The broken badboy

45. Zonnenbloem

Perspectief Eva

Ik stap na een drie uur lange rit uit de bus en ruik onmiddellijk de plattelandse geur en de mooi prachtige bloemen die in de wei staan. Ik kijk rond en wanneer de bus verder door rijdt, ga ik de andere kant op, waar mijn eindbestemming is.

Na een lange wandeling tussen alle bloemen en parkjes kom ik aan bij en wat verouderd huis, ik klop aan en de deur opent bijna zo snel als vroeger. Ik voel nog geen seconde later de warmte van de omhelzing van hem. Ik sluit mijn ogen en voel tranen ontsnappen. 'Schat je ziet er daadwerkelijk afschuwelijk uit' mompelt Jonas dan. Ik ben schraal te lachen waardoor hij ook moet lachen. Niet veel later gaan we naar binnen waar ik meteen een kamer krijg en het hele verhaal vertel aan zijn oma, waar hij nu samen mee woont.

Ze noemde me een verloren zonnebloem die niet de zon volgde maar de maan. Want ik verwelkte wanneer de rest groeide..

Weken, maanden, bijna 2 jaar lang verstreek en ik zit nog altijd hier. Mijn ouders waren blij dat ik me terug trok bij Jonas maar waren ook heel bezorgd. De eerste weken waren het akeligste... alle nachtmerries die ik had waren verschrikkelijk. Ik schreeuwde blijkbaar in mijn slaap en daarmee schreeuwde ik Jonas en Maria, de oma van Jonas, wakker. De verzorging was anders ook geen pretje. Alles brandde en ik kon mezelf maanden niet aankijken in de spiegel. Maar het ergste was toen Alex me vond..

Flashback

Meerdere auto's stoppen voor de deur en ik schrik me dood als ik hem zie. Ik trek snel mijn zwarte oversized hoodie aan en loop naar onder. 'Ik regel dit wel' roep ik tegen Jonas en Maria en doe dan de deur open. Ik zet een paar stappen naar buiten en sluit de deur meteen. Alex grijnst en wil me in een knuffel trekken die ik meteen weiger. 'Ben je niet blij me te zien liefje?' Probeert hij sterk te zeggen. 'Mijn brief was duidelijk.' Zeg ik crue 'ik wou niet dat je me ging zoeken want ik kan dit niet meer aan.' Tranen vullen mijn ogen en ik trek men kap meer over men gezicht heen. 'Ik ben al weken naar je aan het zoeken, een nee aanvaard ik niet' zegt hij grijnzend en rijkt zen hand naar me uit. Ik sla zen hand boos weg en maak me sterk. 'Denk je nou echt dat ik nog met je wil zijn na dit? Je hebt ervoor gezorgd dat ik niet eens meer naar mezelf kan kijken.' En duw hem weg. 'Ik heb littekens die me jaren zullen achtervolgen, dankzij jouw o zo prachtige familie.' En duw hem weer. Mijn woede wordt alleen maar erger en de woorden worden alleen maar harder. 'Ik ben alles kwijt, zodat jij je stomme rot broer eindelijk terugkreeg.' En sla meerdere keren op zijn borstkast. 'IK BEN ZO KLAAR MET JOU, GA WEG' schreeuw ik het uit.

Met tranen in zijn ogen houdt hij mijn armen vast zodat ik niet meer kan slaan. 'Ik wou je hart niet breken' zegt hij stil. 'Je brak men hart niet, je brak men ziel en mijn hele leven.' En met die woorden trek ik me los en draai ik naar de deur. Ik hou mijn pas in en zeg dan 'we zijn zo klaar.' Ik loop naar binnen en sla de deur toe.

——-

Het leven was geen pretje meer sinds toen. Maar ik werk al lang aan mezelf. Ik vind dat ik meer de goede richting op ga. Om mezelf te kunnen afleiden werk ik in de tuin van Maria. Ze was al die tijd zo lief voor me zelfs wanneer ik een bitch was. Maar nu gaat het goed met me. Beter dan ik ook verwacht had, ik wou gewoon dat de tijd hier langer mocht duren.

'Eva?' Zegt Maria. Ik word meteen uit trans gehaald en lach dan naar haar. 'Ja Maria?' 'Ik ga je missen.' En ze drukt een kus op men voorhoofd. Ik lach breekbaar en kijk dan naar de trein. 'Ik jou ook.' Ik draai me naar haar en leg mijn handen op haar schouders. 'Je was de grootste steun in mijn leven en ik ben wie ik nu ben dankzij jou. Dankjewel!' En druk haar ik een knuffel. 'Graag gedaan meisje.' Lacht ze lief en knuffelt me harder. 'Mis je trein maar niet, je ouders zullen blij zijn je terug te zien.' Ik knik en loop dan de trein in. Ik zoek een leuk plekje uit en zet me dan neer. Ik zwaai Maria nog eens uit wanneer mijn trein begint te rijden en begin dan te lachen.

Nu begint het avontuur pas.

Perspectief Sem

Ik loop de trap af en sprint de keuken snel in. 'HET IS VANDAAG!' Roep ik het uit als Alex, Leo en Fabian me raar aankijken. 'Wat is er nu weer debiel' grijnst Leo. 'Eva komt terug.' Lach ik blij en maak mezelf snel een broodje. Alex slaat op de tafel en loopt dan weg. 'Lekker pik' zegt Leo die begint te oog draaien. Ik haal men schouders op en laat men geluk niet verpesten. Ik ben zo blij dat ik haar terug zie. Na alles wat we samen hadden meegemaakt had ze altijd nog contact met me gehouden. We hadden veel aan elkaar en de band werd alleen maar beter. Zo kon ze ook Alex in de gaten houden.

Het ging helemaal niet goed meer met hem nadat ze hem verlaten had. Hij was daadwerkelijk gebroken. Maar als een normaal persoon zou huilen en zich afzonderen, deed Alex het totaal omgekeerde. Hij ging feesten en zette zijn emoties uit. En net zoals vroeger, werd hij de perfecte badboy in onze school. Het was ook geen pretje om een half jaar bij hem te wonen. Hij had het zwaar en niemand kon hem helpen of troosten zoals Eva deed. Hoeveel meiden hij ook mee bracht na huis, geen enkele tipte aan zijn Eva.

Ik snap ook volkomen dat hij het zo moeilijk ermee heeft dat ze terug komt maar we zijn zo goed als besties geworden. Ik begin veel te breed te lachen en neem mijn ballonnen mee en sprint naar men auto. Snel rij ik naar het trein station waar haar ouders me al aan het opwachten waren. 'daar ben je toch' roept de vader blij en omhelst me. De moeder doet hetzelfde en samen wachten we gespannen op de trein.

Perspectief Eva

Mijn trein stopt net op mijn halte en ik neem mijn grote tas en stap uit. Het is druk en ik moet even wachten tot ik mijn ouders zie. Maar ineens zie ik een paar ballonnen mijn kant op komen en zie dan Sem zijn veel te blije hoofd. 'Duffie!' Roep ik en hij trekt me meteen in zijn knuffel. 'Je bent groot geworden' lach ik een beetje schraal en kijk dan meteen in zijn prachtige blauwe ogen. Zijn haren zijn nog altijd even warrig in dezelfde houding. Het litteken van toen is zelfs minder zichtbaar te zien op zijn wang. 'Ik ben zo blij dat je terug bent.' Lacht hij. 'Jij bent anders ook zwaar veranderd. Waar is de kleur in je kleren gebleven. Of ben je in de zwarte verf gevallen?' Grapt hij een beetje. Ik voel me vreselijk over de opmerking maar hij heeft wel gelijk. Ik draai enkel nog maar lange dikke kleren waar je niks kan zien.

Men ouders komen net aangelopen en snel trek ik ze in een knuffel. 'We zijn zooo blij je te zien.' Zegt mijn moeder door de tranen heen. Mijn vader blijft me lang aanstaren en schudt dan een hoofd. 'Wat is er toch met je gebeurd.' Ik negeer de vraag en zeg 'ik heb je ook gemist'