The broken badboy

5. Niet doen

Perspectief axel

We staan vanachteren in de rij wachtend op een kaartje. 'Dit gaat nog uren duren' zeurt Eva mijn kant op. 'Let op schat.' Grijns ik en pak haar hand. Ik duw me tussen de menigte door tot we bijna vooraan in de rij staan. 'Je hebt meer dan de helft voorbij gestoken' mompelt ze. 'Wil je dan terug gaan?' Geen antwoord. Hoe hard ze ook protesteerde naar achter wou ze niet.

We komen aan de Bali en het meisje erachter zit in een lompe houding op haar kauwgom te bijten. Ze ziet me en haar houding verbetert ze en leunt wat naar voor dat je een goed uitzicht hebt. 'Alstublieft' lacht ze lief wanneer ze het kaartje geeft. Eef neemt de kaartjes aan en deze keer trekt zij me mee. Ik hou me niet tegen want anders kwam er toch geen beweging in.

Ze doet het kaartje in haar telefoon hoesje en ik geef de mijne ook. Ze steekt de mijne erbij en kijkt dan naar de papieren. 'Iedereen begint waarschijnlijk aan de eerste dus wij aan de laatsten' 'waarom?' 'Omdat daar dan niemand is sukkel' zegt ze oog draaiend.

Ze wandelt naar het beeld en ik volg haar. Ze geeft me nu ook bijnamen. Alleen de schattige bijnamen houdt ze achterwegen. 'Jouw sukkel' grijns ik haar kant op. 'Jaja' mompelt ze en loopt verder.

Eenmaal aangekomen aan het beeld leun ik tegen het muurtje erlangs. Ze noteert van alles en mompelt dan wat ik moet schrijven. En zo doen we dat bijna elke vraag. Soms help ik mee zodat ik me niet te hard moet vervelen.

En toen we klaar waren hadden we nog een uurtje. 'Laten we op dat bankje zitten.' Wijst ze naar het kleine roze bankje. Ik haal men schouders op en ga zitten. 'AXEL!! DAARAF!!' Schreeuwt een oude hekse stem naar me. Nonchalant sta ik op en kijk met samen geknepen ogen naar de richting van het gekrijs. 'Dat is geen bank dat is een kunstwerk jongeman!' Ik draai met men ogen en met mijn handen in mijn zakken wandel ik terug naar Eef.

'Sorry' mompelt ze.

'Je kan het goedmaken'

'hoe dan?'

'Ga met me uit'

'Urghh voor een paar minuten dacht ik even dat je anders was'

'blijf dromen Eef' grijns ik. Deze keer haalt zij haar schouders op en leunt tegen het muurtje achter haar. Ik volg haar en een stilte bereikt ons weer. Ik bekijk elk meisje aandachtig dat voorbij komt en vergelijk ze met elkaar.

'Alex?'

'Wat is er prinses?'

'Wat is dat tussen jou en bram?'

'Vraag dat je snitch maar' zeg ik chagrijnig. Ze antwoord niet. 'Laten we een spel spelen' grinnik ik. Verbaast kijkt ze me aan. 'Wat voor spel?' 'Jij mag mij 10 vragen stellen en ik antwoord er eerlijk op en ik mag jou er 10 vragen' ze twijfelt. Daarna schud ze haar hoofd en gaat ze richting de wc's.

Perspectief Eva

Ik was zijn arrogantie echt beu en slenter naar de wc's. Hij volgt me niet en dat is al een opluchting. Ik ga voor de wasbak staan en doe wat water in mijn gezicht. Ik ben het echt moe. Hij maakt me echt moe. Ik ben ook bang in de tijd dat hij me nu al stalkt. Zijn er gevoelens komen denk ik. Het zou niet mogen en ik weet het. Maar wat doe ik eraan.

Ik zucht.

Ontkennen heeft geen zin. Ik ben graag in zijn buurt. Hij is alleen zo een grote klootzak. Ik kan dat niet aan. Hij geeft niks om me. En door die woorden rolt er een traan over mijn wang.

Met een grote ruk vliegt de deur open en komt Alex grijnzend naar me toe. Verbaasd kijk ik naar hem en hij gaat voor me staan. Hij gaat met zijn lichaam tegen de mijne staan. Zijn vingertoppen glijden over mijn kaak en zijn grijns wordt alleen maar groter. Zijn andere hand glijdt richting mijn onderrug en hij duwt me gevaarlijk op hem. Ik wil tegen werken maar zijn veel te sterke arme houden me in dezelfde houding.