke vrijer deze stad verlaten en NOOIT meer terugkeren. Doe je dat wel zal ik niet meer verantwoordelijk kunnen zijn voor de gevolgen. Morgen om 9 uur zijn jullie hier weg. Zo niet komen jullie ook niet meer levend uit deze stad.' er is een stilte en ze laten iedereen los. Lies kruipt in de armen van Bram en begint te huilen, Jordy helpt zijn zus troosten en Pablo staat recht. Iedereen begint te vertrekken en er zijn geen woordwisselingen meer. we stappen in een rustige pas weg wanneer Pablo ons naroept 'lafaard, jullie hadden de kans om voor eeuwig van me af te kunnen zijn maar te laf om de trekker in te drukken!' 'Na 9 zal je zien hoe laf we zijn!' roept Alex na en we lopen verder.

Maar zoals gezegd was deden ze ook en na 9 uur was er geen enkel bewijs meer dat ze hier ooit geweest waren.