The broken badboy

74. Het einde is nabij

Perspectief Sem

Ik loop door de kamer en Gillian volgt me overal heen. 'Hoezo hebben jullie zijn dochter?' 'Sinds wanneer hebben jullie haar al?' Ik negeer elke vraag en loop dan naar de autosleutels. 'Waar is ze nu?' Ik zucht diep en zeg dan. 'Spring in de auto, ik leg het je onderweg wel uit.' Hij volgt meteen wat ik zeg en we rijden met een goed tempo door. 'Hopelijk is er er nog waar ik der achter gelaten heb.'

Flashback

Toen ik nog leefde bij Salvatore was niet alles even rot en slecht. Ik mocht zelfs naar een openbare school voor een tijd met haar. Zij hield me in de gaten en was er altijd als ik iemand nodig had. Ze was op dat moment mijn enige reden om te leven.

Ik voel een slag op mijn bank en trek mijn hoofd van de bank. 'Ja?' Mompel ik half en zie een afkeurende blik naar me staren. 'Meneer Salvatore, kan jij ons uitleggen hoe een budgetvergelijkingen eruit ziet.' Zegt de leerkracht met een geïrriteerde blik. Ik kijk naar het bord en herken daadwerkelijk geen woord. 'Mevrouw u kan Gauthier niet altijd zo aanvallen als hij inslaap valt met deze verschrikkelijke lessen.' Grijnst Blair nu die langs me zit. 'Niemand ziet dit sowieso nog zitten dus kan u beter verder uitleggen dan u tijd verdoen aan Gauthier te vernederen.' De leerkracht loopt terug naar het bord en doet inderdaad wat Blair zegt. 'Dankje.' Mompel ik wanneer ik door mijn haren ga. 'Daar zijn we toch vrienden voor' lacht ze breed.

Ze kwam bijna altijd voor me op en was er altijd als ik iemand nodig had. Behalve als het om haar vader ging. Het ging vaak heel slecht met hem en als hij zijn momenten had en mij in de kelder wou gooien, probeerde Blair me te helpen. Alleen eindigde zij zelf geslagen in de koude kelder terecht.

'Gauthier?' Mompelt Blair uit een hoek. 'Mhh' zeg ik en zie haar dan naar me toe kruipen. 'Het spijt me dat ik je niet kon helpen.' Mompelt ze. Tranen verlaten haar ogen en haar gezicht is bedekt met haar lange zwarte haren. Ik leg mijn hand op haar gezicht en voel haar dan rillen. 'Het is oke. Je moet jezelf niet zo op het spel zetten voor me.' Mompel ik kwetsbaar terug. Ze kijkt me diep in de ogen en zie dan haar ogen weg dwalen naar mijn lippen. Zonder te denken leg ik mijn tweede hand op haar zij en trek haar dichter. Onze gezichten hangen recht voor elkaar en voordat er iets kan gebeuren vliegt de deur open met een ruk en springt Blair uit mijn armen.

'Blair meekomen nu!' Roept Salvatore en Blair loopt zo snel ze kan de trappen op. Wanneer de deur sluit hoor ik haar huilen en slaag geluiden door de deur heen en bedek mijn oren en begin te huilen. 'Sorry Blair.' Mompel ik.

Einde flashback

'Ze was je liefje dan?' Mompelt Gillian beetje verbaasd. 'Ze was mijn enige reden om te leven en na alles wat zij gedaan had voor mij. Moest ik haar redden uit de handen van hem.' 'Maar waar breng je me nu eigenlijk naartoe?' Zegt Gillian met een grijns. 'Een plek waar hij nooit zou zoeken.' Lach ik zijn kant uit en rij dan de rotonde op.

Perspectief Alex

Ik voel al dagen mijn armen niet meer. Ze hangen boven mijn hoofd vastgeketend met een berenklauw, die net niet mijn aders raakt. Alles doet pijn en ik krijg nauwelijks eten en drinken. Maar van alles wat mij kon overkomen is dit nog het minst erger. Ik grijns bij de gedachten alleen al.

Ik heb mijn beste vriend levend begraven.

'Ey.' Mompel ik zwak naar een jongen die in de hoek zit. Hij kijkt op en zegt dan. 'Moet je wat?' 'Ik zal zeggen waar Blair is maar alleen tegen Seth.' En voordat ik die zin heb afgemaakt loopt hij de kamer uit. Naïef wel.

En niet veel later loopt hij binnen. Hij kijkt me kill aan en kruist zijn armen. Ik grijns en zeg dan. 'Kan je niet eens die dingen van me afhalen.' En kijk dan grijnzend naar mijn handen. Hij blijft stok stijf staan en kijkt dan naar de deur. Niet veel later loopt hij op me af en klikt de klauwen meteen open. Ik val meteen neer en voel bijna niks meer. Hij trekt me op met mijn haar en gooit me tegen een stoel op. Ik kruip rustig erop en spuw het bloed uit mijn mond. Een soort opluchting dat ik eindelijk weer normaal kan zitten. 'Voordat ik je vertel waar Blair is, vertel jij me woord voor woord wat er met jouw gebeurd is en hoe je in dit shithol bent geraakt?' Hij grijnst en zegt dan. 'Nu interesseert het je wel?' Grinnikend gaat hij op een tafel zitten en slaat zijn spier witte haar uit zijn ogen.

'Veel valt er niet te vertellen. Zoals jezelf weet stopte mijn hart en lag ik dood. Maar ey ik kwam terug en had grond in men bek. Wanneer ik uit de grond gekropen was, kroop ik naar de straat en bleef ik daar liggen. Iemand had me uiteindelijk gevonden.' Hij grijnst erbij en zegt dan. 'Ik kreeg meerdere orgaan transplantatie en lag meerdere keren in coma  maar ik overleefde het. En voor je het vraagt. Nee, ik wou geen contact meer met jullie. Er krakte wat en voordat ik kon beseffen dat ik terug leefde vond hij me. Nam me in zijn huis en ik werd loyaal aan hem. Dankzij hem leef ik nog, hij betaalde alle rekeningen die ik nooit zou kunnen trekken. Mijn leven is aan hem te danken.'

Een korte pijnlijke stilte valt in de kamer en ik kijk door hem heen. 'Je ouders dan?' 'Ik doe gevaarlijk werk, ik wou niemand in gevaar brengen en liever dat ze denken dat ik dood ben dan dat ik weer leef en toch sterf in het werk.'

Ik sla een hand voor mijn gezicht en begin luidkeels te lachen. 'Wat zit je nou te lachen!' Roept hij dreigend mijn kant op en ik sta dan rustig op. 'De Seth die ik ken zou meteen contact zoeken met iedereen en zeker zijn geliefde moeder die op sterven lag. Je was hun enige zoon en niet te vergeten een belangrijk persoon bij ons en dat wist je. Eva verliet me voor jou en niet te vergeten werd je vriendin gebroken. Depressiviteit is alleen maar wat wij kende om iemand die niet eens dood was? Ik zou je nu persoonlijk zelf moeten vermoorden maar dat ben je niet waard.' En spuw het bloed weer uit mijn mond. Ik zie korte angst en een soort opluchting in zijn ogen en hij zegt dan 'jullie zijn de reden dat ik dood zou moeten zijn en ik moet met hangende pootjes naar jou terug kruipen? Ik was even dood voor jullie als jullie voor mij.' Hij staat op en pakt dan het kapmes dat op de tafel ligt.

Zijn hand trilt helemaal en angst is in zijn ogen te zien. 'Als je niks zei moest ik je vermoorden.' Zegt hij nu teleurgesteld. En loopt dan op me af.

Ironisch wel, sterven met het wapen dat hem zou vermoord moeten hebben.